Втор. 30:19 Во свидетели пред вами призываю сегодня небо и землю: жизнь и смерть предложил я тебе, благословение и проклятие. Избери жизнь, дабы жил ты и потомство твое...
Бог избрал нас и освятил (Втор. 7), чтобы мы были с Ним. Он хочет, чтобы мы были с Ним, не потому, что мы красивы, а потому что Он любит нас, Он выбрал любить нас. Нам тоже нужно сделать свой выбор. Что бы ни было, выбирайте Бога. В жизни встречаются разные ситуации, выбирайте Бога в каждой из них. Выбирайте мир Божий, царство Божье, Тело Христа. Выбирайте оставаться с Телом Христа, во что бы то ни стало. Выбирайте любить, благословлять, радоваться, назидать, быть другом, быть помощником радости людей. Выбирайте не сдаваться. Мы верим сегодня, верим, что будем верить и завтра, и до конца своих дней.
Я учусь приносить жизнь в ту ситуацию, в которой нахожусь. Мы можем приносить разное, но Господь говорит: «Выбери жизнь, чтобы в любой ситуации открылась жизнь». Если я выбираю жизнь, Бог благословит меня. Не жалейте себя, Бог вас любит. Он избрал, чтобы мы были с Ним.
Фил. 2 – вы участники во Христе. Господь начал в нас Свою работу. Мы во Христе, а Христос в нас. Господь производит в нас желание (Фил. 2:13). Он делает это для того, чтобы мы делали все без жалоб. Да, мы живем в мире с развращенным народом, но вы, содержа слово жизни Божьей, участвуйте во Христе.
Когда мы выбираем Бога, тогда появляется смысл в жизни, тогда люди имеют значение. Выберите Бога, чтобы любить людей. Когда выбираешь Бога, тогда и ситуация обретает смысл. Я выбираю, что буду смотреть на эту ситуацию глазами Бога, выбираю, что буду смотреть на людей с любовью. Так выбрал Бог. Я выбираю молиться, послушаться, выбираю жизнь, чтобы отдавать ее. В Послании к римлянам написано, что все мы преодолеваем силою возлюбившего нас Иисуса Христа. Это значит, что мы выбираем эту силу. Она доступна для нас, и мы просто принимаем ее.
Иов. 32:8 Но дух в человеке и дыхание Вседержителя дает ему разумение.
Выберите отождествиться с Господом, и Он даст вам понимание. Тогда мы начинаем выбирать любить людей, не быть эгоистом, начинаем выбирать уступать свои права. Выберите любовь, которая не завидует, не мыслит зла, а все покрывает, всему верит, всего надеется, все переносит (1 Кор. 13). Выберите быть благословением, быть решением, а не проблемой. Выберите быть наполненными любовью Божьей и Его характером.
понедельник, мая 23, 2011
Слово Пастора - 18 мая, 2011 года
Мф.21:28-30 ... У одного человека было два сына; и он, подойдя к первому, сказал: сын! пойди сегодня работай в винограднике моем. Но он сказал в ответ: не хочу; а после, раскаявшись, пошел. И подойдя к другому, он сказал то же. Этот сказал в ответ: иду, государь, и не пошел.
Фил.2:7 но уничижил Себя Самого, приняв образ раба, сделавшись подобным человекам и по виду став как человек.
Гал.4:19 ... доколе не изобразится в вас Христос!
Живя в этом мире, мы не должны забывать, что Господь призвал нас, как слуг. Мы Его слуги, и слуги безусловные. Есть большая разница между просто слугой и безусловным слугой. Господь возлюбил нас безусловной любовью, и Он хочет, чтобы мы приняли ее и росли в ней. Это великое приобретение – действовать в безусловной любви, любить безусловной любовью. Библия учит, что именно безусловная любовь делает нас безусловными слугами. Наше сердце слуги должно быть наполнено безусловной любовью, чтобы мы могли продолжать в этом мире. Господь пришел, чтобы быть слугою (Мф. 20:28), чтобы послужить (Фил. 2:7). Он пришел жить на этой земле, чтобы служить нам. Есть люди, которые говорят, не хочу служить, но служат. Есть те, кто говорит, что сделаю, но не делает. Есть и те, кто говорит, сделаю и делает. Мы хотим быть в третьей категории.
Чтобы нам понять природу безусловного слуги, нужно изучить жизнь Христа. Я служу безусловным откликом. Это значит, что я откликаюсь, когда зовет мой Господь, когда Он меня направляет, обучает. Таким был Иисус Христос. Он никогда не задавал вопрос: «А что Мне от этого? Омою Я им ноги, а что Мне от этого? Это же Моя жизнь». Иисус Христос мог бы выставить требования и Отцу, и ученикам, но Он пришел не для того, чтобы жаловаться или спорить. Он пришел, чтобы безусловно служить. В этом есть удивительная свобода. Мы живем в этом мире как безусловные слуги. И мы тоже находимся под учением Божьим, Его направлением. Все, что мы хотим слышать, - это, куда нам идти и что делать. Мы хотим быть подобны Господу, чтобы в нас явился Его образ (Гал. 4:19).
У Бога есть план и цель. Для безусловного слуги важно не бросать вызов Его плану. Просто слуга все ставит под вопрос: «Почему я должен это делать? Что мне от этого? Это моя жизнь». А безусловный слуга говорит: «Он Творец, у Него есть план для моей жизни, и я никоим образом не хочу бросать вызов Его плану». Когда Господь нас спас, Он поместил нас в свое царство, и Божье спасение делает нас слугами. Мы сейчас соработники Бога (Пс. 4). Он отделил нас для Себя, Он сотворил нас для Своей славы (Ис. 43). Господь Иисус Христос пришел, чтобы служить, и в этом была радость. И мы хотим научиться этому.
Бог так возлюбил мир, что отдал Сына Своего за нас. Это значит, что Ему интересны нужды людей. Господь говорит: «Иди, учи, вкладывай, выигрывай души, плач с плачущими, утешай, смейся со смеющимися. Иди и служи их нуждам. Если ты узнаешь нужды, ты узнаешь видение». Если нет видения, очень может быть, что человек и не служит. Удивительно жить в видении Божьем и служить людям. Господь назидает Свое Тело через слуг, живущих по вере, через безусловных слуг. Для Него важен каждый человек, и есть цена. Бог говорит: «Эти люди уникальны, Я хочу, чтобы они спаслись и были слугами, чтобы они поняли, насколько Я за них, чтобы раскрылся их потенциал, чтобы жизнь их была динамичной и обширной». Господь приносит в нашу жизнь то, что назидает нас, чтобы в нас изобразился Иисус Христос, и мы хотим быть послушными и верными служителями Божьими.
Фил.2:7 но уничижил Себя Самого, приняв образ раба, сделавшись подобным человекам и по виду став как человек.
Гал.4:19 ... доколе не изобразится в вас Христос!
Живя в этом мире, мы не должны забывать, что Господь призвал нас, как слуг. Мы Его слуги, и слуги безусловные. Есть большая разница между просто слугой и безусловным слугой. Господь возлюбил нас безусловной любовью, и Он хочет, чтобы мы приняли ее и росли в ней. Это великое приобретение – действовать в безусловной любви, любить безусловной любовью. Библия учит, что именно безусловная любовь делает нас безусловными слугами. Наше сердце слуги должно быть наполнено безусловной любовью, чтобы мы могли продолжать в этом мире. Господь пришел, чтобы быть слугою (Мф. 20:28), чтобы послужить (Фил. 2:7). Он пришел жить на этой земле, чтобы служить нам. Есть люди, которые говорят, не хочу служить, но служат. Есть те, кто говорит, что сделаю, но не делает. Есть и те, кто говорит, сделаю и делает. Мы хотим быть в третьей категории.
Чтобы нам понять природу безусловного слуги, нужно изучить жизнь Христа. Я служу безусловным откликом. Это значит, что я откликаюсь, когда зовет мой Господь, когда Он меня направляет, обучает. Таким был Иисус Христос. Он никогда не задавал вопрос: «А что Мне от этого? Омою Я им ноги, а что Мне от этого? Это же Моя жизнь». Иисус Христос мог бы выставить требования и Отцу, и ученикам, но Он пришел не для того, чтобы жаловаться или спорить. Он пришел, чтобы безусловно служить. В этом есть удивительная свобода. Мы живем в этом мире как безусловные слуги. И мы тоже находимся под учением Божьим, Его направлением. Все, что мы хотим слышать, - это, куда нам идти и что делать. Мы хотим быть подобны Господу, чтобы в нас явился Его образ (Гал. 4:19).
У Бога есть план и цель. Для безусловного слуги важно не бросать вызов Его плану. Просто слуга все ставит под вопрос: «Почему я должен это делать? Что мне от этого? Это моя жизнь». А безусловный слуга говорит: «Он Творец, у Него есть план для моей жизни, и я никоим образом не хочу бросать вызов Его плану». Когда Господь нас спас, Он поместил нас в свое царство, и Божье спасение делает нас слугами. Мы сейчас соработники Бога (Пс. 4). Он отделил нас для Себя, Он сотворил нас для Своей славы (Ис. 43). Господь Иисус Христос пришел, чтобы служить, и в этом была радость. И мы хотим научиться этому.
Бог так возлюбил мир, что отдал Сына Своего за нас. Это значит, что Ему интересны нужды людей. Господь говорит: «Иди, учи, вкладывай, выигрывай души, плач с плачущими, утешай, смейся со смеющимися. Иди и служи их нуждам. Если ты узнаешь нужды, ты узнаешь видение». Если нет видения, очень может быть, что человек и не служит. Удивительно жить в видении Божьем и служить людям. Господь назидает Свое Тело через слуг, живущих по вере, через безусловных слуг. Для Него важен каждый человек, и есть цена. Бог говорит: «Эти люди уникальны, Я хочу, чтобы они спаслись и были слугами, чтобы они поняли, насколько Я за них, чтобы раскрылся их потенциал, чтобы жизнь их была динамичной и обширной». Господь приносит в нашу жизнь то, что назидает нас, чтобы в нас изобразился Иисус Христос, и мы хотим быть послушными и верными служителями Божьими.
пятница, мая 20, 2011
Слово Пастора - 15 мая, 2011 - утро
Ин. 2:1-12 На третий день был брак в Кане Галилейской, и Матерь Иисуса была там. Был также зван Иисус и ученики Его на брак. И как недоставало вина, то Матерь Иисуса говорит Ему: вина нет у них. Иисус говорит Ей: что Мне и Тебе, Жено? еще не пришел час Мой. Матерь Его сказала служителям: что скажет Он вам, то сделайте. Было же тут шесть каменных водоносов, стоявших [по обычаю] очищения Иудейского, вмещавших по две или по три меры. Иисус говорит им: наполните сосуды водою. И наполнили их до верха. И говорит им: теперь почерпните и несите к распорядителю пира. И понесли. Когда же распорядитель отведал воды, сделавшейся вином, - а он не знал, откуда [это вино], знали только служители, почерпавшие воду, - тогда распорядитель зовет жениха и говорит ему: всякий человек подает сперва хорошее вино, а когда напьются, тогда худшее; а ты хорошее вино сберег доселе. Так положил Иисус начало чудесам в Кане Галилейской и явил славу Свою; и уверовали в Него ученики Его. После сего пришел Он в Капернаум, Сам и Матерь Его, и братья его, и ученики Его; и там пробыли немного дней.
Мать Иисуса была с рядом с Ним. В Библии есть много историй, где за великими мужчинами стояли их матери. Мать Иисуса стояла в тени своего сына, все внимание было отдано Иисусу, что Он скажет, что Он сделает, как сделает. Она благословенная женщина, избранная женщина, чтобы стать матерью Иисуса. Всегда, где Иисус, там и она. Роль матери в том, чтобы быть рядом. Мать признает Его власть и Его авторитет, она говорит: «Сделайте то, что Он скажет».
Этот отрывок говорит о духовной нужде. На свадьбе закончилось вино, и там было шесть пустых сосудов. Шесть – число человеческое, вино же говорит о радости, чтобы сердце человека было наполнено радостью перед Богом. Мария, как духовная мать говорит: «Сделайте то, что Он скажет». Мать была там, чтобы благословить других. Она была там, чтобы служить всем, сделать то, что в ее силах. Это сердце матери: стоять рядом, благословлять, помогать, служить.
Человек – это сосуд. Сосуды наполнили водой, и она превратилась в прекрасное вино. Человек пуст, ему нужно быть наполненным словом Божьим. Вода представляет слово Божье. Важно, чтобы сосуд наполнился и потом, чтобы из этого сосуда изливалось, чтобы из него черпали. Слово наполняет нас, и потом, когда делимся мы превращаемся в благословение для людей. Это значит, что из сосуда течет прекрасное вино, приносящее радость сердцу человека, оно говорит о любви Божьей, о жизни Божьей. Это чудо имеет большое духовное значение. Иисус Христос хочет наполнить каждого радостью и жизнью. Это обеспечение не иссякает. Сосуды были пустыми, их наполнили до верха. Мы принимаем, и Он будет наполнять настолько, насколько мы можем принять. Потом мы делимся. Чудо продолжается. Мы наполняемся, мы изменяемся, живем, понимаем, делимся. Нам не нужно быть Христом, чтобы произошло это чудо, мы просто сосуды и позволяем, чтобы Господь это сделал. Служителям не нужно было думать о том, чтобы совершать чудеса. Не мы целители, Он целитель. Не мы исцеляем, мы помогаем, Он исцеляет. У нас есть привилегия служить Богу, участвовать в том, что Он делает. Мы делаем то, что Он говорит.
Господь дал мать человеку для того, чтобы он понял безусловную любовь. Вначале безусловная любовь проявляется к нам через маму. Благочестивые матери – это те, кто боится Бога, и знают, как нужно стоять до конца рядом со своим ребенком, знают, как надо быть терпеливыми и ждать от Бога, знают, как быть творческими. Все внимание в Библии обращено на Иисуса, затем говорится, что и мать Его была с Ним. Она знала, как стоять в тени своего сына. Господь дал матерям удивительную способность стоять за своих детей. Матери платят высокую цену за своих детей. За каждым человеком стоить мать с ее терпением, любовью, верностью, трудом.
В каком-то смысле Святой Дух играет роль матери: Он всегда рядом с нами, Он утешитель, Он нежный и любящий. Господь дал Святого Духа, чтобы в тяжелые моменты мы обращались к Святому Духу, Он утешает нас, Он лелеет нашу душу и сердце.
Мать Иисуса была с рядом с Ним. В Библии есть много историй, где за великими мужчинами стояли их матери. Мать Иисуса стояла в тени своего сына, все внимание было отдано Иисусу, что Он скажет, что Он сделает, как сделает. Она благословенная женщина, избранная женщина, чтобы стать матерью Иисуса. Всегда, где Иисус, там и она. Роль матери в том, чтобы быть рядом. Мать признает Его власть и Его авторитет, она говорит: «Сделайте то, что Он скажет».
Этот отрывок говорит о духовной нужде. На свадьбе закончилось вино, и там было шесть пустых сосудов. Шесть – число человеческое, вино же говорит о радости, чтобы сердце человека было наполнено радостью перед Богом. Мария, как духовная мать говорит: «Сделайте то, что Он скажет». Мать была там, чтобы благословить других. Она была там, чтобы служить всем, сделать то, что в ее силах. Это сердце матери: стоять рядом, благословлять, помогать, служить.
Человек – это сосуд. Сосуды наполнили водой, и она превратилась в прекрасное вино. Человек пуст, ему нужно быть наполненным словом Божьим. Вода представляет слово Божье. Важно, чтобы сосуд наполнился и потом, чтобы из этого сосуда изливалось, чтобы из него черпали. Слово наполняет нас, и потом, когда делимся мы превращаемся в благословение для людей. Это значит, что из сосуда течет прекрасное вино, приносящее радость сердцу человека, оно говорит о любви Божьей, о жизни Божьей. Это чудо имеет большое духовное значение. Иисус Христос хочет наполнить каждого радостью и жизнью. Это обеспечение не иссякает. Сосуды были пустыми, их наполнили до верха. Мы принимаем, и Он будет наполнять настолько, насколько мы можем принять. Потом мы делимся. Чудо продолжается. Мы наполняемся, мы изменяемся, живем, понимаем, делимся. Нам не нужно быть Христом, чтобы произошло это чудо, мы просто сосуды и позволяем, чтобы Господь это сделал. Служителям не нужно было думать о том, чтобы совершать чудеса. Не мы целители, Он целитель. Не мы исцеляем, мы помогаем, Он исцеляет. У нас есть привилегия служить Богу, участвовать в том, что Он делает. Мы делаем то, что Он говорит.
Господь дал мать человеку для того, чтобы он понял безусловную любовь. Вначале безусловная любовь проявляется к нам через маму. Благочестивые матери – это те, кто боится Бога, и знают, как нужно стоять до конца рядом со своим ребенком, знают, как надо быть терпеливыми и ждать от Бога, знают, как быть творческими. Все внимание в Библии обращено на Иисуса, затем говорится, что и мать Его была с Ним. Она знала, как стоять в тени своего сына. Господь дал матерям удивительную способность стоять за своих детей. Матери платят высокую цену за своих детей. За каждым человеком стоить мать с ее терпением, любовью, верностью, трудом.
В каком-то смысле Святой Дух играет роль матери: Он всегда рядом с нами, Он утешитель, Он нежный и любящий. Господь дал Святого Духа, чтобы в тяжелые моменты мы обращались к Святому Духу, Он утешает нас, Он лелеет нашу душу и сердце.
среда, мая 18, 2011
Слово Пастора - 15 мая, 2011 - Вечер
Ис.40:31 ...надеющиеся на Господа обновятся в силе: поднимут крылья, как орлы, потекут - и не устанут, пойдут - и не утомятся.
В жизни верующего есть одна очень важная вещь – это ожидание от Господа. Мы верующие, но как и все люди, мы склонны не ждать, если надо что-то сделать. У нас есть опыт и знания, и мы просто идем и делаем. В Евр. 11 же говорится, что вера – ожидание, и это ожидание исполняется. Вера требует ожидания, и нам нужно научиться этому. Нам не нравится ждать, мы хотим, чтобы все происходило быстро, а Бог говорит: «Не спешите, Я хочу, чтобы все происходило через ваше доверие Мне. Это для вашей же пользы, вам нужно получить силу». Когда нет ожидания, человек падает духом, становится пассивным, озабоченным. Бог говорит: «Ожидай от Меня, доверяй Мне, тогда сила твоя обновится, у тебя появятся крылья. Ты будешь парить, как орел, и не устанешь».
Если мы ожидаем от Господа, и Он обновляет нашу силу. Это начинается изнутри. Господь очень личный, Он начинает изнутри. Когда мы поверили, Он поселился в нас, чтобы дать нам силы изнутри. Господь говорит: «Я хочу, чтобы вы доверяли Мне в любой ситуации, в любом решении, чтобы Я изнутри дал вам силу». У людей бывают различные проблемы, потому что они думают о том, что произойдет, или о том, что нужно что-то изменить. Бог хочет, чтобы вместо этого мы доверяли Ему и ожидали от Него. Если я озабочен, это значит, что я не знаю, как ожидать от Бога, и я спешу. Моя душа не отдыхает, ум обеспокоен. А Бог говорит: «Надейся на Меня во всем, и обновится сила твоя, твой ум, твои эмоции. У тебя будет покой». Нам нужно ждать от Господа, чтобы нам познать Его. Если нет ожидания, нет времени, а если нет времени, нет познания. Для того, чтобы познать Его, нужно ожидать. Это взаимосвязано. Пусть терпение ваше не иссякает, не суетитесь, отдыхайте, Господь ваш Бог. Он любит вас, и знает вашу нужду. Не боритесь. Многое происходит в этой жизни, и во всем мы ожидаем от Бога. Естественным образом мы хотели бы все решить, и можем все решить. Но здесь говорится, что ожидающие от Господа полетят, у них будет внутренняя сила, поэтому мы не хотим спешить.
Необходимо ожидать во всем и всегда. Когда мы ожидаем от Господа, тогда у Него есть возможность учить нас. Когда мы ожидаем, тогда видим Божье обеспечение, и принимаем его, и Его обеспечение не истощается. Ожидайте, и у вас появятся крылья, вы будете способны идти вперед. Наши действия начинаются с ожидания от Бога. Когда вы чувствуете, что пали духом, когда кажется, что нет никаких изменений, Бог шепчет нам: «Не беспокойся, не спеши, ожидай от Меня, и Я покажу тебе, Я дам тебе силу, ты полетишь, ты воспаришь. Не живи во вчерашней печали, живи в новой силе и Моей любви».
Бог дает нам способность продолжать бежать свое поприще. Он хочет, чтобы мы дошли до конца, а для этого нам нужно ожидать от Него. «Не беспокойся, доверяй, жди, Я постоянно буду снабжать тебя силой изнутри, чтобы ты мог преодолевать километр за километром». Когда мы доверяем Богу, мы довольны тем, что мы получаем от Него. В нас нет недовольства, в нас есть новизна, нам не надо находиться в борьбе. «Смотри на Меня, Я буду ободрять тебя». Мы учимся в каждом своем шаге ждать от Господа, поэтому мы принимаем Слово Божье, принимаем Его силу, Его любовь. Нам нужна Его благодать.
Богу угождает вера, а вера невозможна без ожидания. Если я ожидаю от Бога, это значит, я доверяю Ему. Если я ожидаю, я буду уподобляться Ему, тогда Он может научить Меня. Хорошо ожидать, не бороться, а отдыхать. Бог знает нашу нужду, и Он восполнит ее, тогда наши силы обновятся, и мы будем парить.
В жизни верующего есть одна очень важная вещь – это ожидание от Господа. Мы верующие, но как и все люди, мы склонны не ждать, если надо что-то сделать. У нас есть опыт и знания, и мы просто идем и делаем. В Евр. 11 же говорится, что вера – ожидание, и это ожидание исполняется. Вера требует ожидания, и нам нужно научиться этому. Нам не нравится ждать, мы хотим, чтобы все происходило быстро, а Бог говорит: «Не спешите, Я хочу, чтобы все происходило через ваше доверие Мне. Это для вашей же пользы, вам нужно получить силу». Когда нет ожидания, человек падает духом, становится пассивным, озабоченным. Бог говорит: «Ожидай от Меня, доверяй Мне, тогда сила твоя обновится, у тебя появятся крылья. Ты будешь парить, как орел, и не устанешь».
Если мы ожидаем от Господа, и Он обновляет нашу силу. Это начинается изнутри. Господь очень личный, Он начинает изнутри. Когда мы поверили, Он поселился в нас, чтобы дать нам силы изнутри. Господь говорит: «Я хочу, чтобы вы доверяли Мне в любой ситуации, в любом решении, чтобы Я изнутри дал вам силу». У людей бывают различные проблемы, потому что они думают о том, что произойдет, или о том, что нужно что-то изменить. Бог хочет, чтобы вместо этого мы доверяли Ему и ожидали от Него. Если я озабочен, это значит, что я не знаю, как ожидать от Бога, и я спешу. Моя душа не отдыхает, ум обеспокоен. А Бог говорит: «Надейся на Меня во всем, и обновится сила твоя, твой ум, твои эмоции. У тебя будет покой». Нам нужно ждать от Господа, чтобы нам познать Его. Если нет ожидания, нет времени, а если нет времени, нет познания. Для того, чтобы познать Его, нужно ожидать. Это взаимосвязано. Пусть терпение ваше не иссякает, не суетитесь, отдыхайте, Господь ваш Бог. Он любит вас, и знает вашу нужду. Не боритесь. Многое происходит в этой жизни, и во всем мы ожидаем от Бога. Естественным образом мы хотели бы все решить, и можем все решить. Но здесь говорится, что ожидающие от Господа полетят, у них будет внутренняя сила, поэтому мы не хотим спешить.
Необходимо ожидать во всем и всегда. Когда мы ожидаем от Господа, тогда у Него есть возможность учить нас. Когда мы ожидаем, тогда видим Божье обеспечение, и принимаем его, и Его обеспечение не истощается. Ожидайте, и у вас появятся крылья, вы будете способны идти вперед. Наши действия начинаются с ожидания от Бога. Когда вы чувствуете, что пали духом, когда кажется, что нет никаких изменений, Бог шепчет нам: «Не беспокойся, не спеши, ожидай от Меня, и Я покажу тебе, Я дам тебе силу, ты полетишь, ты воспаришь. Не живи во вчерашней печали, живи в новой силе и Моей любви».
Бог дает нам способность продолжать бежать свое поприще. Он хочет, чтобы мы дошли до конца, а для этого нам нужно ожидать от Него. «Не беспокойся, доверяй, жди, Я постоянно буду снабжать тебя силой изнутри, чтобы ты мог преодолевать километр за километром». Когда мы доверяем Богу, мы довольны тем, что мы получаем от Него. В нас нет недовольства, в нас есть новизна, нам не надо находиться в борьбе. «Смотри на Меня, Я буду ободрять тебя». Мы учимся в каждом своем шаге ждать от Господа, поэтому мы принимаем Слово Божье, принимаем Его силу, Его любовь. Нам нужна Его благодать.
Богу угождает вера, а вера невозможна без ожидания. Если я ожидаю от Бога, это значит, я доверяю Ему. Если я ожидаю, я буду уподобляться Ему, тогда Он может научить Меня. Хорошо ожидать, не бороться, а отдыхать. Бог знает нашу нужду, и Он восполнит ее, тогда наши силы обновятся, и мы будем парить.
суббота, мая 14, 2011
The Stranger on the Road to Emmaus - 027
Pozulmuş Dostluq
Lakin belə bir seçim şaxələnməyə başlayır. Öncə gördüyümüz kimi, pozulan qanunun öz nəticələri var. Müqəddəs Yazı bizi öyrədir ki, günahın çox baha başa gələn nəticəsi olur. Belə ki, Adəmlə Həvvanın itaətsizliyi və Şeytanın yalanlarına uymaq seçimləri Allahla insan arasındakı münasibətləri dağıdıb aralarında böyük bir uçurum yaratdı. Kamil Tanrı yanına sədaqətdə axsayanı, dostluqda büdrəyəni ya da xəyanətdə bitərəf olanı qoya bilməzdi. Etibar olmadığı yerdə qarşılıqlı münasibətdən əsər-əlamət də qala bilməzdi. Dostluğun sonu gəlmişdi.
Buna görə də Allah onları ürəklərinin şəhvəti üzündən...təslim etdi... Onlar Allahın həqiqətini yalanla əvəz etdilər, Yaradanın yerinə yaradılışa (Şeytana) səcdə və ibadət edilər; o Yaradana əbədi alqış olsun! Romalılara 1:24-25
Əncir Yarpaqları
O vaxt ikisinin də gözləri açıldı və çılpaq olduqlarını bildilər... Yaradılış 3:7
Adəm və Həvva dərhal nəyin isə səhv olduğunu hiss etdilər. Onlar əvvəllər belə bir hissi yaşamamışdılar – bu çox narahat bir hiss idi – bu hissin adı təqsir və xəcalətdir. Onlar viran olmuşdu. Müqəddəs Kitab deyir ki, onlar qorxdular və həyatlarında ilk dəfə olaraq çılpaq olduqlarını anladılar. Vəziyyətdən çıxış yolu axtarıb bağa göz gəzdirdilər və...
...əncir yarpaqlarını bir-birinə hörüb özlərinə fitə düzəltdilər. Yaradılış 3:7
Ola bilsin onlar fikirləşdilər ki, zahirən görünüşlərini sahmana salsalar, Allah əsla onların daxilən dəyişildiyini görməz. Onlar sadəcə üstü açılmış məsələləri ört-basdır etməklə hər şeyin guya öz yolunda olduğunu göstərmək istədilər. Bu, artıq düz istiqamətindən sapmış dünyada insanın ortaya yaxşı bir şey çıxarmaq üçün ilk cəhdi idi.
Əncir ağacının yarpağı ilə başına çarə qılmaq məsələsində yalnız bir əngəl var idi. Mühakimə aradan qaldırılmadı. Yaxşı xarici görünüşün olması daxildəki reallığı əvəz etməmişdi. Kamillik uçub getmişdi. Təqsir hissi insanı içindən yeyirdi. Uçurum hələ də orada idi.
Onlar günün sərinliyində bağda gəzişən Rəbb Allahın səsini eşitdilər. Adəm və onun arvadı Rəbb Allahın hüzurundan qaçıb bağdakı ağacların arasında gizləndilər. Yaradılış 3:8
Yalnız təqsiri olan insanlar qaçıb gizlənir – insan öz dostundan gizlənməz. İndi Allahla insan arasında maneə, dərin bir uçurum yaranmışdı. Dostluqdan isə əsər-əlamət qalmamışdı.
Allah tələbkardırmı?
Bəziləri deyə bilər: ”Amma bu günah xırda bir şey idi axı, sadəcə meyvədən bir dişlək!” Doğrudur. Tanrı insanın yoluna böyük bir büdrəmə daşı aşırmamışdı. Əslində bu heç büdrəmə daşı da deyildi. Bağda Adəm və Həvva üçün yeməyə çoxlu ağac var idi. Allah insana ən balaca sınaq vermişdi və bununla insanın azad iradəyə malik olduğunu müəyyənləşdirmişdi.
Təsəvvür edin ki, cavan bir xanım tanışına rast gəlir. Bu adam ona dünyanın ən gözəl şəxsi kimi görünür. Tanış dediyimiz şəxs qadına real sevgi nümayiş etdirir – fədakarlıq edib xanıma xüsusi diqqət göstərir, ağrısını bölüşür, sevincinə şərik olur, ona aşiq olduğunu elan edir. Sonra xanım öyrənir ki, sən demə, bu kişinin başqa seçimi olmayıb – o, bu cür proqramlaşdırılıb ki, həmişə sevən, nəvaziş göstərən olsun... Görürsüz, bu, həmin o xanım üçün dəhşətli bir xəbər olardı, onu tam məyus edərdi. Bunların hamısı çox süni, mənasız, boş görünərdi və bu belə idi.
3. SƏN HARADASAN?
Şeytan Adəmlə Həvvanı aldadıb onları belə bir fikrə gətirmişdi ki, guya onlar Allaha tay ola bilər. İblis elə özü də əvvəl bu fikirdə olub Allahın yerini tutmaq həsrəti ilə yanardı. Lakin Allah insanı öz insani hissləri və fikirləri ilə idarə olunmaq üçün yaratmamışdır. Tanrının dediklərini yerinə yetirmək vacib idi, Tanrı isə insana demişdi ki,...
“...xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, çünki ondan yeyən gün hökmən öləcəksən”. Yaradılış 2:17
Onlar isə yedilər və bir anın içində hər şey dəyişdi. Allah necə demişdisə, o cür də baş verdi. Onun Sözü dəyişmədi. Allahın Sözü heç vaxt dəyişmir.
Onlar günün sərinliyində bağda gəzişən Rəbb Allahın səsini eşitdilər. Adəm və onun arvadı Rəbb Allahın hüzurundan qaçıb bağdakı ağacların arasında gizləndilər. Yaradılış 3:8
İnsanın qarşısında sadə bir seçim var idi və onun öhdəsindən çox asanlıqla gəlmək olardı. Lakin həmin yeganə və sadə bir seçim çox böyük dəyişiklik gətirdi. Bu seçim:
Yemək, ya da yeməmək,
İtaət etmək, ya da itaət etməmək,
sevmək, ya da sevməmək.
...bəşərin insan olduğunu müəyyən edirdi.
İnsan robot deyildi. İnsan öz azad seçiminə görə sevməyə qadir idi. Adəm və Həvva biri-birilərini gerçək məhəbbətlə sevirdilər, bu məhəbbət süni deyildi. Onların başlanğıcda Allaha olan itaətkarlığı və məhəbbəti də əsl itaətkarlıq və məhəbbət idi.
Qarşılarında duran sınaq o qədər də gözə çarpan görünməsə də, Rəbbin sözünə baxmamaq, hətta ən xırda şeydə belə, çox ciddi bir məsələdir. Bibliya deyir ki, Allah kamildir – O Müqəddəs və salehdir – və ən xırda günaha belə göz yuma bilməz. Müqəddəs Kitab birmənalı olaraq qeyd edir ki, itaətsizlik səhv hərəkətdir. Bu günahdır. 1 Şamuel 15:23
Bağın kol-kosası arasında gizlənib Rəbb Allahın yaxınlaşdığını eşidən Adəm və Həvva, görəsən, o an nə düşünürdü. Bu barədə Müqəddəs Kitabda qeyd yoxdur. Ancaq uşaq ikən məhəllədə topla oynayanda qonşunun pəncərəsinə topu vurub şüşəni qırmışsınızsa və həmin an qonşunuz işdən maşınla evə qayıdarkən törətdiyinizi görübsə, onda o vaxt Adəmlə Havvanın nə düşündükləri barədə fikri tuta bilirsiniz. Amma Adəmlə Həvvanın hərəkəti qapı qonşularına qarşı deyildi. Onlar kainatın Rəbbinə qarşı çıxıb, müqəddəs və suveren Allahın Sözünə itaətsiz yanaşmışdılar. İndi onların Xaliq-Sahibi nə desin? Küll-İxtiyar və qüdrətli Tanrı indi nə etsin?
Rəbb Allah Adəmi səsləyib dedi: “Haradasan?” Yaradılış 3:9
Ah, necə də rahat nəfəs almaq olar! Sən demə, Tanrının baş verənlər barədə xəbəri yox imiş. O heç Adəmlə Həvvanın harada olduğunu da bilmir ki! Onlar sanki iki uşaq qabdakı bütün şirniyyatı elə yenicə “hop” eləyib heç nə baş verməmiş kimi başlarını qaldırdılar. Sifətlərindən məsumluq yağırdı. Ah, bizimi axtarırsan?” Adəm danışmağa başladı:
...“Bağda səsini eşitdim və çılpaq olduğum üçün qorxdum, ona görə də gizlənmişəm.” Yaradılış 3:10
O danışdı, amma sözlərində səhvə yol verdi. Bu, məktəbdən qaçan oğlana bənzəyir. Dərsdə olmadığı üçün valideynin yazmalı olduğu izahat məktubunu özü yazıb axırda imza yerinə “mənim anam” sözlərini yazan bu uşaq kimi Adəm də əvvəllər heç vaxt qorxu hissini yaşamadığını, çılpaq olması da onu heç vaxt narahat etmədiyini nəzərə almamışdı. Yediyi şirniyyatın qırıntıları onun üzünə yapışmışdı. Tanrı dedi...
... “Kim sənə bildirdi ki, çılpaqsan? Sənə yeməyi qadağan etdiyim ağacın meyvəsindən yeməmisən ki?” Yaradılış 3:11
Suallar, suallar!
Nə üçün Allah bütün bu sualları verir? Məgər hər şeyi bilən Allah Adəm və Həvvanın harada gizləndiklərini bilmirdi? Allah onların nə üçün özlərini çılpaq hiss etdiklərini bilməzmi? Doğrudanmı Rəbb bu qədər məhdud idi ki, qadağan olunmuş meyvədən yeyib yemədiklərini müqəssirlərin özündən soruşmağa məcbur olsun? Məsələ bundadır ki, Allah baş vermiş hadisəni bütün təfərrüatı ilə bilirdi – lakin sual verməklə O, Adəm və Həvvaya kömək etmək istəyirdi ki, onlar nəyin baş verdiyini dəqiq başa düşsünlər. Onlar Rəbbə itaətsizlik etdilər. Onlar Allaha etibar etməkdənsə Şeytana uydular.
Bibliyanı vərəqlədikcə biz görəcəyik ki, Allah çox vaxt insana sual verməklə ona hər şeyi aydın görməyə kömək etmək istəyir.
Allahın təqsiri
Rəbbin verdiyi suallar Adəm və Həvvaya eləcə də imkan yaradırdı ki, özlərini təmizə çıxarsınlar.
Adəm dedi: “Mənimlə birgə olmaq üçün verdiyin qadın o ağacın meyvəsindən verdi, mən də yedim.” Yaradılış 3:12
Oh-oh! Adəm meyvədən yediyini sanki boynuna aldı, amma yalnız Allahın yaratdığı həmin o qadın meyvəni ona verdiyinə görə. Adəm burada başqasının günahı ucbatından qurban olub!
“Təqsir Allahdadır”.
“Allah qadını yaratmasaydı ...qadın da mənə o ağacın meyvəsindən verməzdi və mən onu yeməzdim.” Hm, görürüsüz hər şey aydındır. Bu, Allahın təqsiri idi!
Rəbb Allah qadına dedi: “Sən niyə belə etdin?” Qadın dedi: “İlan məni yoldan çıxartdı, mən də yedim”. Yaradılış 3:13
Aha! Bax, indi həqiqət öz yerini tutdu. Sən demə, təqsir onların deyildir. Təqsirkar ilandır. Həvva da burada qurban olmuşdu. Əlbəttə, Allah ilanları yaratmasaydı ...onda qadın da heç günah etməzdi. Allah burada hər şeyi qatıb-qarışdırıb!
Allah ilanı heç sorğu-sual da tutmadı. Bəzi yumor ustaları deyir ki, onsuzda Tanrının qarşısında durmaq üçün ilanın ayaqları yox idi. Həqiqət isə burada ondan ibarətdir ki, həm Adəm, həm də Həvva öz razılıqları ilə günah işlətməyi seçmişdilər. Allah onlara imkan yaratmışdı ki, onlar günahlarını açıq etiraf etsinlər, onlar isə bu imkanı əldən buraxdılar – onlar təqsirlərini boynuna almaqdan imtina etdilər.
Onlar nə dedilər:
Adəm: Adəm dedi: “Mənimlə birgə olmaq üçün verdiyin qadın o ağacın meyvəsindən verdi, mən də yedim.”
Həvva: Qadın dedi: “İlan məni yoldan çıxartdı, mən də yedim.”
Başqalarını təqsirləndirmək zərər görənin düşüncə tərzidir.
Onlar nə deməli idilər:
Adəm: “Ey Allah, Sənin qarşında təqsirliyəm. İtaətsizlik göstərib Sənin əmrini pozmuşam və həmin o meyvədən yemişəm. Mən günah işlətmişəm. Yalvarıram məni bağışla. ”
Həvva: “Ey Rəbb Allah, mən də Sənin əmrinə itaətsizlik edərək günah işlətmişəm. Aramızdakı münasibətlərin bərpa olunmasını istəyirəm. Xahiş edirəm, mənə bunun yolunu göstər.”
Öz hərəkətlərinə görə məsuliyyət i hiss edən adam bərpa üçün yollar axtarar.
Adəmlə Həvvanın dediyi sözlər səhv idi. Kim bilir, onlar həqiqətən də günahlarını boynuna alıb tövbə etsəydilər, bəlkə də Tanrı necə isə - Öz yolu ilə - onlarla dostluğunu elə oradaca bərpa edərdi. Biz bilmirik.
Tanrı Adəmlə Həvvanı məhv etmədi. Hakim və cəllad biz olsaydıq əgər, hər ikisinə çoxdan edam cəzasını oxuyub məsələlərini həll edərdik. Ancaq Tanrının göstərdiyi məhəbbət bizim təsəvvür edə biləcəyimizdən xeyli yüksəkdir.
Vəd
İnsanın işlətdiyi ilk günahın ağır nəticələri bütün bəşəriyyətə öz təsirini göstərmiş oldu. Sonradan görəcəyik ki, Adəm və Həvva öz hərəkətləri ilə bütün insan irqini təmsil edirdi. Etdikləri günah lənətlə nəticələndi, lakin Allah da insanı sevdiyinə görə vəd verdi.
Rəbb Allah ilana dedi: “Sən bunu etdiyin üçün... Mən səninlə qadın arasına, sənin balanla onun övladı arasına düşmənçilik salıram. Bu övlad sənin başından vuracaq, sən də onu dabanından sancacaqsan”. Yaradılış 3:14-15
Bu cümlələri dərindən araşdırmağa dəyər. Burada söhbət qadınlarla ilanlar arasında nifrət hissinin yarandığından getmirdi. Xeyr, verilən vədin iki tərəfi vardır.
İblis və onun dalınca gedənlər
“Rəbb Allah ilana dedi: “sən bunu etdiyin üçün ...
Mən səninlə... sənin balanla... düşmənçilik salıram.
...... sənin başından..., sən də ....sancacaqsan
Qadın və onun övladı (oğlu)
qadın arasına,...
onun övladı arasına...
Bu övlad ..vuracaq ...onu dabanından...
Rəbb Allah burada deyir ki, bir gün O, insanı Şeytanın əlindən qurtaracaq. Qadından doğulacaq bir oğlan uşağı Şeytanın başını əzəcək və bu zərbə Şeytanın aqibətini təyin edəcək. Düzdür, Şeytan da uşağı sancacaq, amma yalnız onun dabanından – bu, müvəqqəti bir zədə olacaq və o, tezliklə sağalacaq.
Həvvanın gələcək övladı barədə verilən bir çox vədlər arasında birincisi məhz bu vəd idi. Həmin oğlan uşağı Məsh olunmuş kimi tanınacaqdı, çünki Allah ona yerinə yetirmək üçün xüsusi tapşırıq verəcəkdi. Bu seçilmiş şəxs üçün Tanrının tapşırığı bütün bəşəriyyəti günahın nəticəsindən və Şeytanın qüdrətindən qurtarmaq və ya xilas etməkdən ibarət idi. Elə buna görə də onu Vəd olunmuş Qurtarıcı kimi də tanıyacaqdılar. Adəm və Həvva üçün bu çox yaxşı bir xəbər olmalı idi.
Qurtarıcı barədə vəd Allahın xarakterini göstərən adlar siyahısına daha bir adı əlavə etdi. O, indi xilas edən şəxs kimi, ya da Xilaskar kimi tanınacaqdı.
“...Məndən başqa Allah, ədalətli Allah və Qurtarıcı (Xilaskar) yoxdur. Məndən başqası yoxdur. Ey yer üzünün qurtaracağınadək hər yerdə yaşayanlar, Mənə tərəf dönün və xilas olun! Çünki Mən Allaham və başqası yoxdur!” Yeşaya 45: 21-22
Lənət
Artıq gördüyümüz kimi günahın öz nəticələri var. Nəticələr qaçılmazdır. Elə cazibə qanunu ilə olduğu kimi, bu qanuna tabe olmayan nəticədə əlini-ayağını sındırır. Beləliklə, Allahın Kəlamını pozan da payına düşən nəticəni alır. Allah Adəmlə Həvvanın günahına barmaqarası baxa bilməzdi. Tanrı belə deyə bilməzdi: “Əşi, unut getsin.” və ya “Başqa əlacın yox idi. Biz buna göz yumarıq, elə bil ki, belə şey heç olmayıb da.” ya da “Elə belə balaca bir günah idi də.” Xeyr. Zərər artıq vurulmuşdu. Təqsir Adəmlə Həvvada idi. Bir günahın nəticəsində cəza öz yerini almışdı. Həmin günah özü ilə qorxu və xəcalət gətirmişdi. Bir günah bir çox günahlar üçün yol açdı. Yer üzü və onu dolduran hər şey lənətdən əzab çəkdi. Heyvanlar, dəniz, quşlar, hətta torpağın özü də bunun təsirini yaşadı. Xilqət öz kamilliyini itirdi. Lənətin nəticəsi olaraq, Bibliya deyir ki,...
...bütün yaradılış indiyəcən birlikdə inildəyib ...ağrı çəkir. Romalılara 8:22
İndi insan dünyaya doğuş ağrısı ilə gələcək və onu ölüm əzabı ilə tərk edəcəkdi. Bu planetdə yaşadıqca həyat ədalətsizlik, tər və əzab-əziyyətlə dolu olacaqdı. Tanrı Adəmə deydi:
“Alın tərinlə çörək yeyəcəksən. Axırda torpağa qayıdacaqsan, çünki oradan götürülmüsən, ona görə ki, yerin torpağısan, torpağa da qayıdacaqsan”. Yaradılış 3:19
Həyatın tikan və qanqalları, istər sözün əsl mənasında, istərsə də məcazi mənada, insan həyatına ağrı gətirəcəkdi və onu yaşamaq uğrunda mübarizəyə qoşacaqdı. İnsan özünü kədərdən əmələ gələn zəncirvarı təsir altına saldı. Lakin işlətdiyi günahın ən acı nəticəsi ölüm idi və Tanrı bu barədə onu qabaqcadan xəbərdar etmişdi.
Həvvanın balası Vəd olunmuş Qurtarıcıdır
4. ÖLÜM
"Rəbb Allah insana əmr edib dedi: “Bağdakı bütün ağacların bəhrəsindən istəyəndə yeyə bilərsən. Ancaq xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, ondan yeyən gün hökmən öləcəksən.” Yaradılış 2:16-17
Adəm və Həvva Allahın xəbərdarlığına əhəmiyyət verməməyi seçdikləri an, sözün əsl mənasında Allahı sınağa çəkdilər ki, görsünlər: “Görəsən, Tanrı Öz sözünün üstündə duracaq? Dediklərini edəcəkmi? İnsan ölərmi? Bəlkə Tanrı elə belə danışıb hədə-qorxu gəlirdi?” Müqəddəs Yazı buna ifadəli sözlərlə cavab verir:
“Amma göyün və yerin keçib getməsi Qanundan (və ya Allahın Sözündən) bir nöqtənin düşməsindən daha asandır.” Luka 16:17
Biz ölüm haqqında danışmağı xoşlamırıq. Bu qadağan olunmuş bir mövzudur. Mən bütün dünyanı gəzib səyahət etmişəm, planetimizin ən ucqar nöqtələrində belə cəmləşmiş bəzi insan qruplarına baş çəkmişəm və elə bir cəmiyyətə rast gəlməmişəm ki, onlar ölümdən zövq alsınlar. Mən bir çox açıq qəbirlərin önündə durmuşam, bunların bəziləri Kilsə bağçalarında, bəziləri isə cəngəlliklərdə olub – onların hamısını ümumiləşdirən bir cəhət olubsa bu da qəm-qüssədir. Ölümün mənasına gəldikdə insan qəlbinə bir şey yaxşıca həkk olub ki, ölüm ayrılıq deməkdir. “Sevdiyimiz adam bizi tərk edib əbədi yuxuya getdi” deyərlər. Belə vaxtlarda yaşadığımız itki və ayrılıq hissi əslində bizi Müqəddəs Yazının həmin sözə aid verdiyi mənaya yaxınlaşdırır. Bibliyada ölüm sözü bir növ ayrılığı nəzərdə tutur. Bu sözün mənasında məhv olmaq və ya mövcudluğunu bitirmək kimi fikirlər yoxdur.
Bunu da anlamaq faydalı olar ki, ölüm öz mənşəyindən kəsilib atıla bilməz – ölüm günaha görə baş verdi. Bibliya bu haqda bəhs edərkən, onu səhv əməlin haqqı və ya qazandığı bir şey kimi təqdim edir. İnsan gördüyü işə görə maaş aldığı kimi...
...günahın əvəzi ölümdür... Romalılara 6:23
Müqəddəs Yazı ölüm haqqında bir sıra müxtəlif yollarla danışır. Biz bunlardan üçünə baxacağıq.
Lakin belə bir seçim şaxələnməyə başlayır. Öncə gördüyümüz kimi, pozulan qanunun öz nəticələri var. Müqəddəs Yazı bizi öyrədir ki, günahın çox baha başa gələn nəticəsi olur. Belə ki, Adəmlə Həvvanın itaətsizliyi və Şeytanın yalanlarına uymaq seçimləri Allahla insan arasındakı münasibətləri dağıdıb aralarında böyük bir uçurum yaratdı. Kamil Tanrı yanına sədaqətdə axsayanı, dostluqda büdrəyəni ya da xəyanətdə bitərəf olanı qoya bilməzdi. Etibar olmadığı yerdə qarşılıqlı münasibətdən əsər-əlamət də qala bilməzdi. Dostluğun sonu gəlmişdi.
Buna görə də Allah onları ürəklərinin şəhvəti üzündən...təslim etdi... Onlar Allahın həqiqətini yalanla əvəz etdilər, Yaradanın yerinə yaradılışa (Şeytana) səcdə və ibadət edilər; o Yaradana əbədi alqış olsun! Romalılara 1:24-25
Əncir Yarpaqları
O vaxt ikisinin də gözləri açıldı və çılpaq olduqlarını bildilər... Yaradılış 3:7
Adəm və Həvva dərhal nəyin isə səhv olduğunu hiss etdilər. Onlar əvvəllər belə bir hissi yaşamamışdılar – bu çox narahat bir hiss idi – bu hissin adı təqsir və xəcalətdir. Onlar viran olmuşdu. Müqəddəs Kitab deyir ki, onlar qorxdular və həyatlarında ilk dəfə olaraq çılpaq olduqlarını anladılar. Vəziyyətdən çıxış yolu axtarıb bağa göz gəzdirdilər və...
...əncir yarpaqlarını bir-birinə hörüb özlərinə fitə düzəltdilər. Yaradılış 3:7
Ola bilsin onlar fikirləşdilər ki, zahirən görünüşlərini sahmana salsalar, Allah əsla onların daxilən dəyişildiyini görməz. Onlar sadəcə üstü açılmış məsələləri ört-basdır etməklə hər şeyin guya öz yolunda olduğunu göstərmək istədilər. Bu, artıq düz istiqamətindən sapmış dünyada insanın ortaya yaxşı bir şey çıxarmaq üçün ilk cəhdi idi.
Əncir ağacının yarpağı ilə başına çarə qılmaq məsələsində yalnız bir əngəl var idi. Mühakimə aradan qaldırılmadı. Yaxşı xarici görünüşün olması daxildəki reallığı əvəz etməmişdi. Kamillik uçub getmişdi. Təqsir hissi insanı içindən yeyirdi. Uçurum hələ də orada idi.
Onlar günün sərinliyində bağda gəzişən Rəbb Allahın səsini eşitdilər. Adəm və onun arvadı Rəbb Allahın hüzurundan qaçıb bağdakı ağacların arasında gizləndilər. Yaradılış 3:8
Yalnız təqsiri olan insanlar qaçıb gizlənir – insan öz dostundan gizlənməz. İndi Allahla insan arasında maneə, dərin bir uçurum yaranmışdı. Dostluqdan isə əsər-əlamət qalmamışdı.
Allah tələbkardırmı?
Bəziləri deyə bilər: ”Amma bu günah xırda bir şey idi axı, sadəcə meyvədən bir dişlək!” Doğrudur. Tanrı insanın yoluna böyük bir büdrəmə daşı aşırmamışdı. Əslində bu heç büdrəmə daşı da deyildi. Bağda Adəm və Həvva üçün yeməyə çoxlu ağac var idi. Allah insana ən balaca sınaq vermişdi və bununla insanın azad iradəyə malik olduğunu müəyyənləşdirmişdi.
Təsəvvür edin ki, cavan bir xanım tanışına rast gəlir. Bu adam ona dünyanın ən gözəl şəxsi kimi görünür. Tanış dediyimiz şəxs qadına real sevgi nümayiş etdirir – fədakarlıq edib xanıma xüsusi diqqət göstərir, ağrısını bölüşür, sevincinə şərik olur, ona aşiq olduğunu elan edir. Sonra xanım öyrənir ki, sən demə, bu kişinin başqa seçimi olmayıb – o, bu cür proqramlaşdırılıb ki, həmişə sevən, nəvaziş göstərən olsun... Görürsüz, bu, həmin o xanım üçün dəhşətli bir xəbər olardı, onu tam məyus edərdi. Bunların hamısı çox süni, mənasız, boş görünərdi və bu belə idi.
3. SƏN HARADASAN?
Şeytan Adəmlə Həvvanı aldadıb onları belə bir fikrə gətirmişdi ki, guya onlar Allaha tay ola bilər. İblis elə özü də əvvəl bu fikirdə olub Allahın yerini tutmaq həsrəti ilə yanardı. Lakin Allah insanı öz insani hissləri və fikirləri ilə idarə olunmaq üçün yaratmamışdır. Tanrının dediklərini yerinə yetirmək vacib idi, Tanrı isə insana demişdi ki,...
“...xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, çünki ondan yeyən gün hökmən öləcəksən”. Yaradılış 2:17
Onlar isə yedilər və bir anın içində hər şey dəyişdi. Allah necə demişdisə, o cür də baş verdi. Onun Sözü dəyişmədi. Allahın Sözü heç vaxt dəyişmir.
Onlar günün sərinliyində bağda gəzişən Rəbb Allahın səsini eşitdilər. Adəm və onun arvadı Rəbb Allahın hüzurundan qaçıb bağdakı ağacların arasında gizləndilər. Yaradılış 3:8
İnsanın qarşısında sadə bir seçim var idi və onun öhdəsindən çox asanlıqla gəlmək olardı. Lakin həmin yeganə və sadə bir seçim çox böyük dəyişiklik gətirdi. Bu seçim:
Yemək, ya da yeməmək,
İtaət etmək, ya da itaət etməmək,
sevmək, ya da sevməmək.
...bəşərin insan olduğunu müəyyən edirdi.
İnsan robot deyildi. İnsan öz azad seçiminə görə sevməyə qadir idi. Adəm və Həvva biri-birilərini gerçək məhəbbətlə sevirdilər, bu məhəbbət süni deyildi. Onların başlanğıcda Allaha olan itaətkarlığı və məhəbbəti də əsl itaətkarlıq və məhəbbət idi.
Qarşılarında duran sınaq o qədər də gözə çarpan görünməsə də, Rəbbin sözünə baxmamaq, hətta ən xırda şeydə belə, çox ciddi bir məsələdir. Bibliya deyir ki, Allah kamildir – O Müqəddəs və salehdir – və ən xırda günaha belə göz yuma bilməz. Müqəddəs Kitab birmənalı olaraq qeyd edir ki, itaətsizlik səhv hərəkətdir. Bu günahdır. 1 Şamuel 15:23
Bağın kol-kosası arasında gizlənib Rəbb Allahın yaxınlaşdığını eşidən Adəm və Həvva, görəsən, o an nə düşünürdü. Bu barədə Müqəddəs Kitabda qeyd yoxdur. Ancaq uşaq ikən məhəllədə topla oynayanda qonşunun pəncərəsinə topu vurub şüşəni qırmışsınızsa və həmin an qonşunuz işdən maşınla evə qayıdarkən törətdiyinizi görübsə, onda o vaxt Adəmlə Havvanın nə düşündükləri barədə fikri tuta bilirsiniz. Amma Adəmlə Həvvanın hərəkəti qapı qonşularına qarşı deyildi. Onlar kainatın Rəbbinə qarşı çıxıb, müqəddəs və suveren Allahın Sözünə itaətsiz yanaşmışdılar. İndi onların Xaliq-Sahibi nə desin? Küll-İxtiyar və qüdrətli Tanrı indi nə etsin?
Rəbb Allah Adəmi səsləyib dedi: “Haradasan?” Yaradılış 3:9
Ah, necə də rahat nəfəs almaq olar! Sən demə, Tanrının baş verənlər barədə xəbəri yox imiş. O heç Adəmlə Həvvanın harada olduğunu da bilmir ki! Onlar sanki iki uşaq qabdakı bütün şirniyyatı elə yenicə “hop” eləyib heç nə baş verməmiş kimi başlarını qaldırdılar. Sifətlərindən məsumluq yağırdı. Ah, bizimi axtarırsan?” Adəm danışmağa başladı:
...“Bağda səsini eşitdim və çılpaq olduğum üçün qorxdum, ona görə də gizlənmişəm.” Yaradılış 3:10
O danışdı, amma sözlərində səhvə yol verdi. Bu, məktəbdən qaçan oğlana bənzəyir. Dərsdə olmadığı üçün valideynin yazmalı olduğu izahat məktubunu özü yazıb axırda imza yerinə “mənim anam” sözlərini yazan bu uşaq kimi Adəm də əvvəllər heç vaxt qorxu hissini yaşamadığını, çılpaq olması da onu heç vaxt narahat etmədiyini nəzərə almamışdı. Yediyi şirniyyatın qırıntıları onun üzünə yapışmışdı. Tanrı dedi...
... “Kim sənə bildirdi ki, çılpaqsan? Sənə yeməyi qadağan etdiyim ağacın meyvəsindən yeməmisən ki?” Yaradılış 3:11
Suallar, suallar!
Nə üçün Allah bütün bu sualları verir? Məgər hər şeyi bilən Allah Adəm və Həvvanın harada gizləndiklərini bilmirdi? Allah onların nə üçün özlərini çılpaq hiss etdiklərini bilməzmi? Doğrudanmı Rəbb bu qədər məhdud idi ki, qadağan olunmuş meyvədən yeyib yemədiklərini müqəssirlərin özündən soruşmağa məcbur olsun? Məsələ bundadır ki, Allah baş vermiş hadisəni bütün təfərrüatı ilə bilirdi – lakin sual verməklə O, Adəm və Həvvaya kömək etmək istəyirdi ki, onlar nəyin baş verdiyini dəqiq başa düşsünlər. Onlar Rəbbə itaətsizlik etdilər. Onlar Allaha etibar etməkdənsə Şeytana uydular.
Bibliyanı vərəqlədikcə biz görəcəyik ki, Allah çox vaxt insana sual verməklə ona hər şeyi aydın görməyə kömək etmək istəyir.
Allahın təqsiri
Rəbbin verdiyi suallar Adəm və Həvvaya eləcə də imkan yaradırdı ki, özlərini təmizə çıxarsınlar.
Adəm dedi: “Mənimlə birgə olmaq üçün verdiyin qadın o ağacın meyvəsindən verdi, mən də yedim.” Yaradılış 3:12
Oh-oh! Adəm meyvədən yediyini sanki boynuna aldı, amma yalnız Allahın yaratdığı həmin o qadın meyvəni ona verdiyinə görə. Adəm burada başqasının günahı ucbatından qurban olub!
“Təqsir Allahdadır”.
“Allah qadını yaratmasaydı ...qadın da mənə o ağacın meyvəsindən verməzdi və mən onu yeməzdim.” Hm, görürüsüz hər şey aydındır. Bu, Allahın təqsiri idi!
Rəbb Allah qadına dedi: “Sən niyə belə etdin?” Qadın dedi: “İlan məni yoldan çıxartdı, mən də yedim”. Yaradılış 3:13
Aha! Bax, indi həqiqət öz yerini tutdu. Sən demə, təqsir onların deyildir. Təqsirkar ilandır. Həvva da burada qurban olmuşdu. Əlbəttə, Allah ilanları yaratmasaydı ...onda qadın da heç günah etməzdi. Allah burada hər şeyi qatıb-qarışdırıb!
Allah ilanı heç sorğu-sual da tutmadı. Bəzi yumor ustaları deyir ki, onsuzda Tanrının qarşısında durmaq üçün ilanın ayaqları yox idi. Həqiqət isə burada ondan ibarətdir ki, həm Adəm, həm də Həvva öz razılıqları ilə günah işlətməyi seçmişdilər. Allah onlara imkan yaratmışdı ki, onlar günahlarını açıq etiraf etsinlər, onlar isə bu imkanı əldən buraxdılar – onlar təqsirlərini boynuna almaqdan imtina etdilər.
Onlar nə dedilər:
Adəm: Adəm dedi: “Mənimlə birgə olmaq üçün verdiyin qadın o ağacın meyvəsindən verdi, mən də yedim.”
Həvva: Qadın dedi: “İlan məni yoldan çıxartdı, mən də yedim.”
Başqalarını təqsirləndirmək zərər görənin düşüncə tərzidir.
Onlar nə deməli idilər:
Adəm: “Ey Allah, Sənin qarşında təqsirliyəm. İtaətsizlik göstərib Sənin əmrini pozmuşam və həmin o meyvədən yemişəm. Mən günah işlətmişəm. Yalvarıram məni bağışla. ”
Həvva: “Ey Rəbb Allah, mən də Sənin əmrinə itaətsizlik edərək günah işlətmişəm. Aramızdakı münasibətlərin bərpa olunmasını istəyirəm. Xahiş edirəm, mənə bunun yolunu göstər.”
Öz hərəkətlərinə görə məsuliyyət i hiss edən adam bərpa üçün yollar axtarar.
Adəmlə Həvvanın dediyi sözlər səhv idi. Kim bilir, onlar həqiqətən də günahlarını boynuna alıb tövbə etsəydilər, bəlkə də Tanrı necə isə - Öz yolu ilə - onlarla dostluğunu elə oradaca bərpa edərdi. Biz bilmirik.
Tanrı Adəmlə Həvvanı məhv etmədi. Hakim və cəllad biz olsaydıq əgər, hər ikisinə çoxdan edam cəzasını oxuyub məsələlərini həll edərdik. Ancaq Tanrının göstərdiyi məhəbbət bizim təsəvvür edə biləcəyimizdən xeyli yüksəkdir.
Vəd
İnsanın işlətdiyi ilk günahın ağır nəticələri bütün bəşəriyyətə öz təsirini göstərmiş oldu. Sonradan görəcəyik ki, Adəm və Həvva öz hərəkətləri ilə bütün insan irqini təmsil edirdi. Etdikləri günah lənətlə nəticələndi, lakin Allah da insanı sevdiyinə görə vəd verdi.
Rəbb Allah ilana dedi: “Sən bunu etdiyin üçün... Mən səninlə qadın arasına, sənin balanla onun övladı arasına düşmənçilik salıram. Bu övlad sənin başından vuracaq, sən də onu dabanından sancacaqsan”. Yaradılış 3:14-15
Bu cümlələri dərindən araşdırmağa dəyər. Burada söhbət qadınlarla ilanlar arasında nifrət hissinin yarandığından getmirdi. Xeyr, verilən vədin iki tərəfi vardır.
İblis və onun dalınca gedənlər
“Rəbb Allah ilana dedi: “sən bunu etdiyin üçün ...
Mən səninlə... sənin balanla... düşmənçilik salıram.
...... sənin başından..., sən də ....sancacaqsan
Qadın və onun övladı (oğlu)
qadın arasına,...
onun övladı arasına...
Bu övlad ..vuracaq ...onu dabanından...
Rəbb Allah burada deyir ki, bir gün O, insanı Şeytanın əlindən qurtaracaq. Qadından doğulacaq bir oğlan uşağı Şeytanın başını əzəcək və bu zərbə Şeytanın aqibətini təyin edəcək. Düzdür, Şeytan da uşağı sancacaq, amma yalnız onun dabanından – bu, müvəqqəti bir zədə olacaq və o, tezliklə sağalacaq.
Həvvanın gələcək övladı barədə verilən bir çox vədlər arasında birincisi məhz bu vəd idi. Həmin oğlan uşağı Məsh olunmuş kimi tanınacaqdı, çünki Allah ona yerinə yetirmək üçün xüsusi tapşırıq verəcəkdi. Bu seçilmiş şəxs üçün Tanrının tapşırığı bütün bəşəriyyəti günahın nəticəsindən və Şeytanın qüdrətindən qurtarmaq və ya xilas etməkdən ibarət idi. Elə buna görə də onu Vəd olunmuş Qurtarıcı kimi də tanıyacaqdılar. Adəm və Həvva üçün bu çox yaxşı bir xəbər olmalı idi.
Qurtarıcı barədə vəd Allahın xarakterini göstərən adlar siyahısına daha bir adı əlavə etdi. O, indi xilas edən şəxs kimi, ya da Xilaskar kimi tanınacaqdı.
“...Məndən başqa Allah, ədalətli Allah və Qurtarıcı (Xilaskar) yoxdur. Məndən başqası yoxdur. Ey yer üzünün qurtaracağınadək hər yerdə yaşayanlar, Mənə tərəf dönün və xilas olun! Çünki Mən Allaham və başqası yoxdur!” Yeşaya 45: 21-22
Lənət
Artıq gördüyümüz kimi günahın öz nəticələri var. Nəticələr qaçılmazdır. Elə cazibə qanunu ilə olduğu kimi, bu qanuna tabe olmayan nəticədə əlini-ayağını sındırır. Beləliklə, Allahın Kəlamını pozan da payına düşən nəticəni alır. Allah Adəmlə Həvvanın günahına barmaqarası baxa bilməzdi. Tanrı belə deyə bilməzdi: “Əşi, unut getsin.” və ya “Başqa əlacın yox idi. Biz buna göz yumarıq, elə bil ki, belə şey heç olmayıb da.” ya da “Elə belə balaca bir günah idi də.” Xeyr. Zərər artıq vurulmuşdu. Təqsir Adəmlə Həvvada idi. Bir günahın nəticəsində cəza öz yerini almışdı. Həmin günah özü ilə qorxu və xəcalət gətirmişdi. Bir günah bir çox günahlar üçün yol açdı. Yer üzü və onu dolduran hər şey lənətdən əzab çəkdi. Heyvanlar, dəniz, quşlar, hətta torpağın özü də bunun təsirini yaşadı. Xilqət öz kamilliyini itirdi. Lənətin nəticəsi olaraq, Bibliya deyir ki,...
...bütün yaradılış indiyəcən birlikdə inildəyib ...ağrı çəkir. Romalılara 8:22
İndi insan dünyaya doğuş ağrısı ilə gələcək və onu ölüm əzabı ilə tərk edəcəkdi. Bu planetdə yaşadıqca həyat ədalətsizlik, tər və əzab-əziyyətlə dolu olacaqdı. Tanrı Adəmə deydi:
“Alın tərinlə çörək yeyəcəksən. Axırda torpağa qayıdacaqsan, çünki oradan götürülmüsən, ona görə ki, yerin torpağısan, torpağa da qayıdacaqsan”. Yaradılış 3:19
Həyatın tikan və qanqalları, istər sözün əsl mənasında, istərsə də məcazi mənada, insan həyatına ağrı gətirəcəkdi və onu yaşamaq uğrunda mübarizəyə qoşacaqdı. İnsan özünü kədərdən əmələ gələn zəncirvarı təsir altına saldı. Lakin işlətdiyi günahın ən acı nəticəsi ölüm idi və Tanrı bu barədə onu qabaqcadan xəbərdar etmişdi.
Həvvanın balası Vəd olunmuş Qurtarıcıdır
4. ÖLÜM
"Rəbb Allah insana əmr edib dedi: “Bağdakı bütün ağacların bəhrəsindən istəyəndə yeyə bilərsən. Ancaq xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, ondan yeyən gün hökmən öləcəksən.” Yaradılış 2:16-17
Adəm və Həvva Allahın xəbərdarlığına əhəmiyyət verməməyi seçdikləri an, sözün əsl mənasında Allahı sınağa çəkdilər ki, görsünlər: “Görəsən, Tanrı Öz sözünün üstündə duracaq? Dediklərini edəcəkmi? İnsan ölərmi? Bəlkə Tanrı elə belə danışıb hədə-qorxu gəlirdi?” Müqəddəs Yazı buna ifadəli sözlərlə cavab verir:
“Amma göyün və yerin keçib getməsi Qanundan (və ya Allahın Sözündən) bir nöqtənin düşməsindən daha asandır.” Luka 16:17
Biz ölüm haqqında danışmağı xoşlamırıq. Bu qadağan olunmuş bir mövzudur. Mən bütün dünyanı gəzib səyahət etmişəm, planetimizin ən ucqar nöqtələrində belə cəmləşmiş bəzi insan qruplarına baş çəkmişəm və elə bir cəmiyyətə rast gəlməmişəm ki, onlar ölümdən zövq alsınlar. Mən bir çox açıq qəbirlərin önündə durmuşam, bunların bəziləri Kilsə bağçalarında, bəziləri isə cəngəlliklərdə olub – onların hamısını ümumiləşdirən bir cəhət olubsa bu da qəm-qüssədir. Ölümün mənasına gəldikdə insan qəlbinə bir şey yaxşıca həkk olub ki, ölüm ayrılıq deməkdir. “Sevdiyimiz adam bizi tərk edib əbədi yuxuya getdi” deyərlər. Belə vaxtlarda yaşadığımız itki və ayrılıq hissi əslində bizi Müqəddəs Yazının həmin sözə aid verdiyi mənaya yaxınlaşdırır. Bibliyada ölüm sözü bir növ ayrılığı nəzərdə tutur. Bu sözün mənasında məhv olmaq və ya mövcudluğunu bitirmək kimi fikirlər yoxdur.
Bunu da anlamaq faydalı olar ki, ölüm öz mənşəyindən kəsilib atıla bilməz – ölüm günaha görə baş verdi. Bibliya bu haqda bəhs edərkən, onu səhv əməlin haqqı və ya qazandığı bir şey kimi təqdim edir. İnsan gördüyü işə görə maaş aldığı kimi...
...günahın əvəzi ölümdür... Romalılara 6:23
Müqəddəs Yazı ölüm haqqında bir sıra müxtəlif yollarla danışır. Biz bunlardan üçünə baxacağıq.
The Stranger on the Road to Emmaus - 026
Müharibə
Allah Şeytanı və onun ardınca gedən demonları Göylərdən qovsa da, onlar hələ də çox böyük gücünü və intellektini qoruyub saxlamışdılar. İndi onlar Haqq-Taalanın düşmənlərinə çevrilmişdilər. Bu, hər şeyi əhatə edən bir müharibə olacaqdır. Şeytan bütün xeyirxahlığa, Allahın planlaşdırdığı hər əmələ və Allahın dəstəklədiyi hər şeyə qarşı çıxacaqdır. Şeytan iyrənc müharibə aparacaqdır.
Şeytanın qaldırdığı üsyandan dərhal sonra hansı hadisələrin dəqiqliklə baş verdiyi barədə biz yalnız öz fərziyyələrimizi irəli sürə bilərik. Az qala belə bir səhnəni görmək olar ki, İblis paxıllıq və nifrətlə alovlanır. O öz kələkbaz gözləri ilə kainata göz gəzdirir və sanki Allahın silahları arasında ən zəifini axtarır.
Allahın silahları arasında zəifi yoxdur!
Amma Allahla hesablaşmaq üçün bir çarə olmalıdır axı!
Şeytanın gözü yer üzünə düşür… və orada o insanı görür.
Yavaş-yavaş dişlərini ağartmağa başlayır.
Allah demişdimi ......?
Allah insanı yaradanda, onu sadəcə yer üzünə yerləşdirib getmədi. Bibliyada deyir ki, Allah Adəm və Həvvaya bağda baş çəkirdi. Müqəddəs Kitabda bu elə adi qaydada yazılıb ki, düşünmürəm kimsə bunun müntəzəm hadisə olduğu barədə şübhə etsin. Müqəddəs Yazının bir sıra yerlərində qeyd olunur ki, Allah insan cildinə girməklə Özünü insanlara göstərib. Elə bu baş çəkmə də o onlardan biri idi. Adəm və Həvva öz Xaliq-Sahibləri ilə yaxın münasibətdə olublar, Allah da onların hər ehtiyacının qayğısına qalırdı.
Yalançı
Amma sonra Şeytan oğru kimi bağa soxuldu. O, şeypurların sədaları altında bağa girmədi ki, özünün kim olduğunu və nə işlə məşğul olduğunu bəyan etsin. Xeyr, şeytan bundan qat-qat hiyləgərdir. Müqəddəs Kitab bizə deyir ki, Şeytan böyük yalançıdır – iblisdir. O, dəyişməz həqiqəti deyə bilmir.
...iblis... O, başlanğıcdan qatil idi və həqiqətə sadiq qalmadı, çünki onda həqiqət yoxdur. Yalan söyləyəndə öz xasiyyətinə görə söyləyir, çünki yalançıdır və yalanın atasıdır. Yəhya 8:44
Bu mətnin Yunan dilindəki əslinə baxsaq görəcəyik ki, yalan sözü pseudos sözünün tərcüməsidir. Onun mənası isə belədir – bilərəkdən və düşünülmüş qaydada yalan danışmaq. Biz bu sözü özümüz də işlədirik. Burada yamsılama nəzərdə tutulur.
Bir neçə il bundan əvvəl mən məşhur bir jurnalda Şeytan barədə məqalə oxuyurdum. Orada onun şəklini qırmızı bədəndə, başında buynuzları, nazik quyruğu və əlində ot yabası tutan kimi təsvir etmişdilər. Onun bütövlüklə iyrənc dona salmışdılar. Lakin Bibliyaya görə bu şəkil ifrat dərəcədə aldadıcıdır. Bibliyada deyir ki,...
...Şeytan da işıq mələyi cildinə girir. 2 Korinflilərə 11:14
O öz cəzbedici şöhrəti ilə varid olur, bacardığı qədər də özünü Allaha bənzədir. İblisi, yəqin ki, əynində qara dindar libası olan yaraşıqlı cavan adam kimi təsvir etmək daha yaxşı olardı. Şeytan dini sevir. O böyük məharətlə həqiqətin tərini çıxarır, onu yamsılayır. Ancaq ona etibar etmək olmaz, çünki, təbiətinə görə o fırıldaqçıdır, saxtakardır, özündən uydurduğu yalanı danışan nağılbazdır.
Mən əminəm ki, qırmızı “kostyumda” və əlində yabası ilə təqdim edildiyindən Şeytan olduqca məmnun idi. Əgər insanlar uydurulmuş şeyi səhv yolda axtarırlarsa, onda onları aldatmaq da asandır. Jurnalda yazılmış belə bir ifadə də - “İlahiyyatçılar “Köhnə Cırmaq atanı” əməlli başlı cırmaqlayıblar” – şeytanın lap ürəyincə olardı. Yəni buradakı məna odur ki, şeytanın mövcudluğuna artıq heç kim inanmır. İlahiyyatçılardan istifadə edib İblisin əfsanə olduğuna insanları inandırmaqdan daha yaxşı yalan nə ola bilər ki!
Yalan
Beləliklə Şeytan bütün hiyləgərliyini səfərbər edib Eden bağına gəldi. Özü də şeypursuz, təmtəraqsız. O, ilan cildində gəldi. Bu sürünən heyvan tez-tez İblislə eyniləşdirilir. İnsanların və heyvanların içində yaşayıb, onların dili ilə danışan və onları anormal şeylər etməyə vadar edən murdar ruhlar barədə Bibliyada bəzi hallar qeyd olunur. Bəhs etdiyimiz halda isə Şeytan sürünənin dili ilə danışdı. O, Həvvaya müraciət etdi.
Rəbb Allahın yaratdığı bütün çöl heyvanlarının ən hiyləgəri ilan idi. İlan qadına dedi: “Doğrudanmı, Allah sizə “bağda olan heç bir ağacın bəhrələrindən yeməyin” deyib? Yaradılış 3:1
İlanın adam dili ilə danışması Həvvanı heç də narahat etməmişdi. Təbii ki, Tanrının yaratdığı aləm barədə Həvva hər gün özü üçün yeni və heyrətamiz kəşflər edirdi. Danışan ilana baxanda, Həvva, yəqin bunun da daha bir yeni məxluq olduğunu sandı. Əslində isə biz bilmirik.
Şübhə
Hər-halda maraqlısı odur ki, Şeytan Həvvaya yaxınlaşıb Allah barədə sual verdi. O, Həvvanın ağlına nəyisə yeridirdi, halbuki Həvva bu barədə heç vaxt fikirləşməmişdi də – heç məxluq da Xaliqinə sual verə bilər? Bu sual çox yumşaq tərzdə meydana daxil oldu. “Doğrudanmı, Allah... deyib?”
“Yəni, doğrudan – Allah doğrudan da belə deyir?
İnsana “Yox, ola bilməz, sən zarafat edirsən” sözləri ilə yaxınlaşmaqla, Şeytan sanki Rəbbin sözünə dair insanın sadəlövh olduğunu düşünürdü.
“Böyük ehtimal ki, Allah səndən yaxşı bir şeyi gizlədir. Yəni, sən bunu haradan biləsən? Rəbb heç də özünü göstərdiyi kimi xeyirxah və başqalarını sevən deyil”.
Bu, İblislə bağlı istifadə olunan bir idiomdur, onun Müqəddəs kitabla heç bir əlaqəsi yoxdur.
Burada Allahın axıra qədər səmimi olmadığına və tam açıq danışmadığına işarə var idi. Şeytan insana sözdə qayğıkeşlik göstərməklə və sanki onun maraqlarını güdməklə diqqəti özündən yayındırmışdı. İblis Allahın xeyirxahlığını saxtalaşdırmışdı. Onun təhrif edilmiş məntiqi Allahın Sözünü sual altına qoydu və bununla o, insanın ağlında şübhə yaratdı.
Bundan başqa, Şeytan Allahın qadağan etdiyinə öz sözlərini əlavə etmişdi. Allah hər ağacdan yeməyi qadağan ETMƏMİŞDİR. O yalnız bir ağacın adını çəkmişdi – bu, xeyir və şəri bilmə ağac idi. Amma burada Şeytanın öz məqsədi var idi və Allahın Sözünə söz qoşmaqla o istədiyi nəticəni ala bilmişdi.
Qadın ilana dedi: ”Bağdakı ağacların bəhrələrindən yeyə bilərik. Amma bağın ortasındakı ağacın meyvələri barədə Allah deyib: “Ondan yeməyin və ona toxunmayın, yoxsa öləcəksiniz!” Yaradılış 3:2-3
Həvva Tanrını müdafiə etməyə çalışdı, hərçənd Tanrının kim tərəfindən isə müdafiə olunmağa ehtiyacı yoxdur. Vəziyyətdən qeyrətli çıxsın deyə Həvva Allahın əmrinə əlavə etdi. Allah insana demişdi ki, o, həmin ağacdan yeməsin, amma ağaca toxunmamaq barədə heç nə deyilməmişdi. Allahın Sözünə nəyi isə əlavə edəndə sən həmişə ondan nəyisə çıxarmış olursan. Həvva əlavə etdiyi sözlərlə Allahı olduğundan daha çox tələbkar göstərdi və nəticədə Onun xarakterinə xətalı etdi. Bibliyaya nəyi isə əlavə etmək və ya ondan nəyi isə çıxarmaq – İblisin peşəsidir və İblis öz sənətinə insanları dəvət edir. O, çaşqınlıq yaratmaqdan ləzzət alır. İblisin qoşduğu söz çox xırda idi, ancaq ona elə bu lazım idi. Artıq bu məsələdə əl yeri qoyulmuşdu.
İnkar
İlan qadına dedi: “Yox, əsla ölməzsiniz. Əksinə, Allah bilir ki, o meyvələrdən yediyiniz gün gözləriniz açılacaq və xeyirlə şəri bilərək Allah kimi olacaqsınız.” Yaradılış 3:4-5
Allahın Sözünü sual altına qoyması azmış kimi Şeytan onu açıq-aşkar inkar da etdi və abırsız-abırsız Allahı yalançı adlandırdı. Bəli, ağacın meyvəsindən yeməmək əmri verilmişdi, amma Şeytan buna öz uydurma səbəbini irəli sürdü – guya Tanrı qorxurdu ki, Adəm və Həvva o meyvədən dadsalar çox şeyi biləcəklər. Böyük məharətlə Şeytan həqiqəti yalanla qarışdırmışdı. Bəli, doğrudur, onların gözləri açılacaqdı və onlar xeyirlə şəri biləcəkdilər. Lakin onların Allah kimi olub Onun bütün keyfiyyətlərinə yiyələnməsi təbii ki, yanlış idi. Onların ölməyəcəklərinə də inanması səhv idi. Şeytan düşünülmüş qaydada və bilərəkdən aldadırdı. Allahın Sözünə qarşı çıxmağın nəticəsi ilə elə öz təcrübəsindən yaxşı tanış olsa da, o, getdiyi uçuruma insanı da qoşmaq üçün amansız hiyləsinə əl atmışdı.
İtaətsizlik
Qadın gördü ki, ağacın meyvəsi yemək üçün yaxşıdır, gözə xoş görünür və bu ağac insana dərrakə verməyi vəd edir. Buna görə də o həmin meyvədən dərib yedi. Sonra yanında olan ərinə verdi, o da yedi. Yaradılış 3:6
Şeytan məqsədinə nail oldu. Biz sanki onun bağda durub bütün aləmə qəhqəhə çəkməsini eşidirik. Şeytan, adəti üzrə, işini görüb aradan çıxmışdı. O həmişə belə edir. Bibliya deyir:
...iblis nərildəyən və kimisə aşırmaq istəyən aslan kimi dolaşır. 1 Peter 5:8
İblis, ələ keçirdiyi qurbanın ətinin yeyib sümüyünü kənara atandır. Gələndə o özünü təminat mənbəyi kimi göstərər, insana kef verər, güzəranını məzə ilə doldurar – ancaq bunların hamısı müvəqqəti və çox vaxt boş şeylərdir. Əslində isə, Şeytanın verməklə arası yoxdur. Verdiyi şey də yalnız ürək ağrısı olar. Şeytandan yoldaş çıxmaz, o qəddar və amansızdır.
İllər boyunca bəzi insanlar Allahın əmrinə qarşı itaətsizlikdə yalnız qadını günahlandırır. Lakin Həvvanın Şeytanla söhbəti zamanı, görünür onun əri də onun yanında idi. Adəm bir çarə qıla bilərdi ki, arvadı meyvəni yeməsin, ələlxüsus da özü həmin meyvədən yeməməli idi. Ancaq hər ikisi həmin meyvədən yedilər.
Adəmlə Həvva analarının sözünə baxmayıb küçəyə çıxan və orada özləri üçün oynayan uşaqlar kimi hərəkət etmişdilər. Sözə baxmayan uşaqlar fikirləşir ki, haranın təhlükəsiz və məzəli olduğunu onlar analarından daha yaxşı bilir. Onlar bununla analarının təhlükəsizlik barədə biliyinə tam etibar etmədiklərini göstərir, valideynin səlahiyyətinə xor baxır. Adəmlə Həvva da düşündülər ki, onlar özləri üçün nəyin yaxşı olduğunu Allahdan daha yaxşı bilir və fikirlərində artıq günah işlətdilər. Öz seçimləri ilə onlar durduğu mövqeyi açıqladılar. Onlar Xaliqinə bel bağlamadılar – Allahın dediyi sözün həqiqət olduğuna əminsiz yanaşdılar.
İblisin yalançı olduğunu onun düz üzünə demək üçün Adəm və Həvvada hərtərəfli əsas var idi. Lakin onlar Allaha inanmaqdansa Şeytana inanmağı seçdilər. Onlar Allahın aydın şəkildə dediyi təlimata itaətsizlik göstərib İblisin qiyamçı ordusuna qoşuldular.
...dünya* ilə dost olmaq istəyən özünü Allaha qarşı düşmən edər. Yaqub 4:4
* Burada Şeytanın təsiri və nəzarəti altında olan dünya nəzərdə tutulur.
Etdikləri seçim öz təbii nəticəsini vermişdi. Adəm və Həvva Allahla olan dostluğu tərk edib, Şeytana qoşuldular. Təmiz və kamil dünyada yaşamağı rədd edib onlar qadağan edilmiş aləmi dadmaq istədilər.
Allah Şeytanı və onun ardınca gedən demonları Göylərdən qovsa da, onlar hələ də çox böyük gücünü və intellektini qoruyub saxlamışdılar. İndi onlar Haqq-Taalanın düşmənlərinə çevrilmişdilər. Bu, hər şeyi əhatə edən bir müharibə olacaqdır. Şeytan bütün xeyirxahlığa, Allahın planlaşdırdığı hər əmələ və Allahın dəstəklədiyi hər şeyə qarşı çıxacaqdır. Şeytan iyrənc müharibə aparacaqdır.
Şeytanın qaldırdığı üsyandan dərhal sonra hansı hadisələrin dəqiqliklə baş verdiyi barədə biz yalnız öz fərziyyələrimizi irəli sürə bilərik. Az qala belə bir səhnəni görmək olar ki, İblis paxıllıq və nifrətlə alovlanır. O öz kələkbaz gözləri ilə kainata göz gəzdirir və sanki Allahın silahları arasında ən zəifini axtarır.
Allahın silahları arasında zəifi yoxdur!
Amma Allahla hesablaşmaq üçün bir çarə olmalıdır axı!
Şeytanın gözü yer üzünə düşür… və orada o insanı görür.
Yavaş-yavaş dişlərini ağartmağa başlayır.
Allah demişdimi ......?
Allah insanı yaradanda, onu sadəcə yer üzünə yerləşdirib getmədi. Bibliyada deyir ki, Allah Adəm və Həvvaya bağda baş çəkirdi. Müqəddəs Kitabda bu elə adi qaydada yazılıb ki, düşünmürəm kimsə bunun müntəzəm hadisə olduğu barədə şübhə etsin. Müqəddəs Yazının bir sıra yerlərində qeyd olunur ki, Allah insan cildinə girməklə Özünü insanlara göstərib. Elə bu baş çəkmə də o onlardan biri idi. Adəm və Həvva öz Xaliq-Sahibləri ilə yaxın münasibətdə olublar, Allah da onların hər ehtiyacının qayğısına qalırdı.
Yalançı
Amma sonra Şeytan oğru kimi bağa soxuldu. O, şeypurların sədaları altında bağa girmədi ki, özünün kim olduğunu və nə işlə məşğul olduğunu bəyan etsin. Xeyr, şeytan bundan qat-qat hiyləgərdir. Müqəddəs Kitab bizə deyir ki, Şeytan böyük yalançıdır – iblisdir. O, dəyişməz həqiqəti deyə bilmir.
...iblis... O, başlanğıcdan qatil idi və həqiqətə sadiq qalmadı, çünki onda həqiqət yoxdur. Yalan söyləyəndə öz xasiyyətinə görə söyləyir, çünki yalançıdır və yalanın atasıdır. Yəhya 8:44
Bu mətnin Yunan dilindəki əslinə baxsaq görəcəyik ki, yalan sözü pseudos sözünün tərcüməsidir. Onun mənası isə belədir – bilərəkdən və düşünülmüş qaydada yalan danışmaq. Biz bu sözü özümüz də işlədirik. Burada yamsılama nəzərdə tutulur.
Bir neçə il bundan əvvəl mən məşhur bir jurnalda Şeytan barədə məqalə oxuyurdum. Orada onun şəklini qırmızı bədəndə, başında buynuzları, nazik quyruğu və əlində ot yabası tutan kimi təsvir etmişdilər. Onun bütövlüklə iyrənc dona salmışdılar. Lakin Bibliyaya görə bu şəkil ifrat dərəcədə aldadıcıdır. Bibliyada deyir ki,...
...Şeytan da işıq mələyi cildinə girir. 2 Korinflilərə 11:14
O öz cəzbedici şöhrəti ilə varid olur, bacardığı qədər də özünü Allaha bənzədir. İblisi, yəqin ki, əynində qara dindar libası olan yaraşıqlı cavan adam kimi təsvir etmək daha yaxşı olardı. Şeytan dini sevir. O böyük məharətlə həqiqətin tərini çıxarır, onu yamsılayır. Ancaq ona etibar etmək olmaz, çünki, təbiətinə görə o fırıldaqçıdır, saxtakardır, özündən uydurduğu yalanı danışan nağılbazdır.
Mən əminəm ki, qırmızı “kostyumda” və əlində yabası ilə təqdim edildiyindən Şeytan olduqca məmnun idi. Əgər insanlar uydurulmuş şeyi səhv yolda axtarırlarsa, onda onları aldatmaq da asandır. Jurnalda yazılmış belə bir ifadə də - “İlahiyyatçılar “Köhnə Cırmaq atanı” əməlli başlı cırmaqlayıblar” – şeytanın lap ürəyincə olardı. Yəni buradakı məna odur ki, şeytanın mövcudluğuna artıq heç kim inanmır. İlahiyyatçılardan istifadə edib İblisin əfsanə olduğuna insanları inandırmaqdan daha yaxşı yalan nə ola bilər ki!
Yalan
Beləliklə Şeytan bütün hiyləgərliyini səfərbər edib Eden bağına gəldi. Özü də şeypursuz, təmtəraqsız. O, ilan cildində gəldi. Bu sürünən heyvan tez-tez İblislə eyniləşdirilir. İnsanların və heyvanların içində yaşayıb, onların dili ilə danışan və onları anormal şeylər etməyə vadar edən murdar ruhlar barədə Bibliyada bəzi hallar qeyd olunur. Bəhs etdiyimiz halda isə Şeytan sürünənin dili ilə danışdı. O, Həvvaya müraciət etdi.
Rəbb Allahın yaratdığı bütün çöl heyvanlarının ən hiyləgəri ilan idi. İlan qadına dedi: “Doğrudanmı, Allah sizə “bağda olan heç bir ağacın bəhrələrindən yeməyin” deyib? Yaradılış 3:1
İlanın adam dili ilə danışması Həvvanı heç də narahat etməmişdi. Təbii ki, Tanrının yaratdığı aləm barədə Həvva hər gün özü üçün yeni və heyrətamiz kəşflər edirdi. Danışan ilana baxanda, Həvva, yəqin bunun da daha bir yeni məxluq olduğunu sandı. Əslində isə biz bilmirik.
Şübhə
Hər-halda maraqlısı odur ki, Şeytan Həvvaya yaxınlaşıb Allah barədə sual verdi. O, Həvvanın ağlına nəyisə yeridirdi, halbuki Həvva bu barədə heç vaxt fikirləşməmişdi də – heç məxluq da Xaliqinə sual verə bilər? Bu sual çox yumşaq tərzdə meydana daxil oldu. “Doğrudanmı, Allah... deyib?”
“Yəni, doğrudan – Allah doğrudan da belə deyir?
İnsana “Yox, ola bilməz, sən zarafat edirsən” sözləri ilə yaxınlaşmaqla, Şeytan sanki Rəbbin sözünə dair insanın sadəlövh olduğunu düşünürdü.
“Böyük ehtimal ki, Allah səndən yaxşı bir şeyi gizlədir. Yəni, sən bunu haradan biləsən? Rəbb heç də özünü göstərdiyi kimi xeyirxah və başqalarını sevən deyil”.
Bu, İblislə bağlı istifadə olunan bir idiomdur, onun Müqəddəs kitabla heç bir əlaqəsi yoxdur.
Burada Allahın axıra qədər səmimi olmadığına və tam açıq danışmadığına işarə var idi. Şeytan insana sözdə qayğıkeşlik göstərməklə və sanki onun maraqlarını güdməklə diqqəti özündən yayındırmışdı. İblis Allahın xeyirxahlığını saxtalaşdırmışdı. Onun təhrif edilmiş məntiqi Allahın Sözünü sual altına qoydu və bununla o, insanın ağlında şübhə yaratdı.
Bundan başqa, Şeytan Allahın qadağan etdiyinə öz sözlərini əlavə etmişdi. Allah hər ağacdan yeməyi qadağan ETMƏMİŞDİR. O yalnız bir ağacın adını çəkmişdi – bu, xeyir və şəri bilmə ağac idi. Amma burada Şeytanın öz məqsədi var idi və Allahın Sözünə söz qoşmaqla o istədiyi nəticəni ala bilmişdi.
Qadın ilana dedi: ”Bağdakı ağacların bəhrələrindən yeyə bilərik. Amma bağın ortasındakı ağacın meyvələri barədə Allah deyib: “Ondan yeməyin və ona toxunmayın, yoxsa öləcəksiniz!” Yaradılış 3:2-3
Həvva Tanrını müdafiə etməyə çalışdı, hərçənd Tanrının kim tərəfindən isə müdafiə olunmağa ehtiyacı yoxdur. Vəziyyətdən qeyrətli çıxsın deyə Həvva Allahın əmrinə əlavə etdi. Allah insana demişdi ki, o, həmin ağacdan yeməsin, amma ağaca toxunmamaq barədə heç nə deyilməmişdi. Allahın Sözünə nəyi isə əlavə edəndə sən həmişə ondan nəyisə çıxarmış olursan. Həvva əlavə etdiyi sözlərlə Allahı olduğundan daha çox tələbkar göstərdi və nəticədə Onun xarakterinə xətalı etdi. Bibliyaya nəyi isə əlavə etmək və ya ondan nəyi isə çıxarmaq – İblisin peşəsidir və İblis öz sənətinə insanları dəvət edir. O, çaşqınlıq yaratmaqdan ləzzət alır. İblisin qoşduğu söz çox xırda idi, ancaq ona elə bu lazım idi. Artıq bu məsələdə əl yeri qoyulmuşdu.
İnkar
İlan qadına dedi: “Yox, əsla ölməzsiniz. Əksinə, Allah bilir ki, o meyvələrdən yediyiniz gün gözləriniz açılacaq və xeyirlə şəri bilərək Allah kimi olacaqsınız.” Yaradılış 3:4-5
Allahın Sözünü sual altına qoyması azmış kimi Şeytan onu açıq-aşkar inkar da etdi və abırsız-abırsız Allahı yalançı adlandırdı. Bəli, ağacın meyvəsindən yeməmək əmri verilmişdi, amma Şeytan buna öz uydurma səbəbini irəli sürdü – guya Tanrı qorxurdu ki, Adəm və Həvva o meyvədən dadsalar çox şeyi biləcəklər. Böyük məharətlə Şeytan həqiqəti yalanla qarışdırmışdı. Bəli, doğrudur, onların gözləri açılacaqdı və onlar xeyirlə şəri biləcəkdilər. Lakin onların Allah kimi olub Onun bütün keyfiyyətlərinə yiyələnməsi təbii ki, yanlış idi. Onların ölməyəcəklərinə də inanması səhv idi. Şeytan düşünülmüş qaydada və bilərəkdən aldadırdı. Allahın Sözünə qarşı çıxmağın nəticəsi ilə elə öz təcrübəsindən yaxşı tanış olsa da, o, getdiyi uçuruma insanı da qoşmaq üçün amansız hiyləsinə əl atmışdı.
İtaətsizlik
Qadın gördü ki, ağacın meyvəsi yemək üçün yaxşıdır, gözə xoş görünür və bu ağac insana dərrakə verməyi vəd edir. Buna görə də o həmin meyvədən dərib yedi. Sonra yanında olan ərinə verdi, o da yedi. Yaradılış 3:6
Şeytan məqsədinə nail oldu. Biz sanki onun bağda durub bütün aləmə qəhqəhə çəkməsini eşidirik. Şeytan, adəti üzrə, işini görüb aradan çıxmışdı. O həmişə belə edir. Bibliya deyir:
...iblis nərildəyən və kimisə aşırmaq istəyən aslan kimi dolaşır. 1 Peter 5:8
İblis, ələ keçirdiyi qurbanın ətinin yeyib sümüyünü kənara atandır. Gələndə o özünü təminat mənbəyi kimi göstərər, insana kef verər, güzəranını məzə ilə doldurar – ancaq bunların hamısı müvəqqəti və çox vaxt boş şeylərdir. Əslində isə, Şeytanın verməklə arası yoxdur. Verdiyi şey də yalnız ürək ağrısı olar. Şeytandan yoldaş çıxmaz, o qəddar və amansızdır.
İllər boyunca bəzi insanlar Allahın əmrinə qarşı itaətsizlikdə yalnız qadını günahlandırır. Lakin Həvvanın Şeytanla söhbəti zamanı, görünür onun əri də onun yanında idi. Adəm bir çarə qıla bilərdi ki, arvadı meyvəni yeməsin, ələlxüsus da özü həmin meyvədən yeməməli idi. Ancaq hər ikisi həmin meyvədən yedilər.
Adəmlə Həvva analarının sözünə baxmayıb küçəyə çıxan və orada özləri üçün oynayan uşaqlar kimi hərəkət etmişdilər. Sözə baxmayan uşaqlar fikirləşir ki, haranın təhlükəsiz və məzəli olduğunu onlar analarından daha yaxşı bilir. Onlar bununla analarının təhlükəsizlik barədə biliyinə tam etibar etmədiklərini göstərir, valideynin səlahiyyətinə xor baxır. Adəmlə Həvva da düşündülər ki, onlar özləri üçün nəyin yaxşı olduğunu Allahdan daha yaxşı bilir və fikirlərində artıq günah işlətdilər. Öz seçimləri ilə onlar durduğu mövqeyi açıqladılar. Onlar Xaliqinə bel bağlamadılar – Allahın dediyi sözün həqiqət olduğuna əminsiz yanaşdılar.
İblisin yalançı olduğunu onun düz üzünə demək üçün Adəm və Həvvada hərtərəfli əsas var idi. Lakin onlar Allaha inanmaqdansa Şeytana inanmağı seçdilər. Onlar Allahın aydın şəkildə dediyi təlimata itaətsizlik göstərib İblisin qiyamçı ordusuna qoşuldular.
...dünya* ilə dost olmaq istəyən özünü Allaha qarşı düşmən edər. Yaqub 4:4
* Burada Şeytanın təsiri və nəzarəti altında olan dünya nəzərdə tutulur.
Etdikləri seçim öz təbii nəticəsini vermişdi. Adəm və Həvva Allahla olan dostluğu tərk edib, Şeytana qoşuldular. Təmiz və kamil dünyada yaşamağı rədd edib onlar qadağan edilmiş aləmi dadmaq istədilər.
вторник, мая 10, 2011
The Stranger on the Road to Emmaus - 025
DÖRDÜNCÜ FƏSİL
1. Mən belə edəcəyəm, elə edəcəyəm
Yaradılışla bağlı işini bitirəndən sonra Allah öz razılıq möhürü ilə onu təsdiqlədi. O bunun çox yaxşı olduğunu elan etdi. Orada nə ağrı var idi, nə də xəstəlik. Həyat uğrunda mübarizə, nifaq və ələlxüsus da ölüm deyilən şey orada yox idi. Allahla insan arasında nadir bir münasibət, ünsiyyət və dostluq var idi. Eden yaşamaq üçün mükəmməl yer idi. Hər şey çox yaxşı idi.
Lakin bu gün biz ağrı çəkir, xəstələnirik və yalnız fərasətlilər həyat uğrunda mübarizədən salamat çıxır. Bəzən istərdik ki, yeganə problemimiz elə sözdə yola getməməyimiz olsun. Amma bunun əvəzinə, bu günün dünyanın bir çox hissələrində müharibə zülmü hökm sürür. Hər şey üzüqoylu aşağı gedir, dağılır və sıradan çıxır. Heyvanlar aləmindən tutmuş bütün insan irqinədək hər yerdə həyat sonu olmayan mübarizədən ibarətdir. Dünya artıq çox yaxşı yer deyildir? Nə baş verib?
LÜSİFER
Hər şüy elə Eden bağında başlamışdı. Bibliya Lüsifer haqqında belə deyir:
Sən Allahın bağçası olan Eden bağında idin. Cürbəcür qiymətli daşlarla... bəzənmişdin. Yezekel 28:13
Yaddan çıxarma ki, Lüsifer Allahın yaratdığı ən güclü ruh idi. Onun adı parlaq ulduz deməkdir. O, kerub adını daşıyan mələklər qrupuna aid idi. Tanrı onu xüsusi vəzifələri yerinə yetirmək üçün seçmişdi. Daşıdığı vəzifələrə görə də Lüsifer Allahın hüzuruna qalxa bilirdi.
Sən məsh edilmiş qoruyucu bir keruv idin... Allahın müqəddəs dağının üstündə idin. Yezekel 28:14
Lütsifer kamil idi. Onun haqqında deyilir ki, o inanılmaz dərəcədə gözəl və müdrik idi.
Yaradıldığın gündən... yollarında qüsursuz idin. Yezekel 28:15
Sən kamilliyin möhürüsən, müdrikliyin bütöv, gözəlliyin qüsursuz idi. Yezekel 28:12
Lüsiferin ən güclü mələk olduğuna baxmayaraq, onun başqa ruhani varlıqlar üzərində hökmranlığı barədə heç yerdə birbaşa deyilmir.
Qürur
Tarixdə yer almış növbəti hadisənin vaxtı barədə çoxlu müzakirələr aparmaq olar. Çox güman ki, həmin hadisə yaradılış tamamlanandan bir qədər sonra baş vermişdir. Bu hadisənin nə vaxt baş verdiyinə gəldikdə fikir ayrılığı ola bilər, hadisənin məğzi məsələsində isə hər şey açıq-aydındır. Bibliya deyir ki, Lüsifer qürurlandı. Onun gözəlliyi və gücü, belə demək olar ki, onun başını gicəlləndirdi. Qürur onu hakimiyyətpərəstliyə gətirdi. Lüsifer beş dəfə dedi: “Mən belə edəcəyəm, mən elə edəcəyəm”. Həmin bu “Mən belə edəcəyəm, mən elə edəcəyəm” ifadələri üzərində böyük tədqiqat işi aparmaq olardı. Ancaq, qısaca olaraq deyə bilərik ki, Lüsifer Allaha qarşı üsyan qaldırmaq istədi.
Ey parlaq ulduz, dan oğlu... Sən ürəyində dedin:
“Göylərə qalxacağam,
Taxtımı Allahın ulduzları üzərində ucaldacağam,
Şimaldakı yüksək yerdə, toplantı dağında oturacağam,
Uca buludların üzərinə çıxacağam,
Haqq-Taala kimi olacağam.” Yeşaya 14:12-14
Lüsifer təkcə Göylər üzərində hakimiyyəti ələ almaq niyyətində deyildi, o hətta cürət edib Haqq-Taala kimi olmaq istədi. Lüsifer “dövlət çevrilişinə” başçılıq edərək Allahın yerini tutmağı qarşısına məqsəd qoydu. Bununla o, bütün mələklərin rəhbəri olacaqdı, kainat da onun hakimiyyəti altına düşəcəkdi. Lüsiferin ürəyi təkəbbürlü hakimiyyətpərəstliklə alışırdı.
Lüsiferin planında nəzərdən qaçmış yeganə bir boşluq var idi. Bu da Tanrının hər şüy bilməsidir. Allah hər şeyi biləndir, Lüsiferin fikirləri də Allahın nəzərindən kənar deyildi. Müqəddəs Kitab deyir ki, Allah qürura nifrət edir. Allahın nifrət etdiyi şeylər sırasında qürur birinci yerdə gedir.
Rəbbin zəhləsi altı şeydən gedir, yeddi şey var, ondan ikrah edir: təkəbbürlə baxan gözlər... Süleymanın Məsəlləri 6:16-17
Lüsifer bilərəkdən Allahın planına qarşı çıxmışdı. Yaddan çıxarmayaq ki, Allah mələkləri robot kimi yaratmamışdı. Mələklərə iradə verilmişdi. Xidmət etmək seçimləri onların suveren Allaha tabe olmaq istəklərini ifadə edirdi. Lakin mələk olmaq Lüsiferi qane etmədi. Onun ağlında o özünü mələkdən də böyük və yaxşı görürdü. Onun ürəyində qürur tapıldı və o, üsyan etməyi seçdi. Lüsifer özünün məxluq olduğuna və bu məxluqu yaradan Xaliqə həqarətlə baxdı. Lüğətə baxsaq görürük ki, “həqarətlə baxmaq” ifadəsi nifrət münasibəti; yuxarıdan aşağıya baxmaq; nifrət hissi ilə bəyənməmək; zəhləsi getmək deməkdir. Tanrı Lüsiferin münasibətini günah adlandırdı.
* Haqq-Taala Allahın adlarından biridir.
Hökm
Allah kamil olduğuna görə Lüsiferin günahına dözə bilməzdi, Lüsiferin münasibətinə də barmaqarası baxa bilməzdi. Kamillik, öz təbiətinə görə nakamlığın olmamasını tələb edir. Bibliyanı araşdırdıqca biz bu həqiqətlə dəfələrlə qarşılaşacağıq.
Allah haqdır (salehdir), səhvə yer verə bilməz.
Allahın müqəddəsliyində günaha yer yoxdur.
Günahsız olan Allah, öz hüzurunda günahın peyda olmasına dözməz.
Kainatı idarə edən fiziki qanunlar gerçək olduğu kimi bu reallıqda gerçəkdir. Lüsiferin günahına Allah dərhal cavab verdi. Allah onu Göylərdəki mövqeyindən qovaladı.
...Sən günah etdin. Buna görə də səni murdar bir şey kimi Allahın dağından atdım, odlu daşların arasından qovdum, Ey qoruyucu keruv! Gözəl olduğun üçün ürəyin qürurlandı. Əzəmətinə görə müdrikliyini korladın. Beləcə səni yerə atdım... Yezekel 28:16-17
Lüsifer səhnədən mübarizəsiz getmədi. O hələ də çox güclü bir varlıq idi, üstəlik, digər mələklərin bir çoxu da onun ardınca getdi. Bibliya baş vermiş hadisənin bəzi dəqiq təfərrüatlarını qarşımızda açır. Vəziyyəti düzgün qiymətləndirə bilməyiniz üçün mən baş vermiş hadisənin məzmununu bir ardıcıllıqda təqdim etmişəm. Belə ki, kitabı oxuduqca, burada kimin haqqında bəhs edilir məsələsində çaşqınlıq yaranmasın deyə siz mətnin müəyyən hissələrinin silindiyini və əvəzinə üç nöqtə qoyulduğunu görəcəksiniz.
Göydə başqa bir əlamət zahir oldu: ...böyük və od rəngində əjdaha göründü. Onun quyruğu göy ulduzlarının üçdə birini süpürüb yer üzünə atdı...
Göydə döyüş oldu. Mikael və onun mələkləri əjdaha ilə döyüşdü. Əjdaha və onun mələkləri də onlarla döyüşdü, amma gücləri çatmadı. Göydə artıq onlara yer qalmadı.
O böyük əjdaha – iblis və Şeytan deyilən, bütün dünyanı aldadan qədim ilan yer üzünə atıldı, mələkləri də onunla birgə atıldı. Vəhy 12:3-4, 7-9
İblis, Şeytan, Demonlar (cinlər)
Müqəddəs kitab qeyd edir ki, mələklərin üçdə bir hissəsi Lüsiferin ardınca gedərək onun üsyanına qoşuldu. İndi Lüsifer İblis və ya Şeytan kimi tanındı.
Allahın adları Onun xüsusiyyətlərini təsvir etdiyi kimi, Lüsiferin də adları onun xarakterini açıqlayır. Şeytan – rəqib və ya düşmən deməkdir. İblis – yalandan ittiham edən və ya böhtan atan deməkdir. Şeytanın ardınca gedən üsyankar mələklərə isə artıq demonlar və ya şər qüvvələr (ruhlar) deyilməyə başlandı.
Odlu göl
Allah İblisi və onun şər qüvvələrini Göylərdən atmaqla həmin üsyankar ruhların mühakimə edilməsində hələ ki, birinci mərhələyə qədəm basmışdı. Bibliyada deyir ki, Allah onlara son cəza yeri də hazırlayıb, bu yerin adı...
İblislə onun mələklərinə hazırlanmış olan əbədi oddur...! Matta 25:41
Bu yerə adətən odlu göl deyərək istinad edilir. Çox vaxt cizgi filmlərində Şeytan və onun şər qüvvələrini (cinləri) qurşağacan alovun içində durub sui-qəsd hazırlayan, ziyan vurmağı planlaşdıran şəkildə təqdim edirlər. Lakin Müqəddəs Kitab bizə deyir ki, Şeytan hələ də ora atılmayıb. Bəli, Şeytan Göylərdən qovularaq yerə atılıb, amma odlu gölə hələ atılmayıb. Bir qədər sonra, Şeytan və onun cinləri ilə bağlı bir çox hadisələr baş verib bitəndən sonra o, həmişəlik olaraq həmin cəza yerinə atılacaq. Gələcəkdə baş verəcək bu hadisəyə istinadən Bibliya deyir, ki:
Onları aldadan İblis... odlu kükürd gölünə atıldı. Bunlar gecə-gündüz, əbədi olaraq işgəncə çəkəcək. Vəhy 20:10
1. Mən belə edəcəyəm, elə edəcəyəm
Yaradılışla bağlı işini bitirəndən sonra Allah öz razılıq möhürü ilə onu təsdiqlədi. O bunun çox yaxşı olduğunu elan etdi. Orada nə ağrı var idi, nə də xəstəlik. Həyat uğrunda mübarizə, nifaq və ələlxüsus da ölüm deyilən şey orada yox idi. Allahla insan arasında nadir bir münasibət, ünsiyyət və dostluq var idi. Eden yaşamaq üçün mükəmməl yer idi. Hər şey çox yaxşı idi.
Lakin bu gün biz ağrı çəkir, xəstələnirik və yalnız fərasətlilər həyat uğrunda mübarizədən salamat çıxır. Bəzən istərdik ki, yeganə problemimiz elə sözdə yola getməməyimiz olsun. Amma bunun əvəzinə, bu günün dünyanın bir çox hissələrində müharibə zülmü hökm sürür. Hər şey üzüqoylu aşağı gedir, dağılır və sıradan çıxır. Heyvanlar aləmindən tutmuş bütün insan irqinədək hər yerdə həyat sonu olmayan mübarizədən ibarətdir. Dünya artıq çox yaxşı yer deyildir? Nə baş verib?
LÜSİFER
Hər şüy elə Eden bağında başlamışdı. Bibliya Lüsifer haqqında belə deyir:
Sən Allahın bağçası olan Eden bağında idin. Cürbəcür qiymətli daşlarla... bəzənmişdin. Yezekel 28:13
Yaddan çıxarma ki, Lüsifer Allahın yaratdığı ən güclü ruh idi. Onun adı parlaq ulduz deməkdir. O, kerub adını daşıyan mələklər qrupuna aid idi. Tanrı onu xüsusi vəzifələri yerinə yetirmək üçün seçmişdi. Daşıdığı vəzifələrə görə də Lüsifer Allahın hüzuruna qalxa bilirdi.
Sən məsh edilmiş qoruyucu bir keruv idin... Allahın müqəddəs dağının üstündə idin. Yezekel 28:14
Lütsifer kamil idi. Onun haqqında deyilir ki, o inanılmaz dərəcədə gözəl və müdrik idi.
Yaradıldığın gündən... yollarında qüsursuz idin. Yezekel 28:15
Sən kamilliyin möhürüsən, müdrikliyin bütöv, gözəlliyin qüsursuz idi. Yezekel 28:12
Lüsiferin ən güclü mələk olduğuna baxmayaraq, onun başqa ruhani varlıqlar üzərində hökmranlığı barədə heç yerdə birbaşa deyilmir.
Qürur
Tarixdə yer almış növbəti hadisənin vaxtı barədə çoxlu müzakirələr aparmaq olar. Çox güman ki, həmin hadisə yaradılış tamamlanandan bir qədər sonra baş vermişdir. Bu hadisənin nə vaxt baş verdiyinə gəldikdə fikir ayrılığı ola bilər, hadisənin məğzi məsələsində isə hər şey açıq-aydındır. Bibliya deyir ki, Lüsifer qürurlandı. Onun gözəlliyi və gücü, belə demək olar ki, onun başını gicəlləndirdi. Qürur onu hakimiyyətpərəstliyə gətirdi. Lüsifer beş dəfə dedi: “Mən belə edəcəyəm, mən elə edəcəyəm”. Həmin bu “Mən belə edəcəyəm, mən elə edəcəyəm” ifadələri üzərində böyük tədqiqat işi aparmaq olardı. Ancaq, qısaca olaraq deyə bilərik ki, Lüsifer Allaha qarşı üsyan qaldırmaq istədi.
Ey parlaq ulduz, dan oğlu... Sən ürəyində dedin:
“Göylərə qalxacağam,
Taxtımı Allahın ulduzları üzərində ucaldacağam,
Şimaldakı yüksək yerdə, toplantı dağında oturacağam,
Uca buludların üzərinə çıxacağam,
Haqq-Taala kimi olacağam.” Yeşaya 14:12-14
Lüsifer təkcə Göylər üzərində hakimiyyəti ələ almaq niyyətində deyildi, o hətta cürət edib Haqq-Taala kimi olmaq istədi. Lüsifer “dövlət çevrilişinə” başçılıq edərək Allahın yerini tutmağı qarşısına məqsəd qoydu. Bununla o, bütün mələklərin rəhbəri olacaqdı, kainat da onun hakimiyyəti altına düşəcəkdi. Lüsiferin ürəyi təkəbbürlü hakimiyyətpərəstliklə alışırdı.
Lüsiferin planında nəzərdən qaçmış yeganə bir boşluq var idi. Bu da Tanrının hər şüy bilməsidir. Allah hər şeyi biləndir, Lüsiferin fikirləri də Allahın nəzərindən kənar deyildi. Müqəddəs Kitab deyir ki, Allah qürura nifrət edir. Allahın nifrət etdiyi şeylər sırasında qürur birinci yerdə gedir.
Rəbbin zəhləsi altı şeydən gedir, yeddi şey var, ondan ikrah edir: təkəbbürlə baxan gözlər... Süleymanın Məsəlləri 6:16-17
Lüsifer bilərəkdən Allahın planına qarşı çıxmışdı. Yaddan çıxarmayaq ki, Allah mələkləri robot kimi yaratmamışdı. Mələklərə iradə verilmişdi. Xidmət etmək seçimləri onların suveren Allaha tabe olmaq istəklərini ifadə edirdi. Lakin mələk olmaq Lüsiferi qane etmədi. Onun ağlında o özünü mələkdən də böyük və yaxşı görürdü. Onun ürəyində qürur tapıldı və o, üsyan etməyi seçdi. Lüsifer özünün məxluq olduğuna və bu məxluqu yaradan Xaliqə həqarətlə baxdı. Lüğətə baxsaq görürük ki, “həqarətlə baxmaq” ifadəsi nifrət münasibəti; yuxarıdan aşağıya baxmaq; nifrət hissi ilə bəyənməmək; zəhləsi getmək deməkdir. Tanrı Lüsiferin münasibətini günah adlandırdı.
* Haqq-Taala Allahın adlarından biridir.
Hökm
Allah kamil olduğuna görə Lüsiferin günahına dözə bilməzdi, Lüsiferin münasibətinə də barmaqarası baxa bilməzdi. Kamillik, öz təbiətinə görə nakamlığın olmamasını tələb edir. Bibliyanı araşdırdıqca biz bu həqiqətlə dəfələrlə qarşılaşacağıq.
Allah haqdır (salehdir), səhvə yer verə bilməz.
Allahın müqəddəsliyində günaha yer yoxdur.
Günahsız olan Allah, öz hüzurunda günahın peyda olmasına dözməz.
Kainatı idarə edən fiziki qanunlar gerçək olduğu kimi bu reallıqda gerçəkdir. Lüsiferin günahına Allah dərhal cavab verdi. Allah onu Göylərdəki mövqeyindən qovaladı.
...Sən günah etdin. Buna görə də səni murdar bir şey kimi Allahın dağından atdım, odlu daşların arasından qovdum, Ey qoruyucu keruv! Gözəl olduğun üçün ürəyin qürurlandı. Əzəmətinə görə müdrikliyini korladın. Beləcə səni yerə atdım... Yezekel 28:16-17
Lüsifer səhnədən mübarizəsiz getmədi. O hələ də çox güclü bir varlıq idi, üstəlik, digər mələklərin bir çoxu da onun ardınca getdi. Bibliya baş vermiş hadisənin bəzi dəqiq təfərrüatlarını qarşımızda açır. Vəziyyəti düzgün qiymətləndirə bilməyiniz üçün mən baş vermiş hadisənin məzmununu bir ardıcıllıqda təqdim etmişəm. Belə ki, kitabı oxuduqca, burada kimin haqqında bəhs edilir məsələsində çaşqınlıq yaranmasın deyə siz mətnin müəyyən hissələrinin silindiyini və əvəzinə üç nöqtə qoyulduğunu görəcəksiniz.
Göydə başqa bir əlamət zahir oldu: ...böyük və od rəngində əjdaha göründü. Onun quyruğu göy ulduzlarının üçdə birini süpürüb yer üzünə atdı...
Göydə döyüş oldu. Mikael və onun mələkləri əjdaha ilə döyüşdü. Əjdaha və onun mələkləri də onlarla döyüşdü, amma gücləri çatmadı. Göydə artıq onlara yer qalmadı.
O böyük əjdaha – iblis və Şeytan deyilən, bütün dünyanı aldadan qədim ilan yer üzünə atıldı, mələkləri də onunla birgə atıldı. Vəhy 12:3-4, 7-9
İblis, Şeytan, Demonlar (cinlər)
Müqəddəs kitab qeyd edir ki, mələklərin üçdə bir hissəsi Lüsiferin ardınca gedərək onun üsyanına qoşuldu. İndi Lüsifer İblis və ya Şeytan kimi tanındı.
Allahın adları Onun xüsusiyyətlərini təsvir etdiyi kimi, Lüsiferin də adları onun xarakterini açıqlayır. Şeytan – rəqib və ya düşmən deməkdir. İblis – yalandan ittiham edən və ya böhtan atan deməkdir. Şeytanın ardınca gedən üsyankar mələklərə isə artıq demonlar və ya şər qüvvələr (ruhlar) deyilməyə başlandı.
Odlu göl
Allah İblisi və onun şər qüvvələrini Göylərdən atmaqla həmin üsyankar ruhların mühakimə edilməsində hələ ki, birinci mərhələyə qədəm basmışdı. Bibliyada deyir ki, Allah onlara son cəza yeri də hazırlayıb, bu yerin adı...
İblislə onun mələklərinə hazırlanmış olan əbədi oddur...! Matta 25:41
Bu yerə adətən odlu göl deyərək istinad edilir. Çox vaxt cizgi filmlərində Şeytan və onun şər qüvvələrini (cinləri) qurşağacan alovun içində durub sui-qəsd hazırlayan, ziyan vurmağı planlaşdıran şəkildə təqdim edirlər. Lakin Müqəddəs Kitab bizə deyir ki, Şeytan hələ də ora atılmayıb. Bəli, Şeytan Göylərdən qovularaq yerə atılıb, amma odlu gölə hələ atılmayıb. Bir qədər sonra, Şeytan və onun cinləri ilə bağlı bir çox hadisələr baş verib bitəndən sonra o, həmişəlik olaraq həmin cəza yerinə atılacaq. Gələcəkdə baş verəcək bu hadisəyə istinadən Bibliya deyir, ki:
Onları aldadan İblis... odlu kükürd gölünə atıldı. Bunlar gecə-gündüz, əbədi olaraq işgəncə çəkəcək. Vəhy 20:10
Слово Пастора - 8 мая, 2011 - вечер
2 Кор. 10:12 Ибо мы не смеем сопоставлять или сравнивать себя с теми, которые сами себя выставляют: они измеряют себя самими собою и сравнивают себя с собою неразумно.
Есть две системы ценностей: временная и вечная. Неспасенные люди живут во временной системе, а когда мы встречаемся с Христом, мы начинаем жить в вечной системе ценностей и думать о вечных ценностях: Боге, Его любви, милости, благодати, Его призыве, плане, Его воле. Мы думаем о душах, о спасении, о Божьей победе. И также ежедневно мы встречаемся с системой временных ценностей. Система временных ценностей вынуждает людей сравнивать себя с другими. Там, где есть временное, там есть сравнение, а там, где вечное, там есть свобода.
Павел говорит об очень важном принципе: мы не сравниваем себя с другими, не выставляем себя, и никого не измеряем своим аршином. Люди проводят свою жизнь в сравнении, и это формирует отношение человека к жизни: он или чувствует себя недостойным, потому что не выдерживает сравнения, или гордится, или начинает завидовать, он постоянно гонится за кем-то. Система сравнивания – это уровень сравнительной праведности (как хорошо, что я не такой), это болезнь, это приводит человека в болезненное состояние. Павел учит: «Будьте мудрыми, вы ходите в духе, не сравнивайте самих себя, это неразумно. Будьте заняты верой, чтобы рос ваш потенциал веры. Если хвалитесь, хвалитесь Господом (2 Кор. 10:17)». Если человек живет в сравнении, его потенциал не развивается. Если я сравниваю себя, я не могу быть творческим, жизнь для меня борьба, а не приключение. Измеряйте себя не самими собою, а тем, что написано в Ин.15:5 – «без Меня не можете делать ничего». Измеряйте себя этим.
1 Кор. 3:7 и насаждающий и поливающий есть ничто, а [все] Бог возращающий.
Это освобождает. Мне не надо концентрировать все внимание на том, кто я, с кем сравнить себя. Каждый такой, какой есть по Божьей благодати, и нет ничего, что нужно было бы сравнивать.
Вместо того, чтобы сравнивать, иди на крест, все это распято там. Теперь если я живу, то живу для Христа, и не надо сравнивать, не надо соревноваться. Я прихожу к Господу и говорю: «Без Тебя я ничто». Я не измеряю других собою и не измеряю себя ими. Если мы поймем это, мы будем свободны и не будем жить в осуждении. Бог говорит нам: «По благодати Моей ты тот, кто ты есть. Если хочешь мерить, меряй Моей любовью». Когда люди падают, они начинают сравнивать себя с теми, кто не пал. Но Бог говорит, что Его порядок – это прощение, любовь, сострадание. Теперь господствует благодать (Рим.5:21). «И Я хочу, чтобы это господство благодати контролировало твое мышление». Когда есть благодать, я понимаю, насколько я ценен для Бога, и я могу сказать: «Я ничто, но Ты отдал Своего Сына, чтобы я не понес наказание, а жил вечно. Это все было возможно только по Твоей благодати». Очень важно, чтобы в нашей совести работала благодать. Это большое счастье – жить без всякого сравнения. Я понимаю, что Бог принимает меня таким, какой я есть. И в каком бы состоянии я ни был, Бог любит меня. Он дал мне Свои обетования, и хочет, чтобы я шел вперед.
Бог говорит: «Не только не сравнивай себя с другими, не сравнивай себя и с самим собою, не сравнивай свое прошлое и свое настоящее. Ты вступил в любовь, и это подарок». Бог любит нас, не сравнивая. Бог не измеряет нас, Он любит нас! Он любит нас и в хорошем состоянии, и в плохом, когда мы не справляемся с чем-то. «Научитесь любить, как Я люблю, позвольте Моей радости наполнить вас», - говорит Господь. Павел пишет: «Хвалитесь Господом, найдите славу в Нем, в этом есть свобода». И тогда Господь начинает хвалиться нами (2 Кор. 10:18).
Есть две системы ценностей: временная и вечная. Неспасенные люди живут во временной системе, а когда мы встречаемся с Христом, мы начинаем жить в вечной системе ценностей и думать о вечных ценностях: Боге, Его любви, милости, благодати, Его призыве, плане, Его воле. Мы думаем о душах, о спасении, о Божьей победе. И также ежедневно мы встречаемся с системой временных ценностей. Система временных ценностей вынуждает людей сравнивать себя с другими. Там, где есть временное, там есть сравнение, а там, где вечное, там есть свобода.
Павел говорит об очень важном принципе: мы не сравниваем себя с другими, не выставляем себя, и никого не измеряем своим аршином. Люди проводят свою жизнь в сравнении, и это формирует отношение человека к жизни: он или чувствует себя недостойным, потому что не выдерживает сравнения, или гордится, или начинает завидовать, он постоянно гонится за кем-то. Система сравнивания – это уровень сравнительной праведности (как хорошо, что я не такой), это болезнь, это приводит человека в болезненное состояние. Павел учит: «Будьте мудрыми, вы ходите в духе, не сравнивайте самих себя, это неразумно. Будьте заняты верой, чтобы рос ваш потенциал веры. Если хвалитесь, хвалитесь Господом (2 Кор. 10:17)». Если человек живет в сравнении, его потенциал не развивается. Если я сравниваю себя, я не могу быть творческим, жизнь для меня борьба, а не приключение. Измеряйте себя не самими собою, а тем, что написано в Ин.15:5 – «без Меня не можете делать ничего». Измеряйте себя этим.
1 Кор. 3:7 и насаждающий и поливающий есть ничто, а [все] Бог возращающий.
Это освобождает. Мне не надо концентрировать все внимание на том, кто я, с кем сравнить себя. Каждый такой, какой есть по Божьей благодати, и нет ничего, что нужно было бы сравнивать.
Вместо того, чтобы сравнивать, иди на крест, все это распято там. Теперь если я живу, то живу для Христа, и не надо сравнивать, не надо соревноваться. Я прихожу к Господу и говорю: «Без Тебя я ничто». Я не измеряю других собою и не измеряю себя ими. Если мы поймем это, мы будем свободны и не будем жить в осуждении. Бог говорит нам: «По благодати Моей ты тот, кто ты есть. Если хочешь мерить, меряй Моей любовью». Когда люди падают, они начинают сравнивать себя с теми, кто не пал. Но Бог говорит, что Его порядок – это прощение, любовь, сострадание. Теперь господствует благодать (Рим.5:21). «И Я хочу, чтобы это господство благодати контролировало твое мышление». Когда есть благодать, я понимаю, насколько я ценен для Бога, и я могу сказать: «Я ничто, но Ты отдал Своего Сына, чтобы я не понес наказание, а жил вечно. Это все было возможно только по Твоей благодати». Очень важно, чтобы в нашей совести работала благодать. Это большое счастье – жить без всякого сравнения. Я понимаю, что Бог принимает меня таким, какой я есть. И в каком бы состоянии я ни был, Бог любит меня. Он дал мне Свои обетования, и хочет, чтобы я шел вперед.
Бог говорит: «Не только не сравнивай себя с другими, не сравнивай себя и с самим собою, не сравнивай свое прошлое и свое настоящее. Ты вступил в любовь, и это подарок». Бог любит нас, не сравнивая. Бог не измеряет нас, Он любит нас! Он любит нас и в хорошем состоянии, и в плохом, когда мы не справляемся с чем-то. «Научитесь любить, как Я люблю, позвольте Моей радости наполнить вас», - говорит Господь. Павел пишет: «Хвалитесь Господом, найдите славу в Нем, в этом есть свобода». И тогда Господь начинает хвалиться нами (2 Кор. 10:18).
понедельник, мая 09, 2011
The Stranger on the Road to Emmaus - 024
Sınaq dövrü
Bəli, Tanrı Adəmlə Həvvanı cənnət bağında yerləşdirəndə onlarla məsləhətləşməmişdi. Amma bu o demək deyil ki, Adəmlə Həvvanın seçim etmək haqqı yox idi. Tanrı insanı yaradanda ona iradə vermişdi, yəni insanın seçim etmək qabiliyyəti var. Lakin, həyatımızın bəzi sahələrinə baxanda, məsələn məhəbbət sahəsinə, biz görürük ki, orada seçim etmək mənasızdır, seçdiyini başqa şeylə müqayisə edə bilmirsənsə. Buna görə də, Tanrı insanın qarşısına iki ağac qoyub, ona çox sadə bir seçim imkanı yaratdı.
Rəbb Allah... bağın ortasında həyat ağacını və xeyirlə şəri bilmə ağacını bitirdi. Yaradılış 2:9
Burada ilk qeyd olunan ağac həyat ağacıdır. İnsan bu ağacdan yediyi zaman əbədi yaşayacaqdı. Burada heç bir problem yoxdur. İkinci ağac isə xəbərdarlıq nişanı idi. Bu, xeyirlə şəri bilmə ağacı idi. Adəmlə Həvva xeyirin nə olduğunu bilirdilər, amma şər – bu, başqa məsələ idi. Hər ikisi kamil varlıq olaraq yaradılmış və bütün pislik və səhv işlər barədə bixəbər idilər. Onların həyat təcrübəsi yalnız Allahın yaxşılığı çərçivəsinə sığırdı. Müqəddəs Kitab deyir ki, Adəmlə Həvva bu ağacın meyvəsindən yediyi halda xeyirlə yanaşı şərin də nə olduğunu dadmış olacaqlar.
Rəbb Allah insana əmr edib dedi: “Bağdakı bütün ağacların bəhrəsindən istəyəndə yeyə bilərsən. Ancaq xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, çünki ondan yeyən gün hökmən öləcəksən”. Yaradılış 2:16-17
Bir qədər əvvəl biz gördük ki, Tanrının qoyduğu fiziki qanunlara (misal üçün, cazibə qanunu) etinasız yanaşsaq xoşagəlməz nəticələrlə üzləşəcəyik. Qanunu poz cəzanı döz prinsipi Tanrının bütün qanun və əmrlərinə tətbiq olunur. Bəhs etdiyimiz parçada Tanrı insana çox sadə bir qayda vermişdi. “Bax bu ağacın meyvəsindən yemə.” Həmin əmrin pozulması nəticəsində insan, nə az nə də çox, sadəcə öləcəkdi. Ölüm barədə biz bir qədər sonra təfərrüatı ilə danışacağıq.
İnsanı robotdan fərqləndirən elə bu ağac idi. Yəni, insanın “yeyim ya yeməyim, itaət edim ya etməyim” seçimi var idi. Adəm və Havvaya bu seçim verildiyinə görə biz onların insanabənzər robotlar aləminə aid olmadığını başa düşürük, çünki robotlar yalnız onlara deyiləni etməyə proqramlaşdırılmış maşınlardır. “Mən sənin sözünə qulaq asacağam” deməyə proqramlaşdırılmış şəxslə öz azad iradəsinə əsasən sözə qulaq asmağı seçən şəxs arasında böyük bir fərq var. Tabe olmaq sözünə məna və dərinlik gətirəndə elə məhz bizim seçmək qabiliyyətinə malik olmağımızdır. Seçim olanda qarşılıqlı münasibətlər də əsl münasibətlər olur.
İlk insanlar qarşısında qoyulan bu məhdudiyyət heç də onları böyük ehtiyac içinə salmamışdı. Vəziyyət bəzi rəssamların təsvir etdiyi kimi acınacaqlı deyildi – sanki, Adəmlə Həvva iki böyük ağacın altında oturub başqa seçimləri qalmadığına görə iki meyvədən birinə əl atırlar. Yox, orada meyvə bol idi.
Rəbb Allah torpaqda gözəl görünüşlü və yemək üçün şirin meyvəli cürbəcür ağaclar yetirdi. Yaradılış 2:9
Onun izzəti üçün yaradılmış
Tanrı Adəm və Həvvaya seçim imkanı verməmişdi ki, onlar öz Xaliqindən qaçıb başlarına çarə qılsınlar. Əksinə, insan Allahın calalını əks etdirmək, Ona ehtiram göstərmək üçün yaradılmışdı.
Ey bizim Rəbbimiz və allahımız! Sən izzət, şərəf və qüdrət almağa layiqsən. Çünki hər şeyi Sən yaratdın, hər şey Sənin iradənlə var olub yarandı! Vəhy 4:11
Oğul öz atasının sözünə qulaq asıb itaət etməklə ona ehtiram göstərmiş olur. İnsanla Tanrı arasında da belədir. Tanrı insanı yaradanda ona iradə vermişdi ki, itaətkar seçimləri ilə insan Rəbbini şərəfləndirsin. Doğrudan da, kainatın Xaliqi olaraq, Allah insanın Ona verəcək bütün şərəfə layiqdir. Bu cür ehtiram insana heyrətamiz fayda gətirər. Müqəddəs Kitab deyir ki, insan Tanrının planına uyğun yaşayanda bəxtəvər olur, həyatından məmnun qalır və mənalı ömür sürür. Bunların hamısı Adəmlə Həvvanın qarşısında idi.
Allah onlara xeyir-dua verərək dedi: “Törəyib çoxalın və yer üzünü bürüyüb ona sahib olun: dənizdəki heyvanlar, göydəki quşlar, yerdə sürünən bütün canlılar üzərində hökmranlıq edin”. Yaradılış 1:28
İnsan – Tanrının dostu
Allah-Taala Adəmlə Həvvanın firavan yaşamaqlarını istəyirdi. O, əlindən gələni etmişdi ki, onların heç bir ehtiyacı olmasın.
Allah dedi: “Budur, yer üzündə toxum verən bütün ot-ələfi və meyvələrində toxumu olan bütün ağacların bəhərini sizə verirəm ki, qidalanasınız. Yerdəki heyvanların, göydəki quşların və yerdə sürünən canlıların hamısına – nəfəsi olan bütün canlılara isə yem olmaq bütün yaşıl otları verirəm.” Belə də oldu. Yaradılış 1:29-30
Bibliya deyir ki, Tanrı günün sərinliyində bağa gəlib insanla gəzərdi. Adəmlə Həvvanın heç bir şər əməli və ya qüsuru olmadığına görə onlar Tanrı ilə gəzə bilirdilər. Onların kamil durumu Tanrıya qoşulmaq imkanı verirdi. Kamil Tanrının hüzurunda yalnız kamil insanlar yaşaya bilər.
Cənnət bağında kainatı Yaradanla gəzmək - bu, necə də ecazkardır! Yəqin ki, birlikdə gəzərkən Tanrı insana yaratdıqları barədə təfərrüatı ilə başa salırdı, bitki aləminin rəngarəngliyinə dair biliyini aşılayır, ağacların başında özlərinə yer düzəltmiş quşları yanına çağırır, gizlində yaşayan meşə heyvanlarını insana təqdim edirdi – bir sözlə insanın nəzərindən kənar qalanları onun qarşısına çıxarırdı. Şübhəsiz ki, Tanrı insana hər şeyi öz dəqiq axınında saxlayan qanunları da izah edirdi. Necə də gözəl tədris olmalıydı bu! Bəs Müəllimin Özü?! Bağın qeydinə qalmaq yollarını bu Müəllimdən yaxşı heç kim öyrədə bilməzdi. Dünya insanların yaşadığı ən mükəmməl yer idi.
Ancaq Allah bir növ əsəbi, tez qıcıqlanan müəllim deyildi. O, uzaqda durub özünü super professor kimi aparmırdı. Xaliq Adəmlə Həvvanın ən yaxın dostu idi. Həyatda ən mükəmməl ailə münasibətlərini axtaran, bunu, valideynlər övladına sevgi dolu nəvaziş göstərdiyi, övlad da cavabında məhəbbətdən irəli gələn itaətlə valideynlərinə ehtiram etdiyi evdə tapa bilər. Adəm və Həvvanın Tanrı ilə münasibətləri də belə münasibətlər idi. Tanrı onları sevir və qeydinə qalırdı, onlar da Rəbbə sevərək itaət edir, ehtiram göstərirdilər. Allah yaratdıqlarının bu cür olmasını istəyirdi.
Yaradılış başa çatır
Allah gördü ki, yaratdığı hər şey çox yaxşıdır. Axşam oldu, səhər açıldı; bu altıncı gün idi. Yaradılış 1:31
Hansı isə bir layihəyə başlayanda biz ona böyük həvəslə baş qoşur, maraq göstəririk, sonra isə iş yarımçıq qalır və çalışırıq onu ört-basdır edib gözümüzdən uzaq tutaq. Lakin Tanrı ilə belə deyil, O, başladığını həmişə başa çatdırır. Biz cızdığımız planı dəyişə bilərik, Allahın xarakteri isə dəyişməz olaraq qalır.
Lakin Rəbbin məsləhəti əbədi olar, ürəyinin məqsədi nəsillər ötsə də, qalar. Məzmur 33:11
Tanrı yaratdıqlarını başa çatdırdı. Bibliya deyir ki, yeddinci gün Tanrı istirahət etdi. Lakin ona görə yox ki, Tanrı gördüklərindən yorulmuşdu, amma yaratdıqlarını başa çatdırdığına görə. Bütün xilqətə nəzər yetirib yaratdıqlarından həzz almaq vaxtı gəlmişdi!
Bəs Təkamül nəzəriyyəsi?
Müqəddəs Kitab təkamül nəzəriyyəsini dəstəkləmir. Yaradılış-Təkamül müzakirəsi dinlə elm arasında çoxsaylı mübahisələrin yaranmasına səbəb olub. Bu kitabdakı söhbətimiz həmin məsələ ətrafında deyil. Lakin o məsələ barədə də düşünmək üçün bir-iki kəlmə deyək.
Əvvəla qeyd edək ki, Təkamül nəzəriyyəsini elm, Yaradılışı isə din adlandırmaq düzgün olmazdı. 1859-cu ildə Çarlz Darvin öz nəzəriyyəsini ilk dəfə dərc edəndən bəri klassik Darvinizm əsasən Neo-Darvinizm və Qeyri-müntəzəm Müvazinət Nəzəriyyəsi ilə əvəz olunub. Adı çəkilən nəzəriyyələr bir-birindən olduqca fərqlənir. Məsələni yaxşıca araşdırmış insanların əksəriyyəti Təkamül nəzəriyyəsinin əsl elm olmadığını və daha çox dini amillərə söykəndiyini iddia edirlər. Belə bir dinə əsasən Allahın mövcud olmadığına, yalnız saysız qədər zaman və şansın olduğuna inanmaq lazımdır. Bu insanlar, eləcə də, təkamül nəzəriyyəsinin ibtidai (əsas) fizika qanunlarını pozduğunu qeyd edirlər.
Digər tərəfdən Yaradılışı tamamilə din kateqoriyasına aid etmək də düzgün olmazdı. Alimlərin böyük sayı belə bir nəticəyə gəlib ki, bu qədər mürəkkəb kainatın mövcud olması yalnız onu yaradanın (Tanrı kimi) ya da yaradanların iştirakı ilə mümkün ola bilərdi. Təkcə elm nöqteyi nəzərindən çıxış edərək, onlar deyir ki, yaşadığımız dünya, onun hətta ən xırda amilləri inanılmaz dərəcədə mürəkkəbdir. Bu insanların sözlərindən bəlli olur ki, kainatın mürəkkəbliyi və nizamı ancaq kənardan düzülüb-qoşula bilərdi və burada təsadüfi şansdan söhbət də gedə bilməz. Həmin alimlərin bəziləri Bibliyaya inanmasa da, çoxu Bibliyanı layiqincə dəyərləndirir. Bu alimlər özlərini Yaradılışı dəstəkləyən alimlər qrupu adlandırır.
İyirminci əsrin altmışıncı illərində həmin mövzunu işıqlandıran çoxlu sayda yazılı materiallar dərc olunmuşu (Əlavələr bölməsinə bax). Materialın böyük qismi sadə insanın da ağlına batar. Bu məsələyə dair mövqeyinizi təyin etmədən qabaq məsləhət görərdim ki, özünüz də bu mövzu barədə kitablar oxuyub tədqiqatınızı aparasınız.
Bəzi insanlar dinozavrlar məsələsində Yaradılışın reallığına şübhə ilə yanaşır. Müqəddəs Kitaba əsasən, heç bir səbəb yoxdur ki, bu heyvanların digər heyvanlarla yanaşı Allah tərəfindən yaradılmış olduğuna inanmayaq. Dinozavrların yaşadığı zamana gəldikdə isə, onların insan yaşadığı dövrdə yaşadığına inanmaq üçün əsas var.
Digər məsələ yer üzünün yaşı ilə bağlıdır. Yer üzünün yaşı olduqca çox olsa da Bibliya bizə onun “real” yaşı barədə xəbər vermir. Doğrudur, alimlər böyük sayda və çeşiddə saat modelləri kəşf ediblər ki, onlarla kainatın yaşını müəyyən edə bilsinlər – burada astronomiya, günəş, yerlə bağlı olan və bioloji saatların adı çəkə bilərik. Bütün bu saatlar məntiqli hesablamalar aparmaq iqtidarında olsalar da, hesablanmış əsrlərə gəlincə alimlər çaş-baş qalıblar. Saat modelindən asılı olaraq əsrlərin yaşı bir neçə min ildən başlayaraq milyardlarla ilə qədər dəyişir. Darvin öz nəzəriyyəsində bioloji təkamülün yaşına 400 milyon il vermişdi. Bugünkü qiymətləndirmələrə əsasən rəqəm 4.6 milyard ildən başlayaraq dəyişir. Görəsən kimin saatı düz işləyir?
Bu məsələdə Müqəddəs Kitabı dəstəkləyən və ağlabatan cavab mövcuddurmu? Bibliyanı yaxından araşdırsaq görəcəyik ki, Tanrı yer üzünü yaradanda onu yetkin yaratmışdı. Yəni, Adəm yaradıldığı gün artıq hündür ağacların arasında gəzir, nəhəng heyvanlardan valeh olur və gecə vaxtı diqqətlə göydəki ulduzları seyr edirdi. Yəqin ki, Adəm ürəyində belə düşünürdü: “Aman Tanrım! Görəsən, bu gözəl yer nə vaxtdandır ki, buradadır!” Lakin, ola bilsin ki, Tanrı ona artıq bu barədə də demişdi – yəni, yer üzünün vur-tut altı günü var və O, bütün kainatı tam inkişaf etmiş şəkildə yaradıb. Alimlər geriyə nəzər yetirib, müşahidə etdiklərinə əsasən keçmişin necə olduğunu müəyyən etməyə çalışırlar. Müqəddəs Kitab isə yer üzünün başlanğıcı barədə həmin vaxtı öz gözü ilə görüb şəhadət edən Allahın sözünə arxalanaraq qeyd edir.
Beləliklə, Tanrı deyəndə ki, O, kainatı yaratdı, bu yalnız Onun dediyi söz idi yoxsa sözün arxasında əməli də dururdu? Biz kimə inanaq? Kimin sözünə etibar edək?
Əsrlər bundan qabaq, bir padşah dünyada tutduğu yeri barədə düşünüb belə sözlər demişdi:
Əllərinin işi olan göyləri, Öz yerinə düzdüyün ay və ulduzları gördükdə deyirəm: “İnsan kimdir ki, onun haqqında düşünürsən? Bəşər oğlu kimdir ki, onun qayğısını çəkirsən?” Onun Allahdan bir az aşağı yaratdın, izzət və əzəmət tacını onun başına qoydun, əllərinin işləri üzərində onu hökmdar etdin. Hər şeyi onun ayağının altına qoydun: bütün sürü və naxırları, çöldə yaşayan heyvanları, göydəki quşları, dənizdəki balıqları, dəryalarda üzənlərin hamısını. Ey Xudavəndimiz Rəbb, ismin bütün yer üzündə nə qədər əzəmətlidir! Məzmur 8:3-9
Bəli, Tanrı Adəmlə Həvvanı cənnət bağında yerləşdirəndə onlarla məsləhətləşməmişdi. Amma bu o demək deyil ki, Adəmlə Həvvanın seçim etmək haqqı yox idi. Tanrı insanı yaradanda ona iradə vermişdi, yəni insanın seçim etmək qabiliyyəti var. Lakin, həyatımızın bəzi sahələrinə baxanda, məsələn məhəbbət sahəsinə, biz görürük ki, orada seçim etmək mənasızdır, seçdiyini başqa şeylə müqayisə edə bilmirsənsə. Buna görə də, Tanrı insanın qarşısına iki ağac qoyub, ona çox sadə bir seçim imkanı yaratdı.
Rəbb Allah... bağın ortasında həyat ağacını və xeyirlə şəri bilmə ağacını bitirdi. Yaradılış 2:9
Burada ilk qeyd olunan ağac həyat ağacıdır. İnsan bu ağacdan yediyi zaman əbədi yaşayacaqdı. Burada heç bir problem yoxdur. İkinci ağac isə xəbərdarlıq nişanı idi. Bu, xeyirlə şəri bilmə ağacı idi. Adəmlə Həvva xeyirin nə olduğunu bilirdilər, amma şər – bu, başqa məsələ idi. Hər ikisi kamil varlıq olaraq yaradılmış və bütün pislik və səhv işlər barədə bixəbər idilər. Onların həyat təcrübəsi yalnız Allahın yaxşılığı çərçivəsinə sığırdı. Müqəddəs Kitab deyir ki, Adəmlə Həvva bu ağacın meyvəsindən yediyi halda xeyirlə yanaşı şərin də nə olduğunu dadmış olacaqlar.
Rəbb Allah insana əmr edib dedi: “Bağdakı bütün ağacların bəhrəsindən istəyəndə yeyə bilərsən. Ancaq xeyirlə şəri bilmə ağacının meyvəsindən yemə, çünki ondan yeyən gün hökmən öləcəksən”. Yaradılış 2:16-17
Bir qədər əvvəl biz gördük ki, Tanrının qoyduğu fiziki qanunlara (misal üçün, cazibə qanunu) etinasız yanaşsaq xoşagəlməz nəticələrlə üzləşəcəyik. Qanunu poz cəzanı döz prinsipi Tanrının bütün qanun və əmrlərinə tətbiq olunur. Bəhs etdiyimiz parçada Tanrı insana çox sadə bir qayda vermişdi. “Bax bu ağacın meyvəsindən yemə.” Həmin əmrin pozulması nəticəsində insan, nə az nə də çox, sadəcə öləcəkdi. Ölüm barədə biz bir qədər sonra təfərrüatı ilə danışacağıq.
İnsanı robotdan fərqləndirən elə bu ağac idi. Yəni, insanın “yeyim ya yeməyim, itaət edim ya etməyim” seçimi var idi. Adəm və Havvaya bu seçim verildiyinə görə biz onların insanabənzər robotlar aləminə aid olmadığını başa düşürük, çünki robotlar yalnız onlara deyiləni etməyə proqramlaşdırılmış maşınlardır. “Mən sənin sözünə qulaq asacağam” deməyə proqramlaşdırılmış şəxslə öz azad iradəsinə əsasən sözə qulaq asmağı seçən şəxs arasında böyük bir fərq var. Tabe olmaq sözünə məna və dərinlik gətirəndə elə məhz bizim seçmək qabiliyyətinə malik olmağımızdır. Seçim olanda qarşılıqlı münasibətlər də əsl münasibətlər olur.
İlk insanlar qarşısında qoyulan bu məhdudiyyət heç də onları böyük ehtiyac içinə salmamışdı. Vəziyyət bəzi rəssamların təsvir etdiyi kimi acınacaqlı deyildi – sanki, Adəmlə Həvva iki böyük ağacın altında oturub başqa seçimləri qalmadığına görə iki meyvədən birinə əl atırlar. Yox, orada meyvə bol idi.
Rəbb Allah torpaqda gözəl görünüşlü və yemək üçün şirin meyvəli cürbəcür ağaclar yetirdi. Yaradılış 2:9
Onun izzəti üçün yaradılmış
Tanrı Adəm və Həvvaya seçim imkanı verməmişdi ki, onlar öz Xaliqindən qaçıb başlarına çarə qılsınlar. Əksinə, insan Allahın calalını əks etdirmək, Ona ehtiram göstərmək üçün yaradılmışdı.
Ey bizim Rəbbimiz və allahımız! Sən izzət, şərəf və qüdrət almağa layiqsən. Çünki hər şeyi Sən yaratdın, hər şey Sənin iradənlə var olub yarandı! Vəhy 4:11
Oğul öz atasının sözünə qulaq asıb itaət etməklə ona ehtiram göstərmiş olur. İnsanla Tanrı arasında da belədir. Tanrı insanı yaradanda ona iradə vermişdi ki, itaətkar seçimləri ilə insan Rəbbini şərəfləndirsin. Doğrudan da, kainatın Xaliqi olaraq, Allah insanın Ona verəcək bütün şərəfə layiqdir. Bu cür ehtiram insana heyrətamiz fayda gətirər. Müqəddəs Kitab deyir ki, insan Tanrının planına uyğun yaşayanda bəxtəvər olur, həyatından məmnun qalır və mənalı ömür sürür. Bunların hamısı Adəmlə Həvvanın qarşısında idi.
Allah onlara xeyir-dua verərək dedi: “Törəyib çoxalın və yer üzünü bürüyüb ona sahib olun: dənizdəki heyvanlar, göydəki quşlar, yerdə sürünən bütün canlılar üzərində hökmranlıq edin”. Yaradılış 1:28
İnsan – Tanrının dostu
Allah-Taala Adəmlə Həvvanın firavan yaşamaqlarını istəyirdi. O, əlindən gələni etmişdi ki, onların heç bir ehtiyacı olmasın.
Allah dedi: “Budur, yer üzündə toxum verən bütün ot-ələfi və meyvələrində toxumu olan bütün ağacların bəhərini sizə verirəm ki, qidalanasınız. Yerdəki heyvanların, göydəki quşların və yerdə sürünən canlıların hamısına – nəfəsi olan bütün canlılara isə yem olmaq bütün yaşıl otları verirəm.” Belə də oldu. Yaradılış 1:29-30
Bibliya deyir ki, Tanrı günün sərinliyində bağa gəlib insanla gəzərdi. Adəmlə Həvvanın heç bir şər əməli və ya qüsuru olmadığına görə onlar Tanrı ilə gəzə bilirdilər. Onların kamil durumu Tanrıya qoşulmaq imkanı verirdi. Kamil Tanrının hüzurunda yalnız kamil insanlar yaşaya bilər.
Cənnət bağında kainatı Yaradanla gəzmək - bu, necə də ecazkardır! Yəqin ki, birlikdə gəzərkən Tanrı insana yaratdıqları barədə təfərrüatı ilə başa salırdı, bitki aləminin rəngarəngliyinə dair biliyini aşılayır, ağacların başında özlərinə yer düzəltmiş quşları yanına çağırır, gizlində yaşayan meşə heyvanlarını insana təqdim edirdi – bir sözlə insanın nəzərindən kənar qalanları onun qarşısına çıxarırdı. Şübhəsiz ki, Tanrı insana hər şeyi öz dəqiq axınında saxlayan qanunları da izah edirdi. Necə də gözəl tədris olmalıydı bu! Bəs Müəllimin Özü?! Bağın qeydinə qalmaq yollarını bu Müəllimdən yaxşı heç kim öyrədə bilməzdi. Dünya insanların yaşadığı ən mükəmməl yer idi.
Ancaq Allah bir növ əsəbi, tez qıcıqlanan müəllim deyildi. O, uzaqda durub özünü super professor kimi aparmırdı. Xaliq Adəmlə Həvvanın ən yaxın dostu idi. Həyatda ən mükəmməl ailə münasibətlərini axtaran, bunu, valideynlər övladına sevgi dolu nəvaziş göstərdiyi, övlad da cavabında məhəbbətdən irəli gələn itaətlə valideynlərinə ehtiram etdiyi evdə tapa bilər. Adəm və Həvvanın Tanrı ilə münasibətləri də belə münasibətlər idi. Tanrı onları sevir və qeydinə qalırdı, onlar da Rəbbə sevərək itaət edir, ehtiram göstərirdilər. Allah yaratdıqlarının bu cür olmasını istəyirdi.
Yaradılış başa çatır
Allah gördü ki, yaratdığı hər şey çox yaxşıdır. Axşam oldu, səhər açıldı; bu altıncı gün idi. Yaradılış 1:31
Hansı isə bir layihəyə başlayanda biz ona böyük həvəslə baş qoşur, maraq göstəririk, sonra isə iş yarımçıq qalır və çalışırıq onu ört-basdır edib gözümüzdən uzaq tutaq. Lakin Tanrı ilə belə deyil, O, başladığını həmişə başa çatdırır. Biz cızdığımız planı dəyişə bilərik, Allahın xarakteri isə dəyişməz olaraq qalır.
Lakin Rəbbin məsləhəti əbədi olar, ürəyinin məqsədi nəsillər ötsə də, qalar. Məzmur 33:11
Tanrı yaratdıqlarını başa çatdırdı. Bibliya deyir ki, yeddinci gün Tanrı istirahət etdi. Lakin ona görə yox ki, Tanrı gördüklərindən yorulmuşdu, amma yaratdıqlarını başa çatdırdığına görə. Bütün xilqətə nəzər yetirib yaratdıqlarından həzz almaq vaxtı gəlmişdi!
Bəs Təkamül nəzəriyyəsi?
Müqəddəs Kitab təkamül nəzəriyyəsini dəstəkləmir. Yaradılış-Təkamül müzakirəsi dinlə elm arasında çoxsaylı mübahisələrin yaranmasına səbəb olub. Bu kitabdakı söhbətimiz həmin məsələ ətrafında deyil. Lakin o məsələ barədə də düşünmək üçün bir-iki kəlmə deyək.
Əvvəla qeyd edək ki, Təkamül nəzəriyyəsini elm, Yaradılışı isə din adlandırmaq düzgün olmazdı. 1859-cu ildə Çarlz Darvin öz nəzəriyyəsini ilk dəfə dərc edəndən bəri klassik Darvinizm əsasən Neo-Darvinizm və Qeyri-müntəzəm Müvazinət Nəzəriyyəsi ilə əvəz olunub. Adı çəkilən nəzəriyyələr bir-birindən olduqca fərqlənir. Məsələni yaxşıca araşdırmış insanların əksəriyyəti Təkamül nəzəriyyəsinin əsl elm olmadığını və daha çox dini amillərə söykəndiyini iddia edirlər. Belə bir dinə əsasən Allahın mövcud olmadığına, yalnız saysız qədər zaman və şansın olduğuna inanmaq lazımdır. Bu insanlar, eləcə də, təkamül nəzəriyyəsinin ibtidai (əsas) fizika qanunlarını pozduğunu qeyd edirlər.
Digər tərəfdən Yaradılışı tamamilə din kateqoriyasına aid etmək də düzgün olmazdı. Alimlərin böyük sayı belə bir nəticəyə gəlib ki, bu qədər mürəkkəb kainatın mövcud olması yalnız onu yaradanın (Tanrı kimi) ya da yaradanların iştirakı ilə mümkün ola bilərdi. Təkcə elm nöqteyi nəzərindən çıxış edərək, onlar deyir ki, yaşadığımız dünya, onun hətta ən xırda amilləri inanılmaz dərəcədə mürəkkəbdir. Bu insanların sözlərindən bəlli olur ki, kainatın mürəkkəbliyi və nizamı ancaq kənardan düzülüb-qoşula bilərdi və burada təsadüfi şansdan söhbət də gedə bilməz. Həmin alimlərin bəziləri Bibliyaya inanmasa da, çoxu Bibliyanı layiqincə dəyərləndirir. Bu alimlər özlərini Yaradılışı dəstəkləyən alimlər qrupu adlandırır.
İyirminci əsrin altmışıncı illərində həmin mövzunu işıqlandıran çoxlu sayda yazılı materiallar dərc olunmuşu (Əlavələr bölməsinə bax). Materialın böyük qismi sadə insanın da ağlına batar. Bu məsələyə dair mövqeyinizi təyin etmədən qabaq məsləhət görərdim ki, özünüz də bu mövzu barədə kitablar oxuyub tədqiqatınızı aparasınız.
Bəzi insanlar dinozavrlar məsələsində Yaradılışın reallığına şübhə ilə yanaşır. Müqəddəs Kitaba əsasən, heç bir səbəb yoxdur ki, bu heyvanların digər heyvanlarla yanaşı Allah tərəfindən yaradılmış olduğuna inanmayaq. Dinozavrların yaşadığı zamana gəldikdə isə, onların insan yaşadığı dövrdə yaşadığına inanmaq üçün əsas var.
Digər məsələ yer üzünün yaşı ilə bağlıdır. Yer üzünün yaşı olduqca çox olsa da Bibliya bizə onun “real” yaşı barədə xəbər vermir. Doğrudur, alimlər böyük sayda və çeşiddə saat modelləri kəşf ediblər ki, onlarla kainatın yaşını müəyyən edə bilsinlər – burada astronomiya, günəş, yerlə bağlı olan və bioloji saatların adı çəkə bilərik. Bütün bu saatlar məntiqli hesablamalar aparmaq iqtidarında olsalar da, hesablanmış əsrlərə gəlincə alimlər çaş-baş qalıblar. Saat modelindən asılı olaraq əsrlərin yaşı bir neçə min ildən başlayaraq milyardlarla ilə qədər dəyişir. Darvin öz nəzəriyyəsində bioloji təkamülün yaşına 400 milyon il vermişdi. Bugünkü qiymətləndirmələrə əsasən rəqəm 4.6 milyard ildən başlayaraq dəyişir. Görəsən kimin saatı düz işləyir?
Bu məsələdə Müqəddəs Kitabı dəstəkləyən və ağlabatan cavab mövcuddurmu? Bibliyanı yaxından araşdırsaq görəcəyik ki, Tanrı yer üzünü yaradanda onu yetkin yaratmışdı. Yəni, Adəm yaradıldığı gün artıq hündür ağacların arasında gəzir, nəhəng heyvanlardan valeh olur və gecə vaxtı diqqətlə göydəki ulduzları seyr edirdi. Yəqin ki, Adəm ürəyində belə düşünürdü: “Aman Tanrım! Görəsən, bu gözəl yer nə vaxtdandır ki, buradadır!” Lakin, ola bilsin ki, Tanrı ona artıq bu barədə də demişdi – yəni, yer üzünün vur-tut altı günü var və O, bütün kainatı tam inkişaf etmiş şəkildə yaradıb. Alimlər geriyə nəzər yetirib, müşahidə etdiklərinə əsasən keçmişin necə olduğunu müəyyən etməyə çalışırlar. Müqəddəs Kitab isə yer üzünün başlanğıcı barədə həmin vaxtı öz gözü ilə görüb şəhadət edən Allahın sözünə arxalanaraq qeyd edir.
Beləliklə, Tanrı deyəndə ki, O, kainatı yaratdı, bu yalnız Onun dediyi söz idi yoxsa sözün arxasında əməli də dururdu? Biz kimə inanaq? Kimin sözünə etibar edək?
Əsrlər bundan qabaq, bir padşah dünyada tutduğu yeri barədə düşünüb belə sözlər demişdi:
Əllərinin işi olan göyləri, Öz yerinə düzdüyün ay və ulduzları gördükdə deyirəm: “İnsan kimdir ki, onun haqqında düşünürsən? Bəşər oğlu kimdir ki, onun qayğısını çəkirsən?” Onun Allahdan bir az aşağı yaratdın, izzət və əzəmət tacını onun başına qoydun, əllərinin işləri üzərində onu hökmdar etdin. Hər şeyi onun ayağının altına qoydun: bütün sürü və naxırları, çöldə yaşayan heyvanları, göydəki quşları, dənizdəki balıqları, dəryalarda üzənlərin hamısını. Ey Xudavəndimiz Rəbb, ismin bütün yer üzündə nə qədər əzəmətlidir! Məzmur 8:3-9
воскресенье, мая 08, 2011
Слово Пастора - 8 мая, 2011 - утро
2 Кор.4:6 потому что Бог, повелевший из тьмы воссиять свету, озарил наши сердца, дабы просветить [нас] познанием славы Божией в лице Иисуса Христа. 7 Но сокровище сие мы носим в глиняных сосудах, чтобы преизбыточная сила была [приписываема] Богу, а не нам.
2 Кор. 3:5 не потому, чтобы мы сами способны были помыслить что от себя, как бы от себя, но способность наша от Бога.
4 Цар. 4:1-7 Одна из жен сынов пророческих с воплем говорила Елисею: раб твой, мой муж, умер; а ты знаешь, что раб твой боялся Господа; теперь пришел заимодавец взять обоих детей моих в рабы себе. И сказал ей Елисей: что мне сделать тебе? скажи мне, что есть у тебя в доме? Она сказала: нет у рабы твоей ничего в доме, кроме сосуда с елеем. И сказал он: пойди, попроси себе сосудов на стороне, у всех соседей твоих, сосудов порожних; набери немало, и пойди, запри дверь за собою и за сыновьями твоими, и наливай во все эти сосуды; полные отставляй. И пошла от него и заперла дверь за собой и за сыновьями своими. Они подавали ей, а она наливала. Когда наполнены были сосуды, она сказала сыну своему: подай мне еще сосуд. Он сказал ей: нет более сосудов. И остановилось масло. И пришла она, и пересказала человеку Божию. Он сказал: пойди, продай масло и заплати долги твои; а что останется, тем будешь жить с сыновьями твоими.
«Что мне сделать тебе?» - спросил Елисей у вдовы. Чтобы ответить на этот вопрос, в сердце верующего должно быть ясное определение, что ему сказать. Что бы вы на самом деле хотели, чтобы Бог сделал для вас? Нужно иметь определение. «Что ты хочешь? Хочешь мир? – Тогда Я дам тебе мир. Хочешь радости? – Я дам тебе силу. Я дал тебе вечную жизнь, простил твои грехи, обещал, что Я не покину и не оставлю тебя. Я буду твоим миром, твоей любовью, твоей силой».
Второй вопрос Елисея: «Что есть у тебя в доме?» «Что у тебя есть, чтобы Я мог использовать?» - спрашивает Бог. Дай это Мне, чтобы я мог использовать это для твоей пользы. Если есть хотя бы один сосуд с елеем, тогда все в порядке. Хорошо, что этот сосуд есть, и он доступен. Иногда мы даже и не понимаем, что у нас есть, и не думаем, что это важно. Но, для Господа важно, чтобы эта вещь была доступной, и Он использует это для нашей пользы.
2 Кор. 4:3 – пойди, попроси себе сосудов на стороне, у всех соседей твоих, сосудов порожних; набери немало... Теперь Бог дает определение, что делать и как.
Сосуды – это мы, и Бог хочет, чтобы елей изливался, и сосуды наполнялись. Елей представляет Святого Духа. Бог наполнил нашу чашу, чтобы, когда мы слышим Слово, когда ходим пред Его очами, когда служим, чтобы во всем этом мы имели помазание от Святого Духа, чтобы наше служение для Господа было прекрасным ароматом. Библия говорит, что мы должники (Рим. 1). Мы должны этому миру, нам нужно донести до него Благую весть. Люди голодны по любви, по прощению, их сосуды пусты, потому что больны, потому что печальны. Но Бог учит, что в этой пустоте есть искуплении Божье. «Пойди и набери пустые сосуды, чтобы их было много... Затем пойди и запри дверь, и наполни те сосуды елеем». Закрытая дверь говорит о том, что у нас есть личные взаимоотношения с Богом, и нет никакого препятствия им. У нас есть елей, и он должен наполнить сосуды, поэтому мы идем на евангелизацию, говорим о миссиях, поэтому у нас есть церковь. Мы наполнены, чтобы нам нести эту весть, чтобы Бог наполнял те сосуды, чтобы и они приняли то, что приняли мы. Сосуды закончились, но елей не истощился. «Никто не может истощить Мое обеспечение для вас, это вечное обеспечение, оно не зависит от ваших дел (Фил. 4:19). Слушайте, чтобы у вас было определение, Я дам вам его. Это не по делам, а из-за вашего послушания Мне». И елей течет и течет. Благодать Божья неистощима. Просто принимайте, пусть это через вас течет к другим, потому что это елей искупления, елей свободы, елей исцеления, это сила Святого Духа. Мы не можем дать то, чего в нас нет, того, что не приняли, поэтому Бог говорит: «Прими». Мы приняли и готовы поделиться: пусть елей льется, чтобы новые сосуды спасались, исцелялись, наполнялись.
2 Кор. 3:5 не потому, чтобы мы сами способны были помыслить что от себя, как бы от себя, но способность наша от Бога.
4 Цар. 4:1-7 Одна из жен сынов пророческих с воплем говорила Елисею: раб твой, мой муж, умер; а ты знаешь, что раб твой боялся Господа; теперь пришел заимодавец взять обоих детей моих в рабы себе. И сказал ей Елисей: что мне сделать тебе? скажи мне, что есть у тебя в доме? Она сказала: нет у рабы твоей ничего в доме, кроме сосуда с елеем. И сказал он: пойди, попроси себе сосудов на стороне, у всех соседей твоих, сосудов порожних; набери немало, и пойди, запри дверь за собою и за сыновьями твоими, и наливай во все эти сосуды; полные отставляй. И пошла от него и заперла дверь за собой и за сыновьями своими. Они подавали ей, а она наливала. Когда наполнены были сосуды, она сказала сыну своему: подай мне еще сосуд. Он сказал ей: нет более сосудов. И остановилось масло. И пришла она, и пересказала человеку Божию. Он сказал: пойди, продай масло и заплати долги твои; а что останется, тем будешь жить с сыновьями твоими.
«Что мне сделать тебе?» - спросил Елисей у вдовы. Чтобы ответить на этот вопрос, в сердце верующего должно быть ясное определение, что ему сказать. Что бы вы на самом деле хотели, чтобы Бог сделал для вас? Нужно иметь определение. «Что ты хочешь? Хочешь мир? – Тогда Я дам тебе мир. Хочешь радости? – Я дам тебе силу. Я дал тебе вечную жизнь, простил твои грехи, обещал, что Я не покину и не оставлю тебя. Я буду твоим миром, твоей любовью, твоей силой».
Второй вопрос Елисея: «Что есть у тебя в доме?» «Что у тебя есть, чтобы Я мог использовать?» - спрашивает Бог. Дай это Мне, чтобы я мог использовать это для твоей пользы. Если есть хотя бы один сосуд с елеем, тогда все в порядке. Хорошо, что этот сосуд есть, и он доступен. Иногда мы даже и не понимаем, что у нас есть, и не думаем, что это важно. Но, для Господа важно, чтобы эта вещь была доступной, и Он использует это для нашей пользы.
2 Кор. 4:3 – пойди, попроси себе сосудов на стороне, у всех соседей твоих, сосудов порожних; набери немало... Теперь Бог дает определение, что делать и как.
Сосуды – это мы, и Бог хочет, чтобы елей изливался, и сосуды наполнялись. Елей представляет Святого Духа. Бог наполнил нашу чашу, чтобы, когда мы слышим Слово, когда ходим пред Его очами, когда служим, чтобы во всем этом мы имели помазание от Святого Духа, чтобы наше служение для Господа было прекрасным ароматом. Библия говорит, что мы должники (Рим. 1). Мы должны этому миру, нам нужно донести до него Благую весть. Люди голодны по любви, по прощению, их сосуды пусты, потому что больны, потому что печальны. Но Бог учит, что в этой пустоте есть искуплении Божье. «Пойди и набери пустые сосуды, чтобы их было много... Затем пойди и запри дверь, и наполни те сосуды елеем». Закрытая дверь говорит о том, что у нас есть личные взаимоотношения с Богом, и нет никакого препятствия им. У нас есть елей, и он должен наполнить сосуды, поэтому мы идем на евангелизацию, говорим о миссиях, поэтому у нас есть церковь. Мы наполнены, чтобы нам нести эту весть, чтобы Бог наполнял те сосуды, чтобы и они приняли то, что приняли мы. Сосуды закончились, но елей не истощился. «Никто не может истощить Мое обеспечение для вас, это вечное обеспечение, оно не зависит от ваших дел (Фил. 4:19). Слушайте, чтобы у вас было определение, Я дам вам его. Это не по делам, а из-за вашего послушания Мне». И елей течет и течет. Благодать Божья неистощима. Просто принимайте, пусть это через вас течет к другим, потому что это елей искупления, елей свободы, елей исцеления, это сила Святого Духа. Мы не можем дать то, чего в нас нет, того, что не приняли, поэтому Бог говорит: «Прими». Мы приняли и готовы поделиться: пусть елей льется, чтобы новые сосуды спасались, исцелялись, наполнялись.
суббота, мая 07, 2011
Слово Пастора - 4 мая, 2011
Лук. 14:16 Он же сказал ему: один человек сделал большой ужин и звал многих, 17 и когда наступило время ужина, послал раба своего сказать званым: идите, ибо уже все готово. 18 И начали все, как бы сговорившись, извиняться. Первый сказал ему: я купил землю и мне нужно пойти посмотреть ее; прошу тебя, извини меня. 19 Другой сказал: я купил пять пар волов и иду испытать их; прошу тебя, извини меня. 20 Третий сказал: я женился и потому не могу придти.
1 Кор. 10:31 Итак, едите ли, пьете ли, или иное что делаете, все делайте в славу Божию.
Пс. 15:11 Ты укажешь мне путь жизни: полнота радостей пред лицем Твоим, блаженство в деснице Твоей вовек.
Бог приглашает людей: «Придите, уже все готово». Мы даже не просили у Бога ничего, не знали Его, были заняты своими делами, но Он зовет и собирает нас, говоря: «Все уже готово». Эти трое в Лук. 14 были заняты своими нуждами. А что сегодня моя жизнь? Нужда или слава Божья. Господь призвал нас на эту землю, чтобы мы прославляли Его. Многие люди делают все, чтобы удовлетворить свои нужды. Когда мы встречаемся с Господом, Он заботится о наших нуждах. Он покажет нам путь жизни (Пс. 15). Бог говорит: «Я знаю, что у тебя есть нужды, но я хотел бы, чтобы ты делал все не из-за нужды, а ради моей славы».
Если мы хотим быть верующими, наполненными духом, тогда конечно мы хотим делать все, делать для славы Божьей. Верующий не может служить другому, если он живет не ради славы Божьей, а ради своих нужд. Если то, что мы делаем, мы делаем для славы Божьей, тогда Он позаботится обо всех наших нуждах Фил. (4:19). И еще, Он даст нам больше, чем мы ожидаем (Еф. 3:20). И, третье, Божьей благодати будет достаточно для меня (2 Кор. 12:9). Эти три обетования исполнятся в моей жизни, если мой мотив – прославлять Бога.
У Иисуса Христа есть план, чтобы у Его народа не было никаких других нужд, кроме нужды отдыха в Его присутствии. Поэтому мы заботимся, чтобы наша душа питалась Словом Божьим, радостью Божьей, милостью Божьей. Иисус Христос лелеет нас и дает нам процветание, чтобы мы увидели полноту этой радости. «В этой жизни у вас есть только одна нужда – Господь, Его завершенная работа. Отдыхайте в Моем присутствии, чтобы, когда вы что-то делали, делали это для Моей славы», - говорит Господь. Мы прославляем Бога, потому что знаем, что Он заботится о нас.
Пс. 16:15 А я в правде буду взирать на лице Твое; пробудившись, буду насыщаться образом Твоим.
У меня не будет нужды, я буду насыщен. Если я занят прославлением Бога, тогда я не буду думать о своих нуждах, нужд у меня даже не будет. Господь во мне сотворяет новые нужды, те нужды, которые Он сам удовлетворяет, нужды завершенной работы. Наши нужды не должны корениться в Адаме: Адам умер, а у мертвого нет нужд. Иисус пришел, чтобы привести нас в присутствие Отца. Крест позаботился о наших нуждах, и теперь наша нужда – признать, что мы находимся в деснице Божьей, где есть покой, есть отдых в вере с Иисусом Христом. Иисус Христос пришел, чтобы мы имели обильную жизнь, которая течет от Его престола. «Отдыхайте в деснице Моей, Я искупил вас, и Я буду использовать вас, - говорит Христос. – Вы будете кротким любящим слугой и будете этим наслаждаться. Будете наслаждаться любовью, радостью. Все для вас уже готово, вы свободны, Моя истина освободила вас. Только Я ваша нужда, остальные нужды Я удовлетворю Собою».
1 Кор. 10:31 Итак, едите ли, пьете ли, или иное что делаете, все делайте в славу Божию.
Пс. 15:11 Ты укажешь мне путь жизни: полнота радостей пред лицем Твоим, блаженство в деснице Твоей вовек.
Бог приглашает людей: «Придите, уже все готово». Мы даже не просили у Бога ничего, не знали Его, были заняты своими делами, но Он зовет и собирает нас, говоря: «Все уже готово». Эти трое в Лук. 14 были заняты своими нуждами. А что сегодня моя жизнь? Нужда или слава Божья. Господь призвал нас на эту землю, чтобы мы прославляли Его. Многие люди делают все, чтобы удовлетворить свои нужды. Когда мы встречаемся с Господом, Он заботится о наших нуждах. Он покажет нам путь жизни (Пс. 15). Бог говорит: «Я знаю, что у тебя есть нужды, но я хотел бы, чтобы ты делал все не из-за нужды, а ради моей славы».
Если мы хотим быть верующими, наполненными духом, тогда конечно мы хотим делать все, делать для славы Божьей. Верующий не может служить другому, если он живет не ради славы Божьей, а ради своих нужд. Если то, что мы делаем, мы делаем для славы Божьей, тогда Он позаботится обо всех наших нуждах Фил. (4:19). И еще, Он даст нам больше, чем мы ожидаем (Еф. 3:20). И, третье, Божьей благодати будет достаточно для меня (2 Кор. 12:9). Эти три обетования исполнятся в моей жизни, если мой мотив – прославлять Бога.
У Иисуса Христа есть план, чтобы у Его народа не было никаких других нужд, кроме нужды отдыха в Его присутствии. Поэтому мы заботимся, чтобы наша душа питалась Словом Божьим, радостью Божьей, милостью Божьей. Иисус Христос лелеет нас и дает нам процветание, чтобы мы увидели полноту этой радости. «В этой жизни у вас есть только одна нужда – Господь, Его завершенная работа. Отдыхайте в Моем присутствии, чтобы, когда вы что-то делали, делали это для Моей славы», - говорит Господь. Мы прославляем Бога, потому что знаем, что Он заботится о нас.
Пс. 16:15 А я в правде буду взирать на лице Твое; пробудившись, буду насыщаться образом Твоим.
У меня не будет нужды, я буду насыщен. Если я занят прославлением Бога, тогда я не буду думать о своих нуждах, нужд у меня даже не будет. Господь во мне сотворяет новые нужды, те нужды, которые Он сам удовлетворяет, нужды завершенной работы. Наши нужды не должны корениться в Адаме: Адам умер, а у мертвого нет нужд. Иисус пришел, чтобы привести нас в присутствие Отца. Крест позаботился о наших нуждах, и теперь наша нужда – признать, что мы находимся в деснице Божьей, где есть покой, есть отдых в вере с Иисусом Христом. Иисус Христос пришел, чтобы мы имели обильную жизнь, которая течет от Его престола. «Отдыхайте в деснице Моей, Я искупил вас, и Я буду использовать вас, - говорит Христос. – Вы будете кротким любящим слугой и будете этим наслаждаться. Будете наслаждаться любовью, радостью. Все для вас уже готово, вы свободны, Моя истина освободила вас. Только Я ваша нужда, остальные нужды Я удовлетворю Собою».
среда, мая 04, 2011
The Stranger on the Road to Emmaus - 023
Mükəmməl, saf, müqəddəs
Kainat yaradıldıqca Müqəddəs kitab dönə-dönə deyir ki,...
Allah gördü ki, bu, yaxşıdır. Yaradılış 1:25
Bu kiçik ifadənin də öz dərin mənası var. Tanrı yaradanda, O doğrudan da hər şeyi yaxşı düzəltmişdi.
Allahın yolu kamildir, Rəbbin kəlamı safdır. Məzmur 18:30
Biz özümüz saf bir şey düzəldə bilmərik. Düzəltdiyimiz və ya hasil etdiyimiz yetərincə məqbul ola bilər, amma yenə də bunun öz nöqsanları olacaq. Allah isə yaradanda, O hər şeyi qüsursuz etmişdi.
Bibliya deyir ki, Tanrı Özü kamildir – ləkəsizdir. Həmin kamilliyin amillərini təsvir etmək üçün biz müqəddəs və saleh sözlərindən istifadə edirik.
Ordular Rəbbi müqəddəsdir, müqəddəsdir, müqəddəsdir! Yeşaya 6:3
Əməllərində ehtişamı, əzəməti görünür, salehliyi əbədi qalır. Məzmur 111:3
...Müqəddəs Allah salehliyi ilə Müqəddəsliyini göstərəcək. Yeşaya 5:16
Bibliyanı araşdırdıqca biz bu sözlərə daha dərin nəzər hələ salacağıq. Lakin indi isə, sadəcə yadımızda saxlayaq ki, Rəbbin kamil təbiətinə aid amilləri təsvir etmək üçün müqəddəs və saleh sözlərindən istifadə olunur.
Tanrının ali müqəddəsliyini şişirtmək mümkün deyil. Bütün hekayəmiz boyunca həmin amil diqqət mərkəzində olmalıdır. Onu nəzərdən qaçırmaq olmaz, çünki o parça olmada şəklimiz alınmaz – “puzzle” oyununda olduğu kimi. Kitabı oxuduqca bunu yadda saxlayın.
Kamillik Allahın xarakterində təməllərdən biridir. Allah kamil olduğu üçün yalnız O yaratdıqlarını kamil yarada bilərdi. Yaradılış dəyişildi, biz bunu bir qədər sonra görəcəyik, lakin başlanğıcda hər şey mükəmməl idi! Tanrı dedi ki, bu, yaxşıdır. Kamil idi.
Tanrı qeydinə qalandır
Tanrı bütün bitki və heyvan aləmində olanları ağ-qara da yarada bilərdi. Amma bunun əvəzinə O hər şeyə o qədər rəng və çalar verdi ki, adam heyrətə gəlir. Tanrı təkcə rəng icad etmədi, bu rəngi görmək üçün O, göz də yaratdı.
Allah-tala külli miqdarda dadlı yemək çeşidləri üçün də yer ayırmışdı. O elə edə bilərdi ki, bütün yeməklər balqabaq dadını versin! Bəlkə bəzilərini balqabaq qane edər, amma balqabaqdan xoşu gəlməyənləri də yəqin ki, hamımız tanıyırıq. Rəbb böyük çeşiddə ədviyyat yaratmaqla yanaşı sayı-hesabı olmayan yemək növlərində onların ətrini dadmaq üçün də bizə şərait yaratdı.
Allah gül-çiçəklərə xoş rayihə, təravətli ətir verməklə yanaşı onları iyləmək və fərqləndirmək üçün burun da bizə verdi. Hər şey iylənmiş yumurta qoxusunu verə bilərdi, amma Tanrının yaratdığı fərqli idi.
Tanrı bitki aləmini yaradanda bir neçə bitki növü ilə də kifayətlənə bilərdi. Belə baxsaq, doğurdanda, insanın ehtiyacını bununla ödəmək olardı. Amma Rəbbimiz həqiqətən də qeydimizə qalan Tanrıdır. Müqəddəs Kitab deyir ki, Tanrı ...
...zövq almağımız üçün bizə hər şeyi bol-bol verəndir. 1 Timoteyə 6:17
Təbiətdə bu qədər çeşid yaratmaq üçün Allahın hədsiz qüdrəti və qabiliyyəti vardır, amma bununla yanaşı Onun bu qüdrətində nəvaziş də var idi. O Özünü tanıdanda yaşadığımız dünyada qayğımıza qalan yaxşı Allah kimi tanıdır.
Tanrı Öz yaratdıqları ilə hələ də bəşəriyyəti heyrətə gətirir. Əsrlər boyunca, insan nəzərindən çox şey hələ də gizli qalıb, çünki biz baxıb, çox şeyi anlaya bilmirik. Amma, elektron mikroskoplar, nəhəng teleskoplar və digər texnologiyanı inkişaf etdirdikcə biz həmin o gizli qalan sahələrin bəzilərinə nəzər yetirə bilirik. Qarşımızda açılan yeniliklər isə, bizim üçün heç də darıxdırıcı görsənmir. Əksinə, yeni şeyləri aşkar etdikcə biz daha da valeh oluruq və heyrətləndikcə biz daha çox başa düşürük ki, öyrənəcək hələ çox şey var. Bunların hamısını isə əzəldən bəri Kül-İxtiyar Allahımız yaradıb.
Rəbb əzəmətlidir, bol həmdə layiqdir, Onun əzəməti insan ağlına sığmaz. Məzmur 145:3
Kainatın yaradılışı tamamlanmaq üzrə, Tanrı, altıncı gündə günəş batana qədər daha bir addım atacaqdı. Tanrı, kişi və qadını yaradacaqdı.
3 Kişi və Qadın
Göyləri yaradan Rəbb bircə olan Allahdır! O, dünyanı yaratdı, ona quruluş verdi, Rəbb dünyanı qarmaqarışıq yaratmadı, onu yaşamaq qurdu. O deyir: “Mən Rəbbəm, başqası yoxdur!” Yeşaya 45:18
Altıncı gün (davamı)
Altıncı gün heyvanların yaradılışı ilə başlamışdı. Bax burada hekayəmiz tamamilə yeni istiqamət alır. Bu ana qədər, Tanrı dünyanı məskunlaşma yeri olaraq hazırlayırdı. Yaradılış səhnəsini seyr edən mələklər yəqin ki, fikrə getmişdilər: “Görəsən, bu tamaşanın finalına Tanrı nə hazırlayıb? Bəlkə Tanrı dünyanı elə mələklərin özü üçün yaradıb?” Mələklərin belə düşünüb-düşünmədiyi barədə biz bilmirik, amma bir şeyi dəqiq deyə bilərik ki, sonda insanı yaratmaqla Tanrı yenə də seyrediciləri heyrətləndirdi.
Sonra Allah dedi: “Öz surətimizə və bənzərimizə görə insanı yaradaq. Qoy o, dənizdəki heyvanlara, göydəki quşlara, yerdəki heyvanlara, bütün yer üzünə və yerdə sürünən canlıların hamısına hökmranlıq etsin”. Allah insanı Öz surətində yaratdı, Allahın surətində yaratdı, onları kişi və qadın olaraq yaratdı. Yaradılış 1:26-27
Yəqin ki, düşünürsünüz: “Görəsən, Tanrı – Öz surətimizə və bənzərimizə görə insanı yaradaq – deyəndə kiminlə danışırdı?”
Tanrının surəti
Bibliya deyir ki, Rəbb insanı Allahın surətində yaratdı. İndi, bu o demək deyil ki, biz Allahın dublikatlarıyıq – bu aydın məsələdir. Heç birimiz hər şeyi bilməyimizlə, bütün qüdrətə malik olmağımızla və ya eyni zamanda hər yerdə mövcud olmağımızla öyünə bilmərik. Müqəddəs Kitab eləcə də demir ki, biz balaca allahlarıq. İnsan bir güzgü kimidir, o, qarşıda dayananın şəxsin surətini əks etdirir, özü isə həmin o şəxs deyil. İnsana baxanda görürsən ki, onunla Allah arasında çoxlu ümumi məqamlar var.
Hər şeydən əvvəl, Tanrı insanı yaradanda ona ağıl verdi. Sanki, Tanrı bizə öz zəkasından bir pay verib. Ağlımız olduğuna görə biz araşdıra bilirik, anlayıb nəyisə düzəldə bilirik. Bütün bu qabiliyyətlər Allahındır. Amma zəkamız olsa da, biz hər şeyi bilmirik. Doğrudan da, biz hamımız bu dünyaya biliksiz olaraq doğulmuşuq. Biliyə yiyələnmək üçün oxumaq, öyrənmək lazımdır.
Tanrı insanı yaradanda, ona emosiyalar verdi. Emosiya sözü pis mənada da işlənə bilər, amma onun yaxşı cəhəti də vardır. Hiss etmək qabiliyyəti insan varlığının çox vacib amilidir. Hisslər olmadan, sizin insanlara verdiyiniz cavab robotun cavabına bənzər bir cavab olardı – yəni, soyuq və hesablanmış. Emosiyası olmayan robotdan fərqli olaraq Müqəddəs Yazı deyir ki, Rəbbimiz şəfqətlə doludur; O nəzakətlidir; ədalətsizliyə O qəzəblidir. Tanrımız ürəksiz, nəvazişsiz olub sevmək və ya şəfqət göstərmək gücünə malik olmasaydı, bu çox qorxulu bir mənzərə olardı. Allah bizə hisslər verib, çünki Özünün də hissləri var.
Allah insana eləcə də iradə verdi. İnsanın qərar çıxarmaq qabiliyyətinə çox vaxt barmaqarası baxılır. Lakin nəyi isə seçmək və nəyə isə üstünlük vermək qabiliyyəti insanın qarşısında sayı-hesabı olmayan çeşidlər arasında öz seçimini etmək imkanını yaradır. Kimin isə xoşuna düyü gəlir, digərləri isə kartofa üstünlük verir. Səhər yeməyinə üzüm də seçə bilərsən, alma da, ya da portağal şirəsi götürə bilərsən. Seçimlərə məhdudiyyət yoxdur.
Bizi robotlardan fərqləndirən cəhətlərdən biri də elə seçmək qabiliyyətidir. Robotlar öz başına qərar çıxara bilməz – onlar yalnız proqramlarında yazılmış addımları ata bilərlər. İnsana isə iradə verilib ki, o, robot kimi yox, amma sərbəst şəkildə, Tanrının qayğısını və niyyətində insan üçün ən yaxşısı olduğunu dərk edərək Tanrının ardınca gedə bilsin.
Zəka, emosiyalar və iradə insanın Tanrının surətində yaradıldığına işarə edən amillərdir. Biz bunu təsdiqləyən digər sahələrə də nəzər sala bilərik, lakin gəlin hekayəmizi davam edək. Bibliya deyir ki, ...
Rəbb Allah yerin torpağından insanı düzəltdi və onun burnuna həyat nəfəsi üfürdü. Beləcə insan canlı varlıq oldu. Yaradılış 2:7
Həyat nəfəsi ifadəsi çox vaxt ruh ya da insanın qeyri-maddi hissəsi ilə əlaqələndirilir. Bu isə Allahın surətinin daha bir əksidir, çünki Tanrı Ruhdur. Öncə qeyd etdiyimiz kimi ruhları gözlə görmək mümkün deyil, çünki onların bədəni olmur. İnsana gəldikdə isə, Allah insan ruhuna cisimdən və sümüklərdən ibarət olan fiziki ev vermək qərarına gəldi – həmin ev isə yerin torpağından düzəldilmişdi. Ev, yəni bədən düzəldikdən sonra, eləcə öz yerində mükəmməl, lakin tamamilə cansız olaraq qalacaqdı. Bu vaxt Tanrı insanın daxilinə ruhu üfürdü ki, badən cana gəlsin. Yalnız Allah həyat verə bilər. Bu qabiliyyət nə mələklərdə var, nə də ki insanda. Biz yenə də görürük ki, Rəbbimiz bütün yaratdıqlarından seçilir – O, bunların hamısından böyükdür.
Köməkçi
Tanrının yaratdığı ilk və yeganə insanın adı Adəm idi. Adəm sözünün mənası “insan” deməkdir. Bundan sonra Tanrı qadını yaratdı.
Rəbb Allah yenə dedi: “İnsanın tək olması yaxşı deyil, Mən ona münasib olan bir köməkçi yaradacağam”. Yaradılış 2:18
O zaman Rəbb Allah insana dərin yuxu göndərdi və o yuxuya getdi. Onda Rəbb Allah onun qabırğasının birini götürdü və yerini ətlə örtdü. Rəbb Allah insandan götürdüyü qabırğadan qadını düzəltdi və onu insanın yanına gətirdi. Adəm və arvadı – ikisi də çılpaq idi, ancaq bundan utanmırdılar. Yaradılış 2:21-22, 25
Yuxarıda qeyd olunan Müqəddəs Yazının bu bir neçə bəndi meydana gərgin mübahisələr çıxarıb. Bəziləri bu parçanı oxuyub belə qənaətə gəliblər ki, guya Tanrı qadını yaradanda onu ikinci dərəcəli insan edib. Bu heç də belə deyil. Tanrı qadını kişinin yan tərəfindən götürdü ki, ona köməkçi olsun. Tanrı qadını kişinin topuğundan götürmədi ki, onun köləsi olsun. Adəm arvadına Həvva adını qoydu, onun mənası isə yaşamaq, həyat vermək deməkdir.
Kamil bağ
Tanrı Adəmlə Həvvanı xüsusi bir bağda yerləşdirdi. O bu bağı onlar üçün yaratmışdı. Bağ Eden bağı adlanırdı.
Sonra Rəbb Allah şərqdə yerləşən Edendə bir bağ saldı və düzəltdiyi insanı orada yerləşdirdi. Rəbb Allah torpaqda gözəl görünüşlü və yemək üçün şirin meyvəli cürbəcür ağaclar yetirdi. Yaradılış 2:8-9
Tanrının saldığı bağla dünyadakı heç bir bağ və heyvanat parkı müqayisə də edə bilmərik. O mükəmməl cənnət bağı idi – füsunkar təbiəti, büllur kimi təmiz suyu və içində cürbəcür balıqları, böyük çeşiddə heyvanları olan sözlə təsvir olunmaz dərəcədə gözəl bağ idi. Oranın havası da fərqli idi. Bibliya deyir ki. ...
Rəbb Allah yer üzünə hələ yağış göndərməmişdi... Amma yerdən su çıxırdı və bütün torpağı sulayırdı. Yaradılış 2:5-6
Edeni ağlımızda belə canlandırmaq istəsək bizə çətin gələr. Amma bir şey yəqindir ki, Tanrının yaradığı bağda Adəmlə Həvvaya həyat uğrunda mübarizə aparmaq lazım gəlmirdi. Bu bol nemətli bir bağ idi, insanların ehtiyacı olan hər şeyin tədarükünü Tanrı orada görmüşdü. Ora kamil bir aləm idi, necə deyirlər “gir yaşa”.
Xaliq-Sahib
Allah-tala Adəmlə Həvvadan Eden yaşamaq istəyib-istəmədikləri barədə soruşmadı – Tanrı insanlar üçün nəyin ən yaxşı olduğunu yaxşı bilirdi. Tanrı heç kim ilə məsləhətləşmədən hərəkət edə bilərdi, çünki O özü Xaliq olduğu kimi, eləcə də Sahib idi. (Yadınızdadır həmin o tayfadakı nümunə? Kanoenin avarını düzəldən elə həmin o avarın da yiyəsidir.)
Ya Rəbb, əzəmət, qüdrət, calal, zəfər və şöhrət Sənə məxsusdur, çünki göydə və yerdə olan hər şey Sənindir və Hökmdar olaraq hər şeydən ucasan . 1Salnamələr 29:11
Rəbbindir yer üzü və orada mövcud olanlar, dünya və orada yaşayanlar. Məzmur 24:1
Rəbb Allahdır, siz bunu bilin, O bizi yaradıb, biz Ona aidik, xalqıyıq... Məzmur 100:3
Tanrı mələkləri yaradıb ona görə də mələklər Ona məxsusdur. İnsanla da elədir. Rəbb Allah insanın Xaliqi olduğu üçün insan Ona məxsusdur. Necə ki mələklərə Tanrının xidmətçiləri olmaq vəzifəsi verilib, insana da Tanrı tərəfindən məsuliyyət ötürülüb ki, insan yer üzünün qeydinə qalsın.
Rəbb Allah insanı götürüb Eden bağına qoydu ki, oranı becərsin və saxlasın. Yaradılış 2:15
Kainat yaradıldıqca Müqəddəs kitab dönə-dönə deyir ki,...
Allah gördü ki, bu, yaxşıdır. Yaradılış 1:25
Bu kiçik ifadənin də öz dərin mənası var. Tanrı yaradanda, O doğrudan da hər şeyi yaxşı düzəltmişdi.
Allahın yolu kamildir, Rəbbin kəlamı safdır. Məzmur 18:30
Biz özümüz saf bir şey düzəldə bilmərik. Düzəltdiyimiz və ya hasil etdiyimiz yetərincə məqbul ola bilər, amma yenə də bunun öz nöqsanları olacaq. Allah isə yaradanda, O hər şeyi qüsursuz etmişdi.
Bibliya deyir ki, Tanrı Özü kamildir – ləkəsizdir. Həmin kamilliyin amillərini təsvir etmək üçün biz müqəddəs və saleh sözlərindən istifadə edirik.
Ordular Rəbbi müqəddəsdir, müqəddəsdir, müqəddəsdir! Yeşaya 6:3
Əməllərində ehtişamı, əzəməti görünür, salehliyi əbədi qalır. Məzmur 111:3
...Müqəddəs Allah salehliyi ilə Müqəddəsliyini göstərəcək. Yeşaya 5:16
Bibliyanı araşdırdıqca biz bu sözlərə daha dərin nəzər hələ salacağıq. Lakin indi isə, sadəcə yadımızda saxlayaq ki, Rəbbin kamil təbiətinə aid amilləri təsvir etmək üçün müqəddəs və saleh sözlərindən istifadə olunur.
Tanrının ali müqəddəsliyini şişirtmək mümkün deyil. Bütün hekayəmiz boyunca həmin amil diqqət mərkəzində olmalıdır. Onu nəzərdən qaçırmaq olmaz, çünki o parça olmada şəklimiz alınmaz – “puzzle” oyununda olduğu kimi. Kitabı oxuduqca bunu yadda saxlayın.
Kamillik Allahın xarakterində təməllərdən biridir. Allah kamil olduğu üçün yalnız O yaratdıqlarını kamil yarada bilərdi. Yaradılış dəyişildi, biz bunu bir qədər sonra görəcəyik, lakin başlanğıcda hər şey mükəmməl idi! Tanrı dedi ki, bu, yaxşıdır. Kamil idi.
Tanrı qeydinə qalandır
Tanrı bütün bitki və heyvan aləmində olanları ağ-qara da yarada bilərdi. Amma bunun əvəzinə O hər şeyə o qədər rəng və çalar verdi ki, adam heyrətə gəlir. Tanrı təkcə rəng icad etmədi, bu rəngi görmək üçün O, göz də yaratdı.
Allah-tala külli miqdarda dadlı yemək çeşidləri üçün də yer ayırmışdı. O elə edə bilərdi ki, bütün yeməklər balqabaq dadını versin! Bəlkə bəzilərini balqabaq qane edər, amma balqabaqdan xoşu gəlməyənləri də yəqin ki, hamımız tanıyırıq. Rəbb böyük çeşiddə ədviyyat yaratmaqla yanaşı sayı-hesabı olmayan yemək növlərində onların ətrini dadmaq üçün də bizə şərait yaratdı.
Allah gül-çiçəklərə xoş rayihə, təravətli ətir verməklə yanaşı onları iyləmək və fərqləndirmək üçün burun da bizə verdi. Hər şey iylənmiş yumurta qoxusunu verə bilərdi, amma Tanrının yaratdığı fərqli idi.
Tanrı bitki aləmini yaradanda bir neçə bitki növü ilə də kifayətlənə bilərdi. Belə baxsaq, doğurdanda, insanın ehtiyacını bununla ödəmək olardı. Amma Rəbbimiz həqiqətən də qeydimizə qalan Tanrıdır. Müqəddəs Kitab deyir ki, Tanrı ...
...zövq almağımız üçün bizə hər şeyi bol-bol verəndir. 1 Timoteyə 6:17
Təbiətdə bu qədər çeşid yaratmaq üçün Allahın hədsiz qüdrəti və qabiliyyəti vardır, amma bununla yanaşı Onun bu qüdrətində nəvaziş də var idi. O Özünü tanıdanda yaşadığımız dünyada qayğımıza qalan yaxşı Allah kimi tanıdır.
Tanrı Öz yaratdıqları ilə hələ də bəşəriyyəti heyrətə gətirir. Əsrlər boyunca, insan nəzərindən çox şey hələ də gizli qalıb, çünki biz baxıb, çox şeyi anlaya bilmirik. Amma, elektron mikroskoplar, nəhəng teleskoplar və digər texnologiyanı inkişaf etdirdikcə biz həmin o gizli qalan sahələrin bəzilərinə nəzər yetirə bilirik. Qarşımızda açılan yeniliklər isə, bizim üçün heç də darıxdırıcı görsənmir. Əksinə, yeni şeyləri aşkar etdikcə biz daha da valeh oluruq və heyrətləndikcə biz daha çox başa düşürük ki, öyrənəcək hələ çox şey var. Bunların hamısını isə əzəldən bəri Kül-İxtiyar Allahımız yaradıb.
Rəbb əzəmətlidir, bol həmdə layiqdir, Onun əzəməti insan ağlına sığmaz. Məzmur 145:3
Kainatın yaradılışı tamamlanmaq üzrə, Tanrı, altıncı gündə günəş batana qədər daha bir addım atacaqdı. Tanrı, kişi və qadını yaradacaqdı.
3 Kişi və Qadın
Göyləri yaradan Rəbb bircə olan Allahdır! O, dünyanı yaratdı, ona quruluş verdi, Rəbb dünyanı qarmaqarışıq yaratmadı, onu yaşamaq qurdu. O deyir: “Mən Rəbbəm, başqası yoxdur!” Yeşaya 45:18
Altıncı gün (davamı)
Altıncı gün heyvanların yaradılışı ilə başlamışdı. Bax burada hekayəmiz tamamilə yeni istiqamət alır. Bu ana qədər, Tanrı dünyanı məskunlaşma yeri olaraq hazırlayırdı. Yaradılış səhnəsini seyr edən mələklər yəqin ki, fikrə getmişdilər: “Görəsən, bu tamaşanın finalına Tanrı nə hazırlayıb? Bəlkə Tanrı dünyanı elə mələklərin özü üçün yaradıb?” Mələklərin belə düşünüb-düşünmədiyi barədə biz bilmirik, amma bir şeyi dəqiq deyə bilərik ki, sonda insanı yaratmaqla Tanrı yenə də seyrediciləri heyrətləndirdi.
Sonra Allah dedi: “Öz surətimizə və bənzərimizə görə insanı yaradaq. Qoy o, dənizdəki heyvanlara, göydəki quşlara, yerdəki heyvanlara, bütün yer üzünə və yerdə sürünən canlıların hamısına hökmranlıq etsin”. Allah insanı Öz surətində yaratdı, Allahın surətində yaratdı, onları kişi və qadın olaraq yaratdı. Yaradılış 1:26-27
Yəqin ki, düşünürsünüz: “Görəsən, Tanrı – Öz surətimizə və bənzərimizə görə insanı yaradaq – deyəndə kiminlə danışırdı?”
Tanrının surəti
Bibliya deyir ki, Rəbb insanı Allahın surətində yaratdı. İndi, bu o demək deyil ki, biz Allahın dublikatlarıyıq – bu aydın məsələdir. Heç birimiz hər şeyi bilməyimizlə, bütün qüdrətə malik olmağımızla və ya eyni zamanda hər yerdə mövcud olmağımızla öyünə bilmərik. Müqəddəs Kitab eləcə də demir ki, biz balaca allahlarıq. İnsan bir güzgü kimidir, o, qarşıda dayananın şəxsin surətini əks etdirir, özü isə həmin o şəxs deyil. İnsana baxanda görürsən ki, onunla Allah arasında çoxlu ümumi məqamlar var.
Hər şeydən əvvəl, Tanrı insanı yaradanda ona ağıl verdi. Sanki, Tanrı bizə öz zəkasından bir pay verib. Ağlımız olduğuna görə biz araşdıra bilirik, anlayıb nəyisə düzəldə bilirik. Bütün bu qabiliyyətlər Allahındır. Amma zəkamız olsa da, biz hər şeyi bilmirik. Doğrudan da, biz hamımız bu dünyaya biliksiz olaraq doğulmuşuq. Biliyə yiyələnmək üçün oxumaq, öyrənmək lazımdır.
Tanrı insanı yaradanda, ona emosiyalar verdi. Emosiya sözü pis mənada da işlənə bilər, amma onun yaxşı cəhəti də vardır. Hiss etmək qabiliyyəti insan varlığının çox vacib amilidir. Hisslər olmadan, sizin insanlara verdiyiniz cavab robotun cavabına bənzər bir cavab olardı – yəni, soyuq və hesablanmış. Emosiyası olmayan robotdan fərqli olaraq Müqəddəs Yazı deyir ki, Rəbbimiz şəfqətlə doludur; O nəzakətlidir; ədalətsizliyə O qəzəblidir. Tanrımız ürəksiz, nəvazişsiz olub sevmək və ya şəfqət göstərmək gücünə malik olmasaydı, bu çox qorxulu bir mənzərə olardı. Allah bizə hisslər verib, çünki Özünün də hissləri var.
Allah insana eləcə də iradə verdi. İnsanın qərar çıxarmaq qabiliyyətinə çox vaxt barmaqarası baxılır. Lakin nəyi isə seçmək və nəyə isə üstünlük vermək qabiliyyəti insanın qarşısında sayı-hesabı olmayan çeşidlər arasında öz seçimini etmək imkanını yaradır. Kimin isə xoşuna düyü gəlir, digərləri isə kartofa üstünlük verir. Səhər yeməyinə üzüm də seçə bilərsən, alma da, ya da portağal şirəsi götürə bilərsən. Seçimlərə məhdudiyyət yoxdur.
Bizi robotlardan fərqləndirən cəhətlərdən biri də elə seçmək qabiliyyətidir. Robotlar öz başına qərar çıxara bilməz – onlar yalnız proqramlarında yazılmış addımları ata bilərlər. İnsana isə iradə verilib ki, o, robot kimi yox, amma sərbəst şəkildə, Tanrının qayğısını və niyyətində insan üçün ən yaxşısı olduğunu dərk edərək Tanrının ardınca gedə bilsin.
Zəka, emosiyalar və iradə insanın Tanrının surətində yaradıldığına işarə edən amillərdir. Biz bunu təsdiqləyən digər sahələrə də nəzər sala bilərik, lakin gəlin hekayəmizi davam edək. Bibliya deyir ki, ...
Rəbb Allah yerin torpağından insanı düzəltdi və onun burnuna həyat nəfəsi üfürdü. Beləcə insan canlı varlıq oldu. Yaradılış 2:7
Həyat nəfəsi ifadəsi çox vaxt ruh ya da insanın qeyri-maddi hissəsi ilə əlaqələndirilir. Bu isə Allahın surətinin daha bir əksidir, çünki Tanrı Ruhdur. Öncə qeyd etdiyimiz kimi ruhları gözlə görmək mümkün deyil, çünki onların bədəni olmur. İnsana gəldikdə isə, Allah insan ruhuna cisimdən və sümüklərdən ibarət olan fiziki ev vermək qərarına gəldi – həmin ev isə yerin torpağından düzəldilmişdi. Ev, yəni bədən düzəldikdən sonra, eləcə öz yerində mükəmməl, lakin tamamilə cansız olaraq qalacaqdı. Bu vaxt Tanrı insanın daxilinə ruhu üfürdü ki, badən cana gəlsin. Yalnız Allah həyat verə bilər. Bu qabiliyyət nə mələklərdə var, nə də ki insanda. Biz yenə də görürük ki, Rəbbimiz bütün yaratdıqlarından seçilir – O, bunların hamısından böyükdür.
Köməkçi
Tanrının yaratdığı ilk və yeganə insanın adı Adəm idi. Adəm sözünün mənası “insan” deməkdir. Bundan sonra Tanrı qadını yaratdı.
Rəbb Allah yenə dedi: “İnsanın tək olması yaxşı deyil, Mən ona münasib olan bir köməkçi yaradacağam”. Yaradılış 2:18
O zaman Rəbb Allah insana dərin yuxu göndərdi və o yuxuya getdi. Onda Rəbb Allah onun qabırğasının birini götürdü və yerini ətlə örtdü. Rəbb Allah insandan götürdüyü qabırğadan qadını düzəltdi və onu insanın yanına gətirdi. Adəm və arvadı – ikisi də çılpaq idi, ancaq bundan utanmırdılar. Yaradılış 2:21-22, 25
Yuxarıda qeyd olunan Müqəddəs Yazının bu bir neçə bəndi meydana gərgin mübahisələr çıxarıb. Bəziləri bu parçanı oxuyub belə qənaətə gəliblər ki, guya Tanrı qadını yaradanda onu ikinci dərəcəli insan edib. Bu heç də belə deyil. Tanrı qadını kişinin yan tərəfindən götürdü ki, ona köməkçi olsun. Tanrı qadını kişinin topuğundan götürmədi ki, onun köləsi olsun. Adəm arvadına Həvva adını qoydu, onun mənası isə yaşamaq, həyat vermək deməkdir.
Kamil bağ
Tanrı Adəmlə Həvvanı xüsusi bir bağda yerləşdirdi. O bu bağı onlar üçün yaratmışdı. Bağ Eden bağı adlanırdı.
Sonra Rəbb Allah şərqdə yerləşən Edendə bir bağ saldı və düzəltdiyi insanı orada yerləşdirdi. Rəbb Allah torpaqda gözəl görünüşlü və yemək üçün şirin meyvəli cürbəcür ağaclar yetirdi. Yaradılış 2:8-9
Tanrının saldığı bağla dünyadakı heç bir bağ və heyvanat parkı müqayisə də edə bilmərik. O mükəmməl cənnət bağı idi – füsunkar təbiəti, büllur kimi təmiz suyu və içində cürbəcür balıqları, böyük çeşiddə heyvanları olan sözlə təsvir olunmaz dərəcədə gözəl bağ idi. Oranın havası da fərqli idi. Bibliya deyir ki. ...
Rəbb Allah yer üzünə hələ yağış göndərməmişdi... Amma yerdən su çıxırdı və bütün torpağı sulayırdı. Yaradılış 2:5-6
Edeni ağlımızda belə canlandırmaq istəsək bizə çətin gələr. Amma bir şey yəqindir ki, Tanrının yaradığı bağda Adəmlə Həvvaya həyat uğrunda mübarizə aparmaq lazım gəlmirdi. Bu bol nemətli bir bağ idi, insanların ehtiyacı olan hər şeyin tədarükünü Tanrı orada görmüşdü. Ora kamil bir aləm idi, necə deyirlər “gir yaşa”.
Xaliq-Sahib
Allah-tala Adəmlə Həvvadan Eden yaşamaq istəyib-istəmədikləri barədə soruşmadı – Tanrı insanlar üçün nəyin ən yaxşı olduğunu yaxşı bilirdi. Tanrı heç kim ilə məsləhətləşmədən hərəkət edə bilərdi, çünki O özü Xaliq olduğu kimi, eləcə də Sahib idi. (Yadınızdadır həmin o tayfadakı nümunə? Kanoenin avarını düzəldən elə həmin o avarın da yiyəsidir.)
Ya Rəbb, əzəmət, qüdrət, calal, zəfər və şöhrət Sənə məxsusdur, çünki göydə və yerdə olan hər şey Sənindir və Hökmdar olaraq hər şeydən ucasan . 1Salnamələr 29:11
Rəbbindir yer üzü və orada mövcud olanlar, dünya və orada yaşayanlar. Məzmur 24:1
Rəbb Allahdır, siz bunu bilin, O bizi yaradıb, biz Ona aidik, xalqıyıq... Məzmur 100:3
Tanrı mələkləri yaradıb ona görə də mələklər Ona məxsusdur. İnsanla da elədir. Rəbb Allah insanın Xaliqi olduğu üçün insan Ona məxsusdur. Necə ki mələklərə Tanrının xidmətçiləri olmaq vəzifəsi verilib, insana da Tanrı tərəfindən məsuliyyət ötürülüb ki, insan yer üzünün qeydinə qalsın.
Rəbb Allah insanı götürüb Eden bağına qoydu ki, oranı becərsin və saxlasın. Yaradılış 2:15
понедельник, мая 02, 2011
Слово Пастора - 1 мая, 2011 года - вечер
1 Кор. 13
Без этой любви нет верующего, без этой любви нет ученика, без этой любви нет призыва, нет цели, нет верного сердца. У меня могут разные дары, вера, но, если у меня нет любви, то это все пустой звук. Кому нужно такое христианство?
У этой любви долгое терпение и нежное сердце, она не ведет подсчеты, не превозносится, не мыслит зла, не раздражается. Она всему покрывает, всему верит, поэтому не может быть верующего без любви. Верующему нужна любовь, которая всему верит. Эта любовь всего надеется, все переносит. Пророчества прекратятся, языки умолкнут, не будет нужды в знании, но любовь никогда не прекратится.
В 11-ом стихе Павел пишет, что раньше он был младенцем, а потом стал мужем. Эта любовь из младенца делает зрелого человека. А взрослого человека любовь уподобляет Богу. Нам очень важно любить Бога, научиться любить себя и любить других. Нам важно, чтобы и люди Божьи любили нас. Важно и мне любить, и чтобы меня любили. Христос всегда говорит нам, что мы возлюбленные Божьи. Божья любовь приводит все в действие. Эта любовь радуется, она освобождает.
Рим. 13:8 – не оставайтесь должными никому ничем, кроме любви. Любовь наполняет нас верой. Бог призвал нас быть добрыми домостроителями и любить других, как Бог возлюбил нас. Это возможно благодаря Святому духу, который изливает эту любовь в наши сердца. Мы недостойны, но Бог говорит: «Я люблю вас». Так и мы. Мы растем в любви, она ведет нас, назидает, учит. Чтобы ни было, где бы вы ни были, пусть ваше сердце будет наполнено любовью. Не знанием, потому что знание надмевает, а любовь назидает. Даже не верой, потому что, если нет любви, все это ничто. Самое главное, чтобы любовь Божья наполняла нас.
«Пребывай в любви, чтобы тебе верить, - говорит Бог. – «Верь в эту любовь. Любовь все перенесет, у нее долгое терпение, она милосердна». Иногда мы спрашиваем: «Где же все благословения?» Они окружают нас и однажды изольются на нас, но для нас важно пребывать в любви. Не думайте о нужде, не беспокойтесь, не бойтесь, потому что Бог говорит: «Я с тобой, ты в самом центре Моего внимания». Когда есть нужда, говорите себе Слово Божье, слова веры, слова любви, слова благодати, назидайте себя в вере, и будут происходить удивительные вещи. Я был младенцем, а теперь расту. Я возмужал, любовь уподобляет меня Богу. Когда мы наполнены любовью Бога, мы подобны Ему. Тогда мы способны любить Его, продолжать в общении, мы общаемся с прощением, с милосердием, и Святой Дух готов явить себя, утешить нас, направить нас. Тогда мы переживаем совершенство.
Без этой любви нет верующего, без этой любви нет ученика, без этой любви нет призыва, нет цели, нет верного сердца. У меня могут разные дары, вера, но, если у меня нет любви, то это все пустой звук. Кому нужно такое христианство?
У этой любви долгое терпение и нежное сердце, она не ведет подсчеты, не превозносится, не мыслит зла, не раздражается. Она всему покрывает, всему верит, поэтому не может быть верующего без любви. Верующему нужна любовь, которая всему верит. Эта любовь всего надеется, все переносит. Пророчества прекратятся, языки умолкнут, не будет нужды в знании, но любовь никогда не прекратится.
В 11-ом стихе Павел пишет, что раньше он был младенцем, а потом стал мужем. Эта любовь из младенца делает зрелого человека. А взрослого человека любовь уподобляет Богу. Нам очень важно любить Бога, научиться любить себя и любить других. Нам важно, чтобы и люди Божьи любили нас. Важно и мне любить, и чтобы меня любили. Христос всегда говорит нам, что мы возлюбленные Божьи. Божья любовь приводит все в действие. Эта любовь радуется, она освобождает.
Рим. 13:8 – не оставайтесь должными никому ничем, кроме любви. Любовь наполняет нас верой. Бог призвал нас быть добрыми домостроителями и любить других, как Бог возлюбил нас. Это возможно благодаря Святому духу, который изливает эту любовь в наши сердца. Мы недостойны, но Бог говорит: «Я люблю вас». Так и мы. Мы растем в любви, она ведет нас, назидает, учит. Чтобы ни было, где бы вы ни были, пусть ваше сердце будет наполнено любовью. Не знанием, потому что знание надмевает, а любовь назидает. Даже не верой, потому что, если нет любви, все это ничто. Самое главное, чтобы любовь Божья наполняла нас.
«Пребывай в любви, чтобы тебе верить, - говорит Бог. – «Верь в эту любовь. Любовь все перенесет, у нее долгое терпение, она милосердна». Иногда мы спрашиваем: «Где же все благословения?» Они окружают нас и однажды изольются на нас, но для нас важно пребывать в любви. Не думайте о нужде, не беспокойтесь, не бойтесь, потому что Бог говорит: «Я с тобой, ты в самом центре Моего внимания». Когда есть нужда, говорите себе Слово Божье, слова веры, слова любви, слова благодати, назидайте себя в вере, и будут происходить удивительные вещи. Я был младенцем, а теперь расту. Я возмужал, любовь уподобляет меня Богу. Когда мы наполнены любовью Бога, мы подобны Ему. Тогда мы способны любить Его, продолжать в общении, мы общаемся с прощением, с милосердием, и Святой Дух готов явить себя, утешить нас, направить нас. Тогда мы переживаем совершенство.
воскресенье, мая 01, 2011
Слово Пастора - 1 мая, 2011 года - утро
Евр. 10:19 Итак, братия, имея дерзновение входить во святилище посредством Крови Иисуса Христа, путем новым и живым...
В нашей жизни есть Божья власть благословлять. Благословлять везде, куда бы мы ни шли, где бы ни были. Благословлять даже своих врагов. Он призвал нас в общение с Собой, чтобы мы были благословлены. Иисус Христос взял на Себя все грехи, все проклятия, чтобы мы получили благословения. И не только получили, но и передавали. Нам дана эта власть.
Мир, плоть и сатана хотят, чтобы человек отошел, чтобы его не было видно, чтобы мы были в стороне, чтобы то, что запланировал Бог для нас, не осуществилось. Если я на своем месте – в церкви, под Словом, в общении, если я поклоняюсь, молюсь – тогда есть благословение. У нас есть дерзновение входить во святилище посредством крови Иисуса Христа (Евр. 10). Он открыл для нас этот путь, Он отдал свою жизнь, чтобы мы были уверены, чтобы у нас была надежда, чтобы мы служили с верой. В нашей жизни очень важно, чтобы мы не отходили в сторону, не отделялись, потому что Господь сказал: «Войдите внутрь». Не оставайтесь снаружи.
У нас есть сила благословлять, есть сила принимать слабых, расти в благодати, в познании Господа. У нас есть сила в любую ситуацию приносить Иисуса Христа и провозглашать, что Он способен искупить любую ситуацию. 1) Не оставайтесь в стороне. 2) Приближайтесь, войдите внутрь. Приблизьтесь к Богу, и приблизится к вам (Иак. 4:8-10). И первое и второе очень важно для нас.
В Рим. 8 говорится, что есть духовный ум и плотской ум. Плотской ум смотрит на плоть, а духовный ищет горнего. Люди отходят потому, что думают о своем, о том, что им нужно. Но Библия говорит, что старающийся сохранить свою душу, потеряет ее. Господь говорит: «Ищи духовного, думай о духовном». Если мы плотские, тогда мы обижаемся, раздражаемся. Если я духовен, ищу духовного, тогда в моем разуме будет безусловная любовь, и я отдыхаю в совершенном мире. Совершенная любовь выше плотских знаний. Когда думаешь о духовном, тогда Дух работает. Тогда Он изливает Свою любовь в каждую часть моего ума: в эмоции, в волю, в мое сердце (Рим. 5). Это наполняет меня, и я пребываю в совершенном покое. И теперь я ищу возможности благословить, как благословлял Иисус.
В нашей жизни есть Божья власть благословлять. Благословлять везде, куда бы мы ни шли, где бы ни были. Благословлять даже своих врагов. Он призвал нас в общение с Собой, чтобы мы были благословлены. Иисус Христос взял на Себя все грехи, все проклятия, чтобы мы получили благословения. И не только получили, но и передавали. Нам дана эта власть.
Мир, плоть и сатана хотят, чтобы человек отошел, чтобы его не было видно, чтобы мы были в стороне, чтобы то, что запланировал Бог для нас, не осуществилось. Если я на своем месте – в церкви, под Словом, в общении, если я поклоняюсь, молюсь – тогда есть благословение. У нас есть дерзновение входить во святилище посредством крови Иисуса Христа (Евр. 10). Он открыл для нас этот путь, Он отдал свою жизнь, чтобы мы были уверены, чтобы у нас была надежда, чтобы мы служили с верой. В нашей жизни очень важно, чтобы мы не отходили в сторону, не отделялись, потому что Господь сказал: «Войдите внутрь». Не оставайтесь снаружи.
У нас есть сила благословлять, есть сила принимать слабых, расти в благодати, в познании Господа. У нас есть сила в любую ситуацию приносить Иисуса Христа и провозглашать, что Он способен искупить любую ситуацию. 1) Не оставайтесь в стороне. 2) Приближайтесь, войдите внутрь. Приблизьтесь к Богу, и приблизится к вам (Иак. 4:8-10). И первое и второе очень важно для нас.
В Рим. 8 говорится, что есть духовный ум и плотской ум. Плотской ум смотрит на плоть, а духовный ищет горнего. Люди отходят потому, что думают о своем, о том, что им нужно. Но Библия говорит, что старающийся сохранить свою душу, потеряет ее. Господь говорит: «Ищи духовного, думай о духовном». Если мы плотские, тогда мы обижаемся, раздражаемся. Если я духовен, ищу духовного, тогда в моем разуме будет безусловная любовь, и я отдыхаю в совершенном мире. Совершенная любовь выше плотских знаний. Когда думаешь о духовном, тогда Дух работает. Тогда Он изливает Свою любовь в каждую часть моего ума: в эмоции, в волю, в мое сердце (Рим. 5). Это наполняет меня, и я пребываю в совершенном покое. И теперь я ищу возможности благословить, как благословлял Иисус.
Слово Пастора - 1 мая, 2011 года - утро
Евр. 10:19 Итак, братия, имея дерзновение входить во святилище посредством Крови Иисуса Христа, путем новым и живым...
В нашей жизни есть Божья власть благословлять. Благословлять везде, куда бы мы ни шли, где бы ни были. Благословлять даже своих врагов. Он призвал нас в общение с Собой, чтобы мы были благословлены. Иисус Христос взял на Себя все грехи, все проклятия, чтобы мы получили благословения. И не только получили, но и передавали. Нам дана эта власть.
Мир, плоть и сатана хотят, чтобы человек отошел, чтобы его не было видно, чтобы мы были в стороне, чтобы то, что запланировал Бог для нас, не осуществилось. Если я на своем месте – в церкви, под Словом, в общении, если я поклоняюсь, молюсь – тогда есть благословение. У нас есть дерзновение входить во святилище посредством крови Иисуса Христа (Евр. 10). Он открыл для нас этот путь, Он отдал свою жизнь, чтобы мы были уверены, чтобы у нас была надежда, чтобы мы служили с верой. В нашей жизни очень важно, чтобы мы не отходили в сторону, не отделялись, потому что Господь сказал: «Войдите внутрь». Не оставайтесь снаружи.
У нас есть сила благословлять, есть сила принимать слабых, расти в благодати, в познании Господа. У нас есть сила в любую ситуацию приносить Иисуса Христа и провозглашать, что Он способен искупить любую ситуацию. 1) Не оставайтесь в стороне. 2) Приближайтесь, войдите внутрь. Приблизьтесь к Богу, и приблизится к вам (Иак. 4:8-10). И первое и второе очень важно для нас.
В Рим. 8 говорится, что есть духовный ум и плотской ум. Плотской ум смотрит на плоть, а духовный ищет горнего. Люди отходят потому, что думают о своем, о том, что им нужно. Но Библия говорит, что старающийся сохранить свою душу, потеряет ее. Господь говорит: «Ищи духовного, думай о духовном». Если мы плотские, тогда мы обижаемся, раздражаемся. Если я духовен, ищу духовного, тогда в моем разуме будет безусловная любовь, и я отдыхаю в совершенном мире. Совершенная любовь выше плотских знаний. Когда думаешь о духовном, тогда Дух работает. Тогда Он изливает Свою любовь в каждую часть моего ума: в эмоции, в волю, в мое сердце (Рим. 5). Это наполняет меня, и я пребываю в совершенном покое. И теперь я ищу возможности благословить, как благословлял Иисус.
В нашей жизни есть Божья власть благословлять. Благословлять везде, куда бы мы ни шли, где бы ни были. Благословлять даже своих врагов. Он призвал нас в общение с Собой, чтобы мы были благословлены. Иисус Христос взял на Себя все грехи, все проклятия, чтобы мы получили благословения. И не только получили, но и передавали. Нам дана эта власть.
Мир, плоть и сатана хотят, чтобы человек отошел, чтобы его не было видно, чтобы мы были в стороне, чтобы то, что запланировал Бог для нас, не осуществилось. Если я на своем месте – в церкви, под Словом, в общении, если я поклоняюсь, молюсь – тогда есть благословение. У нас есть дерзновение входить во святилище посредством крови Иисуса Христа (Евр. 10). Он открыл для нас этот путь, Он отдал свою жизнь, чтобы мы были уверены, чтобы у нас была надежда, чтобы мы служили с верой. В нашей жизни очень важно, чтобы мы не отходили в сторону, не отделялись, потому что Господь сказал: «Войдите внутрь». Не оставайтесь снаружи.
У нас есть сила благословлять, есть сила принимать слабых, расти в благодати, в познании Господа. У нас есть сила в любую ситуацию приносить Иисуса Христа и провозглашать, что Он способен искупить любую ситуацию. 1) Не оставайтесь в стороне. 2) Приближайтесь, войдите внутрь. Приблизьтесь к Богу, и приблизится к вам (Иак. 4:8-10). И первое и второе очень важно для нас.
В Рим. 8 говорится, что есть духовный ум и плотской ум. Плотской ум смотрит на плоть, а духовный ищет горнего. Люди отходят потому, что думают о своем, о том, что им нужно. Но Библия говорит, что старающийся сохранить свою душу, потеряет ее. Господь говорит: «Ищи духовного, думай о духовном». Если мы плотские, тогда мы обижаемся, раздражаемся. Если я духовен, ищу духовного, тогда в моем разуме будет безусловная любовь, и я отдыхаю в совершенном мире. Совершенная любовь выше плотских знаний. Когда думаешь о духовном, тогда Дух работает. Тогда Он изливает Свою любовь в каждую часть моего ума: в эмоции, в волю, в мое сердце (Рим. 5). Это наполняет меня, и я пребываю в совершенном покое. И теперь я ищу возможности благословить, как благословлял Иисус.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
